Troy: Fall of a City - Seizoen 1

Het verhaal over het paard van Troje zal voor bijna iedereen inmiddels bekend zijn. De vraag is dan of een zoveelste verfilming of serie nog wel zin heeft. De afgelopen jaren hebben series als Rome en Spartacus om geheel uitlopende redenen laten zien dat het prima TV op kan leveren. Rome, omdat de serie een intrigerend verhaal onder het bekende verhaal van Caesar wist te leggen met onbekende personages. Spartacus omdat die een mix van modern geweld wisten te combineren met een, onverwacht, trouw beeld van het oorspronkelijke verhaal. Veel trouwer dan de Hollywood film bijvoorbeeld. Omdat Troy: Fall of a City gemaakt is door de BBC, met steun van Netflix, stijgen de verwachtingen als het gaat om kwaliteit nog iets verder.

Helaas is Troy: Fall of a City niet geworden wat ervan gehoopt mocht worden. Aan het begin van de afleveringen staat dat de serie geïnspireerd is op de Ilias. Door het paard van Troje op te voeren kan ook de Odyssee opgevoerd worden, maar die wordt nergens vermeld. Grootste probleem met de serie is dat het verhaal zo bekend is dat er een slimme truc gebruikt moet worden om er nog wat verrassingen uit te halen. De serie doet verwoede pogingen, maar juist de afwijkingen van het originele verhaal zijn teleurstellend.



In de serie is Helen (Bella Dayne, Plebs) een vrouw die door haar naïviteit de Grieken regelmatig helpt om de oorlog te winnen. Paris (Louis Hunter, The Fosters) is een ooit te vondeling gelegde prins van Troje die, na jaren opgegroeid te zijn als schaaphoeder, terugkeert. Zijn opmars naar de macht binnen de muren van Troje is opmerkelijk snel. Het brengt heel Troje in gevaar.

Het grootse epos uit de Ilias en de Odyssee is verworden tot een aantal afstandelijke avonden serie kijken op een luie bank.

Opmerkelijk is dat een aantal hoofdpersonages, zoals Achilles en Zeus, een Afrikaans uiterlijk hebben gekregen. Moderniseren van een serie is prima, maar de vraag is of dit op deze manier moet. Het voelt toch een beetje teveel als politiek correct willen zijn.

Grootste manco van de serie is echter dat het historisch besef van de makers hen regelmatig in de steek laat. De discussie die over de film Troy opstak, over de inzet van cavalerie, kan ook bij deze serie gevoerd worden. Historici geven aan dat paarden bij oorlog toen alleen ingezet werden om ze voor strijdwagens te spannen. Ander minpunt is dat Troje dan wel een grote, voor die tijd imposante muur heeft, maar dat deze zo lek is als een mandje. Kijk alleen maar naar hoe makkelijk sommige Grieken en boodschappen er doorheen komen.



Ook het spel van de acteurs houdt niet echt over. Het is allemaal, op een enkele uitzondering na, iets te afstandelijk. Een voorbeeld is de niet overtuigende rol van Agamemnon (Johnny Harris, Fortitude). Agamemnon wordt als wreed, maar ook sullig, personage neergezet. In deze hoedanigheid zou geen enkele Griek uit de oudheid zich achter deze vorst van Mycene hebben geschaard. Echt spannend wordt het verhaal verder ook niet.

Uiteindelijk is de serie niet veel meer dan makkelijk vermaak. Het grootse epos uit de Ilias en de Odyssee is verworden tot een aantal afstandelijke avonden serie kijken op een luie bank. Vanuit dit perspectief scoort de serie niet hoger dan een vier. Met wat goede bedoelingen en als de verwachtingen niet te hoog zijn, kan de serie ook een mager zesje krijgen. Troy: Fall Of A City biedt immers vermaak en valt niet helemaal door de ondergrens. Met deze argumenten in gedachten is het cijfer dus een vijf.