Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Treme - Seizoen 1
(Dance with the boogie get down)
'Cause boogie nights are always the best in town
Got to keep on dancing, keep on dancing
Got to keep on dancing, keep on dancing
Heatwave-Boogie nights
Herinnert u zich deze hit uit 1977 nog ? Hij is als evergeen nog regelmatig te beluisteren via de diverse media. Het is een leuk nummer waarbij het bijzondere is dat de achtergrond zang werd gedaan door een acteur die bijna iedere serieliefhebber kent. Een acteur die afwisselend in Londen en Baltimore woont, een acteur die zich tot aanhanger van de Brahma Kumaris World Spiritual University rekent en die zijn naam moest veranderen toen hij zich als zodanig in Engeland ging vestigen vanwege de regels die de destijds almachtige, maar inmiddels allang illegaal verklaarde acteursvakbond Equity (F.K.A. British Actors ‘Equity Association) er op na kon houden.
We hebben het over Clarke Peters (geboren als Peter Clarke in New York City). Vereeuwigd door het spelen van types als Lester Freamon in The Wire, Fat Kurt in The Corner en Alonzo Quinn in Person of interest.
In de serie Treme (spreek uit als; trəˈmeɪ/ trə-MAY), zien we hem terug als Albert Lambreaux alias ‘The Indian Chief’. Omdat ik een fan ben van het werk van David Simon en Clarke Peters, die elkaar kennen van The Corner, The Wire en dus Treme, kon het uiteraard niet lang uitblijven voordat ik me op het kijken van de laatstgenoemde serie zou storten. Het feit dat collega acteur Wendell Pierce (Bunk Moreland, The Wire), geboren en deels wonend in New Orleans ook in Treme te zien is maakt het voor mijzelf des te onbegrijpelijker dat het toch nog zo lang heeft geduurd voordat ik voor het eerst die mooie intro op mijn netvlies kreeg.
Het verhaal begint in 2005, enkele maanden nadat de stad het slachtoffer is geworden van de verwoestende orkaan Katrina. De schade is enorm, zowel materieel als emotioneel. Alle inwoners proberen op hun eigen manier en met hun eigen middelen de draad weer op te pakken. Muzikanten, arbeiders, leerkrachten, Mardi Gras-indianen, allen gaan ze op zoek naar de verloren ziel van de stad. Hun eigen bloed, zweet en tranen en die van hun dierbaren. Zo volgen we als kijker het wedervaren van Albert Lambreaux en zijn muzikale zoon Delmond (Rob Brown). Albert is een van de eersten die terugkeert naar de plek van weleer en er stijfkoppig weer iets van probeert te maken. Zijn zoon pendelt als muzikant regelmatig heen en weer tussen New Orleans en New York en beziet de pogingen van zijn vader in eerste instantie wat meewarig aan.
De hele serie door worden er allerlei soorten, doorgaans lokale, muziek gespeeld en ten gehore gebracht. Van de diverse jazz kroegen, via begrafenisstoeten tot aan de lokale radio en de straat, muziek hoort bij de cultuur van de stad en dat wordt ook goed duidelijk gemaakt. Zo treden we als kijker binnen in de wereld van twee straatmuzikanten. De Amsterdammer Sonny (Michiel Huismans) treedt samen met zijn vriendin Annie (De begaafde violiste Lucia Micarelli) onder andere op als straatartiest. Ook hun relatie wordt op de proef gesteld, waarbij de gevolgen van Katrina onderhuids duidelijk meespelen. Antoine Batiste (Wendell Pierce) zien we als muzikant en parttime vader de eindjes aan elkaar proberen te knopen en de ‘arme’ vrijbuiter en amateurmuzikant Steve Zahn (Davis McAlary) heeft zo zijn eigen manier om om te gaan met de gewijzigde omstandigheden.
New-Orleans staat naast de muziek bekend om zijn goede ‘keuken’ en het Mardi Gras feest. Als kijker krijg je al snel sympathie voor de hardwerkende vrouwen LaDonna Batiste (Khandi Alexander) en Janette Desautel (Kim Dickens). De eerste bestiert een wat smoezelige buurtkroeg waar sommige protagonisten van de serie wel eens een drankje komen halen en de tweede probeert er alles aan te doen om haar restaurant ‘boven water’ te houden.
Treme is de oudste bestaande wijk in de VS waar afro-amerikanen (meest vrijgelaten slaven) quasi ongehinderd konden wonen en hun eigen cultuur en gemeenschap opbouwen en is gesitueerd op een plek waar ooit een grote plantage stond. Vrijgelaten slaven mixten zich deels met de indianenbevolking wat weer verklaart waarom een afro-amerikaan als Albert lambreaux ‘Big Indian Chief’ wordt genoemd en er in New Orleans tientallen groepen bestaan met namen die verwijzen naar die achtergrond. Vroeger bestreden die groepen elkaar met geweld en tegenwoordig wordt er gestreden om de mooist versierde pakken tijden de diverse festivals.
Zoals het een werk van Simon (en medebedenker Eric Overmyer) betaamt krijgen we als kijker geen hapklare brokken voorgeschoteld waarin het verhaal of de boodschap zich als een abc'tje in een snel tempo ontvouwt. Simon laat het verhaal voor zich spreken en nodigt je als kijker als het ware uit om mee te doen, om jezelf vragen te stellen, om antwoorden te gaan zoeken, je ermee bezig te houden. Interactief. Daarnaast is het wederom een fraai staaltje van rauw sociaal realisme, waarin de betrokkenheid voor de kleine man en zijn gemeenschap, het kleine geluk en de dingen die er toe doen doorsijpelt of soms als een mes het verhaal doorklieft. Treme is net als die onaanraakbare, snibbige vrouw aan de bar met wie je nooit een babbeltje zou beginnen om dat je dacht dat ze toch niks te vertellen heeft, maar met wie je na een paar glaasjes een geweldig gesprek voert. Treme is meer dan een serie over een stad in wanhoop die zich met vallen en opstaan probeert te herstellen, het is een ode aan het leven zelf. Op naar seizoen 2!
Volg Treme'Cause boogie nights are always the best in town
Got to keep on dancing, keep on dancing
Got to keep on dancing, keep on dancing
Heatwave-Boogie nights
Herinnert u zich deze hit uit 1977 nog ? Hij is als evergeen nog regelmatig te beluisteren via de diverse media. Het is een leuk nummer waarbij het bijzondere is dat de achtergrond zang werd gedaan door een acteur die bijna iedere serieliefhebber kent. Een acteur die afwisselend in Londen en Baltimore woont, een acteur die zich tot aanhanger van de Brahma Kumaris World Spiritual University rekent en die zijn naam moest veranderen toen hij zich als zodanig in Engeland ging vestigen vanwege de regels die de destijds almachtige, maar inmiddels allang illegaal verklaarde acteursvakbond Equity (F.K.A. British Actors ‘Equity Association) er op na kon houden.
We hebben het over Clarke Peters (geboren als Peter Clarke in New York City). Vereeuwigd door het spelen van types als Lester Freamon in The Wire, Fat Kurt in The Corner en Alonzo Quinn in Person of interest.
In de serie Treme (spreek uit als; trəˈmeɪ/ trə-MAY), zien we hem terug als Albert Lambreaux alias ‘The Indian Chief’. Omdat ik een fan ben van het werk van David Simon en Clarke Peters, die elkaar kennen van The Corner, The Wire en dus Treme, kon het uiteraard niet lang uitblijven voordat ik me op het kijken van de laatstgenoemde serie zou storten. Het feit dat collega acteur Wendell Pierce (Bunk Moreland, The Wire), geboren en deels wonend in New Orleans ook in Treme te zien is maakt het voor mijzelf des te onbegrijpelijker dat het toch nog zo lang heeft geduurd voordat ik voor het eerst die mooie intro op mijn netvlies kreeg.
Het verhaal begint in 2005, enkele maanden nadat de stad het slachtoffer is geworden van de verwoestende orkaan Katrina. De schade is enorm, zowel materieel als emotioneel. Alle inwoners proberen op hun eigen manier en met hun eigen middelen de draad weer op te pakken. Muzikanten, arbeiders, leerkrachten, Mardi Gras-indianen, allen gaan ze op zoek naar de verloren ziel van de stad. Hun eigen bloed, zweet en tranen en die van hun dierbaren. Zo volgen we als kijker het wedervaren van Albert Lambreaux en zijn muzikale zoon Delmond (Rob Brown). Albert is een van de eersten die terugkeert naar de plek van weleer en er stijfkoppig weer iets van probeert te maken. Zijn zoon pendelt als muzikant regelmatig heen en weer tussen New Orleans en New York en beziet de pogingen van zijn vader in eerste instantie wat meewarig aan.
De hele serie door worden er allerlei soorten, doorgaans lokale, muziek gespeeld en ten gehore gebracht. Van de diverse jazz kroegen, via begrafenisstoeten tot aan de lokale radio en de straat, muziek hoort bij de cultuur van de stad en dat wordt ook goed duidelijk gemaakt. Zo treden we als kijker binnen in de wereld van twee straatmuzikanten. De Amsterdammer Sonny (Michiel Huismans) treedt samen met zijn vriendin Annie (De begaafde violiste Lucia Micarelli) onder andere op als straatartiest. Ook hun relatie wordt op de proef gesteld, waarbij de gevolgen van Katrina onderhuids duidelijk meespelen. Antoine Batiste (Wendell Pierce) zien we als muzikant en parttime vader de eindjes aan elkaar proberen te knopen en de ‘arme’ vrijbuiter en amateurmuzikant Steve Zahn (Davis McAlary) heeft zo zijn eigen manier om om te gaan met de gewijzigde omstandigheden.
New-Orleans staat naast de muziek bekend om zijn goede ‘keuken’ en het Mardi Gras feest. Als kijker krijg je al snel sympathie voor de hardwerkende vrouwen LaDonna Batiste (Khandi Alexander) en Janette Desautel (Kim Dickens). De eerste bestiert een wat smoezelige buurtkroeg waar sommige protagonisten van de serie wel eens een drankje komen halen en de tweede probeert er alles aan te doen om haar restaurant ‘boven water’ te houden.
Treme is de oudste bestaande wijk in de VS waar afro-amerikanen (meest vrijgelaten slaven) quasi ongehinderd konden wonen en hun eigen cultuur en gemeenschap opbouwen en is gesitueerd op een plek waar ooit een grote plantage stond. Vrijgelaten slaven mixten zich deels met de indianenbevolking wat weer verklaart waarom een afro-amerikaan als Albert lambreaux ‘Big Indian Chief’ wordt genoemd en er in New Orleans tientallen groepen bestaan met namen die verwijzen naar die achtergrond. Vroeger bestreden die groepen elkaar met geweld en tegenwoordig wordt er gestreden om de mooist versierde pakken tijden de diverse festivals.
Zoals het een werk van Simon (en medebedenker Eric Overmyer) betaamt krijgen we als kijker geen hapklare brokken voorgeschoteld waarin het verhaal of de boodschap zich als een abc'tje in een snel tempo ontvouwt. Simon laat het verhaal voor zich spreken en nodigt je als kijker als het ware uit om mee te doen, om jezelf vragen te stellen, om antwoorden te gaan zoeken, je ermee bezig te houden. Interactief. Daarnaast is het wederom een fraai staaltje van rauw sociaal realisme, waarin de betrokkenheid voor de kleine man en zijn gemeenschap, het kleine geluk en de dingen die er toe doen doorsijpelt of soms als een mes het verhaal doorklieft. Treme is net als die onaanraakbare, snibbige vrouw aan de bar met wie je nooit een babbeltje zou beginnen om dat je dacht dat ze toch niks te vertellen heeft, maar met wie je na een paar glaasjes een geweldig gesprek voert. Treme is meer dan een serie over een stad in wanhoop die zich met vallen en opstaan probeert te herstellen, het is een ode aan het leven zelf. Op naar seizoen 2!
Reacties (2)