Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Treme - Seizoen 4
Treme is niet meer. Na 5 afleveringen in het vierde en laatste seizoen is de HBO serie op haar einde. In de laatste reeks is het aan de schrijvers David Simon en Eric Overmyer om tot een bevredigende afronding te komen van een serie die eigenlijk iets te vroeg moet stoppen. Dat doen ze op een mooie, maar ook voorspelbare manier.
Waarom zou je in een stad willen blijven die half verwoest is? Waar alles wat je doet wordt tegengewerkt door de regering, commerciële belangen of geweld? Op de keper beschouwd gaat elk seizoen van Treme over deze vragen, dus ook in seizoen 4 zien we alle karakters zo’n beetje hetzelfde moeras doorploegen als in de vorige hoofdstukken.
In een half seizoen een einde breien aan lopende verhalen moet geen makkelijke aangelegenheid zijn. Het tempo van bepaalde ontwikkelingen ligt vrij hoog; de professionele sores van Annie bijvoorbeeld veranderen zo snel dat je als kijker de tijdsdruk lijfelijk voelt. Ook de vermeende ‘coming of age’ van Davis lijkt zomaar uit de lucht te komen vallen. Daar staat tegenover dat Treme in seizoen 4 succesvol inzet op een gesloten einde, waar elk karakter zich verzoent met New Orleans en de weerbarstige relatie met deze stad.
Hoewel de laatste aflevering met zorg lijkt samengesteld geeft het ook een helder idee over het ontbreken van groot succes. Dat de hommage aan de cultuur in New Orleans een groter accent krijgt dan de verhalen wordt nergens zo duidelijk als in deze aflevering. Anders dan in The Wire zijn de maatschappelijke kritiek en de verhaalontwikkelingen over het algemeen niet helemaal in balans in Treme – voor een dramaserie lijk deze keuze minder gelukkig uit te pakken. Daarnaast zijn dood, drugs en gangsters toch leuker om naar te kijken dan een trombonespeler en een Mardi Gras indiaan. David Simon was zich hier bewust van maar heeft desondanks nieuw terrein kunnen onderzoeken en met Treme een mooie toevoeging kunnen plaatsen binnen zijn oeuvre. Als atypische scenarioschrijver heeft hij veel kunnen brengen en veranderen binnen televisiedrama. De vraag die rest na Treme is: gaat hij dat nog eens doen?
Volg TremeWaarom zou je in een stad willen blijven die half verwoest is? Waar alles wat je doet wordt tegengewerkt door de regering, commerciële belangen of geweld? Op de keper beschouwd gaat elk seizoen van Treme over deze vragen, dus ook in seizoen 4 zien we alle karakters zo’n beetje hetzelfde moeras doorploegen als in de vorige hoofdstukken.
In een half seizoen een einde breien aan lopende verhalen moet geen makkelijke aangelegenheid zijn. Het tempo van bepaalde ontwikkelingen ligt vrij hoog; de professionele sores van Annie bijvoorbeeld veranderen zo snel dat je als kijker de tijdsdruk lijfelijk voelt. Ook de vermeende ‘coming of age’ van Davis lijkt zomaar uit de lucht te komen vallen. Daar staat tegenover dat Treme in seizoen 4 succesvol inzet op een gesloten einde, waar elk karakter zich verzoent met New Orleans en de weerbarstige relatie met deze stad.
Hoewel de laatste aflevering met zorg lijkt samengesteld geeft het ook een helder idee over het ontbreken van groot succes. Dat de hommage aan de cultuur in New Orleans een groter accent krijgt dan de verhalen wordt nergens zo duidelijk als in deze aflevering. Anders dan in The Wire zijn de maatschappelijke kritiek en de verhaalontwikkelingen over het algemeen niet helemaal in balans in Treme – voor een dramaserie lijk deze keuze minder gelukkig uit te pakken. Daarnaast zijn dood, drugs en gangsters toch leuker om naar te kijken dan een trombonespeler en een Mardi Gras indiaan. David Simon was zich hier bewust van maar heeft desondanks nieuw terrein kunnen onderzoeken en met Treme een mooie toevoeging kunnen plaatsen binnen zijn oeuvre. Als atypische scenarioschrijver heeft hij veel kunnen brengen en veranderen binnen televisiedrama. De vraag die rest na Treme is: gaat hij dat nog eens doen?
Reacties (0)