Toxic Town - Seizoen 1

Toxic Town is een uitstekende miniserie dankzij sterke acteurs en een aangrijpend waargebeurd verhaal als basis. Waargebeurde schandalen zijn goede inspiratiebronnen voor seriemakers. Series als De Toeslagenaffaire en Mr Bates vs The Post Office hebben het vorig jaar goed gedaan. Deze series wisten een gigantische, verschrikkelijke gebeurtenis terug te brengen tot iets heel menselijks. We zagen hier hoe gewone mensen werd geraakt door de nalatigheid en kwaadwilligheid van het grote systeem, en hoe deze mensen hiertegen opstonden. Ook de miniserie Toxic Town, gebaseerd op het giflozingsschandaal in Corby, gebruikt deze opzet en slaagt hier goed in.

Jarenlang zijn er in de Engelse industriestad Corby giftige afvalstoffen afkomstig van een staalfabriek gedumpt. Wanneer er in de jaren negentig in die regio veel kinderen met afwijkingen worden geboren (ontbrekende ledematen, slecht ontwikkelde organen), beginnen mensen te beseffen dat het door de giflozingen komt. Wanneer de moeders van deze kinderen elkaar weten te vinden, zetten zij samen met een advocaat stappen tegen de lokale overheid. Wat volgt is een jarenlange juridische strijd om gerechtigheid.

Toen Jack Thorne (bekend van His Dark Materials en Best Interests) werd aangekondigd als schrijver van dit project was mijn interesse gewekt. Thorne zet zich al jarenlang in voor de rechten van mensen met een handicap en weet zijn idealen vaak heel goed op realistische wijze te verweven in de verhalen die hij schrijft. En ook in Toxic Town is dat het geval. Hier en daar zijn bepaalde zaken en toevalligheden wat aangedikt voor het dramatische effect, maar dat valt te vergeven dankzij de pure kwaliteit van het verhaal.

Schrijver Jack Thorne weet het grote schandaal klein en menselijk te maken

Een schandaal als dit is enorm, maar Thorne slaagt erin om de omvang klein en persoonlijk te houden. De worstelingen van ouders met een gehandicapt kind staan centraal en van daaruit wordt het verhaal voortgestuwd. Deze worstelingen leiden tot frustraties, huwelijksproblemen en meer ellende. Ook vanuit het oogpunt van de kinderen komen deze worstelingen sterk naar voren. School moeten missen vanwege operaties en gepest worden omdat je anders bent. Dit soort dingen weet de serie realistisch naar voren te brengen.

Wat daarbij meehelpt is een uitstekende cast. We volgen hoofdzakelijk vier moeders (en hun kinderen) die betrokken raken bij de juridische strijd. De actrices die deze moeders spelen (Jodie Whittaker, Aimée-Lou Wood, Karla Crome en Claudia Jessie) doen het voortreffelijk, en vooral Whittaker en Wood blinken uit. Het personage van Jessie verdwijnt wat meer naar de achtergrond en dat is ergens wel jammer, omdat haar personage een interessant perspectief heeft.

Met Brendan Coyle als gewiekst raadslid krijgt het kwaad in Toxic Town ook een menselijk gezicht en daarmee wordt hij een interessante antagonist. Verder zijn Robert Carlyle, Rory Kinnear en Joe Dempsie welkome toevoegingen aan de cast.

Jodie Whittaker en Aimée-Lou Woud dragen deze serie overtuigend

Waar deze serie ook in uitblinkt is de regie. De muziekkeuze en de aankleding geven een overtuigend beeld van de periode tussen 1995 en 2009, waarin deze serie zich afspeelt. Ook weet men met de regie een heel effectief een gevoel van aanstaand onheil op te roepen. Beelden van blije aanstaande ouders worden afgewisseld met beelden van afvalstortingen, smerige waterplassen en stof dat door de lucht dwarrelt. Ondanks het gevoel van onheil en de heftige emoties die soms langskomen, ziet de serie gepaste ruimte voor humor en luchtigheid waardoor het nooit te zwaar aanvoelt.

De makers van Toxic Town hebben een uitstekende miniserie afgeleverd. Net als in andere series gebaseerd op waargebeurde schandalen weet Toxic Town te overtuigen met een aangrijpend verhaal dat op een persoonlijke manier verteld wordt. Voor liefhebbers van soortgelijke series (of eigenlijk gewoon alle serieliefhebbers) is dit een absolute aanrader.