Tidelands - Seizoen 1

Tidelands.... Jeetje zeg, wat een bizar einde. Dat zijn de eerste woorden die in mij opkomen na het zien van de seizoensfinale. In deze acht afleveringen tellende Australische serie die te zien is op Netflix worden heftige beelden niet geschuwd. Tijdens dit duistere verhaal over sirenen en hun kinderen leren we de inwoners van Orphelin Bay kennen. Zij weten al jarenlang dat er heel wat mysterie schuilgaat in hun dorpje. Als Calliope "Cal" McTeer (Charlotte Best, Home and Away) na een gevangenisstraf van tien jaar lang terugkeert naar haar thuisdorp is er niet bepaald sprake van een rustige thuiskomst. Al gauw vliegen de beelden van seksende personages en moorden je om de oren en blijkt iedereen elkaar wel ergens van te kennen. Vol verbazing heb ik de serie bekeken en aan het eind wist ik nog niet echt goed waar ik nou naar had zitten kijken.

Vaag - Dat is het woord waarmee Tidelands dan ook het beste valt te omschrijven.

Het verhaal draait om de familie McTeer waarvan Cal de spil is. Zij en haar broer Augie (Aaron Jakubenko, The Shannara Chronicles) hebben geen gemakkelijke jeugd gehad met een vader (Dustin Clare) die jong overleed en een moeder (Caroline Brazier, Packed to the Rafters) die er nogal aparte prioriteiten op nahield. Toch zijn ze elkaar nooit uit het oog verloren en voelt hun band na de terugkomst van Cal ook gelijk weer als vertrouwd. Augie blijkt de drugshandel van hun vader te hebben overgenomen en nu leiding te geven aan een aparte, nogal onvoorspelbare crew. Zijn grootste partner in de drugswereld is de mysterieuze Adrielle (Elsa Pataky), koningin van de Tidelanders zoals ze zichzelf noemt en woonachtig op kamp L’Attente. Dit kleurrijke kamp iets buiten het dorp is een thuis voor bijzondere inwoners die Tidelanders heten en een speciale band met het water hebben. Of Tidelanders van nature goed of slecht zijn wordt in het midden gelaten. Dat Adrielle daar haar eigen kijk op heeft wordt echter al snel duidelijk.



Opvallend aan de serie was het oog voor optische details. De sets waren prachtig, van kleding tot decors, maar ook de buitenlocaties waren erg goed gekozen. Jammer is het dan ook dat deze nauwkeurigheid niet is doorgevoerd in het verhaal zelf. Dat ging namelijk echt alle kanten op. In acht afleveringen tijd is er genoeg gebeurd om meerdere seizoenen mee te vullen. Niemand bleek te vertrouwen en van diepgaande relaties was ook nauwelijks sprake. Zelfs de hoofdpersonen werden maar minimaal geïntroduceerd, hoewel dit voor het merendeel ook niet nodig bleek te zijn gezien de snelheid waarmee zij ook weer werden vermoord. Waar de serie in eerste instantie nog wat voorspelbaar lijkt is hier al gauw geen sprake meer van. De makers komen met steeds extremere verhaallijnen op de proppen. 'Vaag' is het woord waarmee Tidelands dan ook het beste valt te omschrijven. Want zelfs na het zien van alle episodes is mij nog niet duidelijk wat de beweegredenen van sommige karakters zijn.

Het is jammer dat Tidelands uiteindelijk zo uit de bocht vliegt dat het zijn eigen ondergang wordt.

De serie draait duidelijk om krachtige vrouwen maar naast Augie zijn er nog meer belangrijke mannelijke rollen in het verhaal. Zo bevindt Cal zich al gauw in een driehoeksverhouding met oud-klasgenoot en politieagent Corey Welch (Mattias Inwood, Will) en Tidelander Dylan (Marco Pigossi). Ook Adrielle’s rechterhand genaamd Lamar (Dalip Sondhi) blijkt meer banden te hebben met de bewoners van Orphelin Bay dan je in eerste instantie zou doen vermoeden. Cal komt beetje bij beetje meer te weten over het dorp, de Tidelanders en zichzelf maar heeft duidelijk moeite dit allemaal op een gezonde manier te verwerken. Niet zo gek ook als je ziet met welke snelheid dit verhaal wordt verteld. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ze Game of Thrones wilden nadoen met alle moorden en veranderingen in het plot. Als dit het doel was zijn ze daar echter niet in geslaagd. De situaties werden op den duur zo absurd dat sympathie voor de karakters nog nauwelijks op te brengen was en het verhaal compleet zijn geloofwaardigheid verloor.

Het is jammer dat Tidelands uiteindelijk zo uit de bocht vliegt dat het zijn eigen ondergang wordt. Zo op het eerste oog had de serie best veel potentie en verwachtte ik er een stuk meer van. De combinatie van fantasie, drama, spanning en de hardheid waarmee alles getoond wordt, was in het begin nog wel verfrissend maar werd tegen het eind te overdadig. Hoewel het verhaal duidelijk nog niet is afgelopen, vraag ik me af hoeveel seizoenen ze nog zouden kunnen vullen met deze manier van vertellen. Omdat het begin mij dusdanig aansprak en ik in de details ook wel zie hoeveel goed werk er in de serie is gestopt, is mijn eindcijfer toch een krappe voldoende geworden. Het is echt een gemiste kans van de makers om het verhaal zo te laten uitspelen. Met deze cast en de middelen die ze tot hun beschikking hadden zat er veel meer in. Zonde Netflix, maar wat mij betreft is deze poging in zijn eigen zee van ideeën verdronken.