The Walking Dead - Seizoen 2

Het eerste seizoen van The Walking Dead heeft slechts zes afleveringen. Het tweede seizoen had dit aantal misschien ook moeten hebben. Van de dertien afleveringen die dit seizoen telt, zijn er tussen de zes en acht gewijd aan de voortgang van het verhaal. De overige afleveringen, die zich vooral in het begin en midden van het seizoen begeven, lijken te bestaan als opvulling terwijl de serie zich richting een nieuw hoofdstuk begeeft. De serie blijft grotendeels de moeite waard, maar verliest hierdoor wel enige kracht.

Nadat de overlevenden bij de C.D.C. zijn weggegaan stuiten ze al snel op een geblokkeerde snelweg. Een horde zombies zorgt voor korte paniek in de groep, met het wegrennen van de kleine Sophia (Madison Lintz) als gevolg. Rick (Andrew Lincoln) vindt en verstopt haar, waarna hij enkele belagers uitschakelt. Als hij terugkeert op Sophia’s verstopplek is ze verdwenen. Deze gebeurtenis zet de nieuwe reeks afleveringen echt in gang. De groep probeert haar op te sporen, maar stuit op andere overlevenden. Hun leider is dr. Hershel Greene (Scott Wilson), hoofd van een gelovige familie.

Dat Hershel een dokter is komt uiteraard meerdere keren goed uit. Ook is het handig dat één van zijn dochters (Maggie, gespeeld door Lauren Cohan) de juiste leeftijd heeft om een love interest voor Glenn (Steven Yeun) te worden. Het voordeel van het grotere aantal afleveringen zie je positief terug qua karakterontwikkeling. Naast de eerder genoemde karakters krijgen dit keer Dale (Jeffrey DeMunn), Andrea (Laurie Holden) en Daryl (Norman Reedus) de juiste aandacht om ze beter te begrijpen. In het eerste seizoen kwamen hun acties soms wat te geforceerd over.

Verschillende relaties zorgen voor de nodige drama. Naast de de angst en onzekerheid van Carol (Melissa McBride) (door haar nog steeds vermiste dochter) zet natuurlijk de onvoorspelbare Shane (Jon Bernthal) de boel zo nu en dan op stelten. Als kijker ben je het vaak met zijn mening eens, maar zijn manier van aanpakken wekt ook flinke irritatie. Het handelen van Hershel – met enkele verrassingen – is vaak verantwoordelijk voor het gedrag van Shane. Ook zijn gevoelens ten opzichte van Lori (Sarah Wayne Callies) en zoontje Carl (Chandler Riggs), en indirect dus Rick, spelen een grote rol.

De twee alinea’s hierboven laten al zien hoeveel aandacht de karakters krijgen. Zoals gezegd positief, totdat de serie na een aflevering of vier tijdelijk stil gaat staan. De persoonlijke gebeurtenissen worden dan vooral gebruikt om spanning te creëren, om afleveringen vol te krijgen, en eigenlijk dus gewoon om actie uit te stellen. De middelste afleveringen hebben meer weg van soap opera met zombies, dan van een dramatische horrorserie. Dat bijna alles rondom het huis van Hershel afspeelt draagt bij aan het soap-gevoel. Dit precies uitleggen zou interessante ontwikkelingen helaas wel verraden.

Spanning is er over het algemeen voldoende, zowel door de dreigende zombies, door de verschillende opvattingen binnen de twee groepen (en mensen onderling) en de geheimen die zich rap opstapelen. Dit is uiteindelijk ook de reden dat de serie boeiend genoeg blijft en door de mindere afleveringen heenbijt. Aangezien dit op zich een duidelijk aanwijsbaar probleem is, verwacht ik seizoen drie met een andere opbouw. Ik ken het bronmateriaal (stripboeken van schrijver Robert Kirkman en artiesten Tony Moore en Charlie Adlard) niet, maar hoop dat het genoeg biedt om de schrijvers van de serie dertien afleveringen lang op scherp te houden.

Als je kijkt naar de gebeurtenissen in de laatste vier afleveringen, waar de serie weer volledig op kracht komt, moet je toch constateren dat de schrijvers genoeg materiaal hebben om een boeiend verhaal te vertellen. Gelukkig zijn deze sterke afleveringen het einde van het seizoen, waardoor elke liefhebber toch weer reikhalzend uitkijkt naar seizoen drie. Het middelste deel van seizoen twee is daarom snel vergeven.