Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Tomorrow People - Seizoen 1 (Eerste deel)
Stel je voor; je wordt op een dag wakker en je ontdekt dat je toebehoort aan een nieuw ras. De geëvolueerde versie van de mens, genaamd The Tomorrow People. Je kunt je in een mum van seconden transporteren en door tijd en ruimte rijzen. Dat niet alleen; je bent ook nog gezegend met meer speciale krachten, zoals telekinese en telepathie. Voor mij zou het dan tijd zijn voor een feestje, dat kan ik je nu al vertellen. Mijzelf kennende zou ik er meteen misbruik van maken, maar dat terzijde. In The Tomorrow People (een remake van de gelijknamige Britse serie) overkomt dit Stephen Jameson (Robbie Amell, Alcatraz). Je hoeft geen helderziende te zijn om te voorspellen dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Stephen kon deze nieuwe krachten namelijk echt niet gebruiken. Zijn moeder is alleenstaand en heeft de zorg over twee kinderen en zijn vader is onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. Stephen is nu de man des huizes en eigenlijk nog een tiener die in de bloei van zijn leven is. Maar met macht komt (zoals de gezegde luidt) ook verantwoordelijkheid en Stephen ontdekt dat zijn ras wordt bedreigd door een organisatie die Ultra heet. Het wordt er allemaal niet makkelijker op wanneer hij bevriend raakt met andere Tomorrow People en meteen een band met hen opbouwt. Ondertussen probeert zijn oom Jedekiah (Mark Pellegrino, Revolution), die een hoge pief is bij Ultra, Stephens soort uit te roeien. Stephen ziet zich genoodzaakt om een dubbelrol aan te nemen; werken voor Ultra en de belangen behartigen van zijn eigen ras. Dit om zijn soort te beschermen en om erachter te komen wat er daadwerkelijk met zijn vader is gebeurd.
The Tomorrow People is een van de nieuwe series van The CW die het verbazingwekkend goed deed. Alleen de laatste weken heeft de serie het wat moeilijker en verliest het een redelijk aantal van haar kijkers. Daarom besloot The CW ook om de serie te verplaatsen naar een andere avond. Daarmee geeft het netwerk wel een signaal af en het betekent eigenlijk dat de zender kijkt of de kijkcijfers op een andere avond zullen aantrekken, of verbeteren. Dat is licht zorgelijk, want het is een serie die zeker jongvolwassenen en tieners zou moeten aanspreken en de serie kijkt makkelijk weg. Daarbij zijn de special effects goed verzorgd, wetende dat de serie werkt met een niet al te riant budget. Dit is iets waar The CW in uitblinkt, want de series van de zender weten met minder middelen dan de traditionele netwerkzenders het beste eruit te halen. Ook Arrow is hier een goed voorbeeld van. Echter, The Tomorrow People mist de zelfverzekerdheid en visie die Arrow op dit moment tentoonstelt. Daarbij moet wel gezegd worden dat ook Arrow nog zoekende was in het eerste deel van het eerste seizoen. Maar dat The Tomorrow People nog tijd nodig heeft om echt een eigen identiteit aan te nemen, dat staat vast.
Deels komt dat door het feit dat er nog niet echt een personage is die de serie echt draagt of er écht uitspringt. Die taak zou voorbehouden moeten zijn voor Robbie Amell (juist, het neefje van), maar die ontbeert (nog) de charisma en overtuiging die er voor nodig is om echt een boeiend hoofdpersonage te zijn. Net als zijn neef heeft hij duidelijk tijd nodig om meer in zijn rol te groeien en de serie op zijn schouders te nemen. Het acteerwerk van de overige cast is competent genoeg en dat is belangrijk want juist dit aspect wordt het meest bekritiseerd bij series van The CW. De zender heeft de neiging om meer te selecteren op uiterlijk dan acteerwerk en dat is soms jammer. Maar goed, de jongere doelgroep zal dat een zorg zijn, natuurlijk.
Maar in een echt succesvolle serie zijn er ook interessante bijrollen en complimenteert de cast elkaar, dat ontbreekt zeker nog in The Tomorrow People. De karakters zijn nog niet op een zodanige manier ontwikkeld dat de kijker geïnvesteerd is in hen, of is begaan met hun lot. En dat is belangrijk, wil je geïnvesteerd zijn in de serie. Een collega van Stephen liet, bijvoorbeeld, het leven in het eerste deel van het seizoen. Maar als kijker wist je te weinig van het karakter om je daarover druk te maken, of om het je te laten aangrijpen. Een soortgelijk geval vond plaats in de laatste aflevering tot nu toe, maar ook dat had niet het effect dat de serie voor ogen had. Er staat dus nog te weinig op het spel, de inzet is nog te laag.
Ook ben ik niet echt te spreken over de driehoeksverhouding tussen Stephen, Cara (Peyton List, Mad Men) en John (Luke Mitchell, Home and Away). Die verhouding bewandelt teveel de platgetreden paden en voegt te weinig toe aan de serie. Maar The CW zou The CW niet zijn als er geen intriges en romances waren. Echter, The Tomorrow People kan zich beter concentreren op het verder ontwikkelen van de, op zich, boeiende wereld en setting die de serie uiteenzet. Een wereld die, overigens, wel meer het element van verassing kan gebruiken, want de geoefende kijker zal nooit op het verkeerde been gezet worden. Dat maakt de serie helaas iets te voorspelbaar. Er ontbreekt nog een gevoel van urgentie, het gevoel dat hetgeen wat wij aanschouwen ook écht van belang is. En dat zullen de kijkers die de laatste weken afhaken ook in de gaten hebben. Wat er gebeurt is simpelweg niet significant genoeg. Als de serie dit patroon niet doorbreekt, zal de serie nooit meer zijn dan het op dit moment is; een aangename serie die makkelijk wegkijkt, maar niet meer dan dat.
Volg The Tomorrow People (US)Stephen kon deze nieuwe krachten namelijk echt niet gebruiken. Zijn moeder is alleenstaand en heeft de zorg over twee kinderen en zijn vader is onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. Stephen is nu de man des huizes en eigenlijk nog een tiener die in de bloei van zijn leven is. Maar met macht komt (zoals de gezegde luidt) ook verantwoordelijkheid en Stephen ontdekt dat zijn ras wordt bedreigd door een organisatie die Ultra heet. Het wordt er allemaal niet makkelijker op wanneer hij bevriend raakt met andere Tomorrow People en meteen een band met hen opbouwt. Ondertussen probeert zijn oom Jedekiah (Mark Pellegrino, Revolution), die een hoge pief is bij Ultra, Stephens soort uit te roeien. Stephen ziet zich genoodzaakt om een dubbelrol aan te nemen; werken voor Ultra en de belangen behartigen van zijn eigen ras. Dit om zijn soort te beschermen en om erachter te komen wat er daadwerkelijk met zijn vader is gebeurd.
The Tomorrow People is een van de nieuwe series van The CW die het verbazingwekkend goed deed. Alleen de laatste weken heeft de serie het wat moeilijker en verliest het een redelijk aantal van haar kijkers. Daarom besloot The CW ook om de serie te verplaatsen naar een andere avond. Daarmee geeft het netwerk wel een signaal af en het betekent eigenlijk dat de zender kijkt of de kijkcijfers op een andere avond zullen aantrekken, of verbeteren. Dat is licht zorgelijk, want het is een serie die zeker jongvolwassenen en tieners zou moeten aanspreken en de serie kijkt makkelijk weg. Daarbij zijn de special effects goed verzorgd, wetende dat de serie werkt met een niet al te riant budget. Dit is iets waar The CW in uitblinkt, want de series van de zender weten met minder middelen dan de traditionele netwerkzenders het beste eruit te halen. Ook Arrow is hier een goed voorbeeld van. Echter, The Tomorrow People mist de zelfverzekerdheid en visie die Arrow op dit moment tentoonstelt. Daarbij moet wel gezegd worden dat ook Arrow nog zoekende was in het eerste deel van het eerste seizoen. Maar dat The Tomorrow People nog tijd nodig heeft om echt een eigen identiteit aan te nemen, dat staat vast.
Deels komt dat door het feit dat er nog niet echt een personage is die de serie echt draagt of er écht uitspringt. Die taak zou voorbehouden moeten zijn voor Robbie Amell (juist, het neefje van), maar die ontbeert (nog) de charisma en overtuiging die er voor nodig is om echt een boeiend hoofdpersonage te zijn. Net als zijn neef heeft hij duidelijk tijd nodig om meer in zijn rol te groeien en de serie op zijn schouders te nemen. Het acteerwerk van de overige cast is competent genoeg en dat is belangrijk want juist dit aspect wordt het meest bekritiseerd bij series van The CW. De zender heeft de neiging om meer te selecteren op uiterlijk dan acteerwerk en dat is soms jammer. Maar goed, de jongere doelgroep zal dat een zorg zijn, natuurlijk.
Maar in een echt succesvolle serie zijn er ook interessante bijrollen en complimenteert de cast elkaar, dat ontbreekt zeker nog in The Tomorrow People. De karakters zijn nog niet op een zodanige manier ontwikkeld dat de kijker geïnvesteerd is in hen, of is begaan met hun lot. En dat is belangrijk, wil je geïnvesteerd zijn in de serie. Een collega van Stephen liet, bijvoorbeeld, het leven in het eerste deel van het seizoen. Maar als kijker wist je te weinig van het karakter om je daarover druk te maken, of om het je te laten aangrijpen. Een soortgelijk geval vond plaats in de laatste aflevering tot nu toe, maar ook dat had niet het effect dat de serie voor ogen had. Er staat dus nog te weinig op het spel, de inzet is nog te laag.
Ook ben ik niet echt te spreken over de driehoeksverhouding tussen Stephen, Cara (Peyton List, Mad Men) en John (Luke Mitchell, Home and Away). Die verhouding bewandelt teveel de platgetreden paden en voegt te weinig toe aan de serie. Maar The CW zou The CW niet zijn als er geen intriges en romances waren. Echter, The Tomorrow People kan zich beter concentreren op het verder ontwikkelen van de, op zich, boeiende wereld en setting die de serie uiteenzet. Een wereld die, overigens, wel meer het element van verassing kan gebruiken, want de geoefende kijker zal nooit op het verkeerde been gezet worden. Dat maakt de serie helaas iets te voorspelbaar. Er ontbreekt nog een gevoel van urgentie, het gevoel dat hetgeen wat wij aanschouwen ook écht van belang is. En dat zullen de kijkers die de laatste weken afhaken ook in de gaten hebben. Wat er gebeurt is simpelweg niet significant genoeg. Als de serie dit patroon niet doorbreekt, zal de serie nooit meer zijn dan het op dit moment is; een aangename serie die makkelijk wegkijkt, maar niet meer dan dat.
Reacties (0)