The Strain - Seizoen 3

It’s an honor to be here, when the final fase will commence –Eichhorst

The Strain komt van ver. Na een fantastische eerste aflevering, een redelijk goed eerste seizoen en een matig tweede seizoen, moest The Strain aan de bak om aan te tonen dat ze het niveau nog steeds aankan. Is dat gelukt?

Voordat ik losbarst, eerst even een korte informatieve alinea over wat deze serie nu precies inhoudt. The Strain gaat over de uitbraak van een wereldwijd virus. Dit is niet zomaar een virus maar een vampier/zombie-virus. The Strain gaat dan ook over een groep mensen die probeert ‘The Master’ te doden. Dit zou namelijk leiden tot het einde van het virus.

Het derde seizoen van The Strain ging van start met het vooruitzicht dat dit seizoen slechts tien afleveringen zou bevatten in plaats van de dertien die de vorige seizoenen kende. Wat mij betreft was dit een goed teken. Vaak heeft de serie last gehad van te veel afleveringen waardoor er echte ‘fillers’ ontstonden.

Goed, laat ik dan nu maar meteen met de deur in huis vallen; de schrijvers moesten heel wat goedmaken na de dood van een karakter in de finale van seizoen twee. Dat was zo onlogisch en verhaaltechnisch onnodig dat een uitleg wel op zijn plaats was. Schrik niet, die is er niet gekomen. Er is wel een soort vage nieuwe liefdes-verhaallijn uit ontstaan, maar daar zo meer over.


Het derde seizoen kent een goede start waarmee het lijkt dat de schrijvers weer terug willen naar de zeer donkere toon die de eerste paar afleveringen van seizoen één hadden. Maar toch ontkomt ook dit seizoen niet aan ‘opvul-afleveringen’. Dit is een minpunt, zeker als je een serie maakt waarvan het seizoen slechts tien afleveringen bevat.

De verhaallijnen verschillen nogal wat van niveau. Je hebt de eerdergenoemde liefdeslijn tussen Eph (Corey Stoll, House of Cards) en Dutch (Ruta Gedmintas, Lip Service) die op een tenenkrommende manier, zonder enige chemie, door je strot wordt geduwd. Jammer genoeg beslaat deze verhaallijn een nogal groot gedeelte van het seizoen.

Andere verhaallijnen zijn een stuk beter tot érg goed. Vooral de groei die Eldritch Palmer (Jonathan Hyde, Titanic) doormaakt is echt een wonderlijk mooi proces om te zien.

Naast de verhaallijnen verschillen ook de acteurs enorm van niveau. In positieve zin moet ik zowel Jonathan Hyde als Richard Sammel noemen. De laatste speelt de steenkoude en calculerende antagonist Thomas Eichhorst. En in negatieve zin is het Max Charles (die de zoon speelt van Eph) maar vooral Ruta Gedmintas die er niet erg goed vanaf komt. Deels is dit te verklaren doordat zij in ongeveer iedere slechte verhaallijn een grote rol speelt.


Naast dit alles is het goed aan de serie te zien dat het een probleem heeft. Ze willen namelijk een apocalyptische wereld laten zien, terwijl ze daar het budget niet voor hebben. Slechts een verlaten straat in New York zorgt voor mij niet voor het ‘apocalyptische’ gevoel waar de serie wel naar zoekt. Toch zorgt The Strain voor een vermakelijk derde seizoen waarbij goede en slechte verhaallijnen elkaar afwisselen. Het blijft een spannende, soms angstaanjagende serie die goed gebruik weet te maken van licht en muziek.

Seizoen vier zal het laatste seizoen zijn en dat merk je ook aan de cliffhanger van dit seizoen. Nu komt het er pas écht op aan.

Een 7!