The Last Ship – Eerste aflevering

Het wordt tijd om wat te bekennen. Ik heb het lang verborgen kunnen houden maar nu niet meer. Daar komt het: “Ik heb een zwak voor stoere mannen en vrouwen in stralend witte uniformen op hele grote gevaarlijke oorlogsschepen.” Zo het hoge woord is eruit en dat lucht op. Dus toen ik de eerste beelden zag van The Last Ship was ik eigenlijk meteen al verkocht. Totaal bevooroordeeld begon ik aan Michael Bay’s (Transformers, Black Sails) actie-sciencefiction-dramaserie gebaseerd op het gelijknamige boek van William Brinkley uit 1988.

The Last Ship doet aan als een film. Daardoor vlieg je door de eerste 45 minuten heen en vond ik het jammer dat het was afgelopen. Weer een week wachten op het tweede deel. De stempel die Bay op de serie drukt is dus direct voelbaar maar hoe zit het met de castleden? In het eerste half uur maken wij kennis met het schip en zijn crew en met de CDC-arts en haar assistent. De samenzwering tussen Dr. Rachel Scott (Rhona White, Boston Legal) en haar assistent Dr. Quincy Tophet (Sam Spruell, The Runaway) is zeer duidelijk en daardoor weet je dat er meer aan de hand is dan je in eerste instantie denkt.

Scott neemt een deel van het schip over met haar laboratorium om onderzoek te doen naar vogels op de Noordpool. De rest van de crew is op een geheime missie gestuurd om wapens te testen. Maar die vogels en de missie is slechts een dekmantel. De stoere - wat een kaaklijn! - kapitein Tom Chandler (Eric Dane, Grey’s Anatomy) wordt omringd door 216 crewleden die stuk voor stuk thuis horen op het oorlogschip de ‘Nathan James’. Iemand bij het castingbureau heeft geweldig werk afgeleverd. De acteurs, het verhaal, het schip en de actiescènes zijn uitstekend bij elkaar gevonden. Niets lijkt aan het toeval te zijn overgelaten.

Het laatste kwartier is om het verhaal zich te laten ontvouwen en kennis te maken met meer belangrijke spelers. Je weet als kijker na 45 minuten waar je aan toe bent en dat is prettig. Het gemak waarmee de acteurs met hun karakters spelen duit er bij mij op dat ze er plezier in hebben. Niemand die zuur kijkt of moeilijk doet. Ze spelen met een gemak wat heel goed aanvoelt. Oké, toegegeven het verhaal is hier en daar wat vergezocht en de dialogen wat vlak. Maar de snelheid waarin het verhaal wordt verteld werkt in dit geval erg voordelig. Je hebt gewoonweg geen tijd om na te denken over de wat platte dialogen en onnodige verhaallijntjes.

Voor mij is The Last Ship één van de betere nieuwkomers dit zomerseizoen. Met spanning wacht ik op de volgende negen aflevering en stiekem hoop ik nu al op een tweede seizoen.

8.5 punten omdat milde humor, goede actie en stoere mariniers heel goed samengaan.