Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Killing (AMC) - Seizoen 1
Deze recensie is geschreven door Wilco van Doorn.
Wie heeft Rosie Larsen vermoord?
Wellicht de kortste inleiding ooit boven een recensie. De zin hierboven beschrijft het grootste pluspunt en het grootste minpunt van de grauwe serie The Killing. Dertien afleveringen lang wordt er gezocht naar een moordenaar en deze wordt helaas (voor de kijkers) na dertien afleveringen niet gevonden. Wees niet bang dat ik hierdoor nu teveel verklap, ik denk eerder dat ik hierdoor de teleurstelling aan het einde minder klein maak en een groot minpunt van het eerste seizoen verzacht. Want, zodra we weten dat het niet stopt bij aflevering 13, kan dat onze verwachting en eindoordeel geen parten meer spelen.
De serie begint met een joggende Sarah Linden die zich opmaakt voor een afscheid van haar rechercheteam. De beelden worden vakkundig gesneden en in de mix gegooid met de enige en laatste scenes van een bloedende en vluchtende Rosie Larsen. Diezelfde Rosie Larsen die later in de eerste uitzending dood gevonden wordt. Drie keer raden wie een van de rechercheurs is die haar aantreffen?
Waar een reguliere procedural (serie die een zaak van recherche/politie volgt) zich primair richt op het dappere duo wat voor een oplossing moet zorgen, richt deze serie zich op meerdere hoofdpersonages. Drie lijnen twisten en draaien zich door alle dertien afleveringen heen. Zo is daar de eerstgenoemde Sarah Linden die met de ietwat onervaren eigenwijze rechercheur Stephen Holder de taak op zich neemt om de moordenaar van Rosie te vinden. De case intrigeert hen dusdanig dat Sarah besluit haar vertrek bij de recherche op te schorten. Waar hebben we dat eerder gehoord?
De tweede verhaallijn is die van het gezin Larsen, welke rouwt om het verlies van hun dochter en zusje. Los van deze twee logischere lijnen, spint zich nog een derde draad door het verhaal heen. De ambitieuze Darren Richmond, die er veel voor overheeft om de zittende burgermeester van Seattle city te verslaan in de aankomende verkiezingen.
De drie lijnen zorgen constant voor een balans tussen de procedurele, de emotionele en de politieke kant van één moordzaak. Geen van de drie verhaallijnen verliest zijn kracht in de loop van het verhaal en de combinatie maakt het geheel tot een unieke kijkervaring. Persoonlijk vond ik het verhaal van het gezin Larsen één van de grootste pluspunten aan het totaal. De acteurs (Michelle Forbes en Brent Sexton) spelen op een prachtige emotionele wijze uit hoe ouders omgaan met het verlies van hun geliefde en enige dochter.
Het emotioneel bedoelde spel van Mireille Enos (Sarah Linden) is met regelmaat wat minder overtuigend. Haar verhaallijn was met minder persoonlijke beslommeringen wellicht net zo effectief geweest. Als agent met persoonlijke zorgen komt ze prima uit de verf, als persoon binnen deze persoonlijke gebeurtenissen weet ze echter niet altijd even goed te overtuigen. Een erg klein smetje, dat bijna niet ter zake doet in het grote geheel. Haar geldingsdrang, overtuigingskracht en bovenal haar moed wordt overigens perfect neergezet, waardoor de minpunten in haar spel in de marge van deze recensie thuishoren.
Tot slot wil ik de laatste minuut van elke aflevering noemen als een ontzettend groot spanningsverhogend pluspunt in deze serie. Dit is het moment waarop, onder opslepende muziek, elke verhaallijn weer een twist krijgt. Dit is met name in de eerste en laatste aflevering tot in perfectie uitgevoerd. Los hiervan is wat mij betreft de gehele serie een fantastisch audiovisueel staaltje vertelkunst. Zelf heb ik ongelooflijk veel zin in seizoen 2.
Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat er nu nog een vraag blijft staan:
Wie heeft Rosie Larsen vermoord?
Cijfer: 8,2
Ondertussen is het tweede seizoen ook al volledig uitgezonden. Deze heeft deze week zijn ontknoping gehad, waarmee, als ik goed ben geïnformeerd, de verhaallijn tot een ‘revealing end’ is gekomen.
Volg The KillingWie heeft Rosie Larsen vermoord?
Wellicht de kortste inleiding ooit boven een recensie. De zin hierboven beschrijft het grootste pluspunt en het grootste minpunt van de grauwe serie The Killing. Dertien afleveringen lang wordt er gezocht naar een moordenaar en deze wordt helaas (voor de kijkers) na dertien afleveringen niet gevonden. Wees niet bang dat ik hierdoor nu teveel verklap, ik denk eerder dat ik hierdoor de teleurstelling aan het einde minder klein maak en een groot minpunt van het eerste seizoen verzacht. Want, zodra we weten dat het niet stopt bij aflevering 13, kan dat onze verwachting en eindoordeel geen parten meer spelen.
De serie begint met een joggende Sarah Linden die zich opmaakt voor een afscheid van haar rechercheteam. De beelden worden vakkundig gesneden en in de mix gegooid met de enige en laatste scenes van een bloedende en vluchtende Rosie Larsen. Diezelfde Rosie Larsen die later in de eerste uitzending dood gevonden wordt. Drie keer raden wie een van de rechercheurs is die haar aantreffen?
Waar een reguliere procedural (serie die een zaak van recherche/politie volgt) zich primair richt op het dappere duo wat voor een oplossing moet zorgen, richt deze serie zich op meerdere hoofdpersonages. Drie lijnen twisten en draaien zich door alle dertien afleveringen heen. Zo is daar de eerstgenoemde Sarah Linden die met de ietwat onervaren eigenwijze rechercheur Stephen Holder de taak op zich neemt om de moordenaar van Rosie te vinden. De case intrigeert hen dusdanig dat Sarah besluit haar vertrek bij de recherche op te schorten. Waar hebben we dat eerder gehoord?
De tweede verhaallijn is die van het gezin Larsen, welke rouwt om het verlies van hun dochter en zusje. Los van deze twee logischere lijnen, spint zich nog een derde draad door het verhaal heen. De ambitieuze Darren Richmond, die er veel voor overheeft om de zittende burgermeester van Seattle city te verslaan in de aankomende verkiezingen.
De drie lijnen zorgen constant voor een balans tussen de procedurele, de emotionele en de politieke kant van één moordzaak. Geen van de drie verhaallijnen verliest zijn kracht in de loop van het verhaal en de combinatie maakt het geheel tot een unieke kijkervaring. Persoonlijk vond ik het verhaal van het gezin Larsen één van de grootste pluspunten aan het totaal. De acteurs (Michelle Forbes en Brent Sexton) spelen op een prachtige emotionele wijze uit hoe ouders omgaan met het verlies van hun geliefde en enige dochter.
Het emotioneel bedoelde spel van Mireille Enos (Sarah Linden) is met regelmaat wat minder overtuigend. Haar verhaallijn was met minder persoonlijke beslommeringen wellicht net zo effectief geweest. Als agent met persoonlijke zorgen komt ze prima uit de verf, als persoon binnen deze persoonlijke gebeurtenissen weet ze echter niet altijd even goed te overtuigen. Een erg klein smetje, dat bijna niet ter zake doet in het grote geheel. Haar geldingsdrang, overtuigingskracht en bovenal haar moed wordt overigens perfect neergezet, waardoor de minpunten in haar spel in de marge van deze recensie thuishoren.
Tot slot wil ik de laatste minuut van elke aflevering noemen als een ontzettend groot spanningsverhogend pluspunt in deze serie. Dit is het moment waarop, onder opslepende muziek, elke verhaallijn weer een twist krijgt. Dit is met name in de eerste en laatste aflevering tot in perfectie uitgevoerd. Los hiervan is wat mij betreft de gehele serie een fantastisch audiovisueel staaltje vertelkunst. Zelf heb ik ongelooflijk veel zin in seizoen 2.
Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat er nu nog een vraag blijft staan:
Wie heeft Rosie Larsen vermoord?
Cijfer: 8,2
Ondertussen is het tweede seizoen ook al volledig uitgezonden. Deze heeft deze week zijn ontknoping gehad, waarmee, als ik goed ben geïnformeerd, de verhaallijn tot een ‘revealing end’ is gekomen.
Reacties (4)