The Fosters (2013) - Seizoen 3

The Fosters is voor mij wat men in het Engels 'a guilty pleasure' noemt. Doelpubliek van de reeks zijn eigenlijk tieners van de brave, godvrezende soort, maar zelfs in dergelijke series kom je soms personages tegen die indruk op je maken en beklijven. Callie Jacobs (Maya Mitchell, Jessie) is zo een personage. Ze is een spontaan en gedreven meisje met een overmatig ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel dat haar meer dan eens in de problemen brengt. Callie, het niet zo lelijke eendje dat niemand wilde adopteren is na twee jaar bij haar pleegfamilie Foster-Adams te hebben ingewoond, in een mooie jonge zwaan veranderd. Als Callie van je houdt, gaat ze voor je door het vuur. Met twee seizoenen op de teller heeft ze het echter nog altijd moeilijk om mensen te vertrouwen, zelfs de mensen die oprecht om haar geven. Die houding is een gevolg van haar slechte ervaringen met de pleegzorg. Zeven pleeggezinnen in evenveel jaren. Callie werd er bedreigd, gescheiden van haar broertje Jude, mishandeld en verkracht.

In seizoen drie is de adoptie van Callie door Lena en Steph zo goed als rond. Helaas is het zo, dat telkens je denkt dat het goed gaat in The Fosters, je er donder op kunt zeggen dat het heel snel fout zal gaan. Callie komt voor een dilemma te staan en besluit om juist te handelen. Helaas is juist handelen in dit geval niet de beste oplossing voor Callie zelf en opeens lijkt haar adoptie door de familie Foster-Adams verder weg dan ooit. Ze zoekt troost in Brandons armen en van het één komt het ander. Brandon (David Lambert, Aaron Stone) heeft al van in het begin sterke gevoelens voor Callie en ze besluiten om volop voor hun liefde te gaan. Dit omdat ze denken toch nooit stiefzus en broer te zullen zijn, maar dan gebeurt het ondenkbare.

Er gebeurt veel in seizoen drie. Callie ’s broertje Jude (Hayden Beyerly) worstelt nog altijd met zijn geaardheid en de biologische papa van Jesus en Mariana komt in beeld. Lena en Steph krijgen enkele zware klappen te verwerken en hun relatie komt onder zware druk te staan. Dat is nieuw voor hen, relatieproblemen. Ze gaan naar een therapeut, iets waar de stoere Steph het moeilijker mee heeft dan Lena. Spijtig overigens dat het rockbandje van Brandon helemaal naar de achtergrond is verdwenen, maar dat komt natuurlijk omdat hij aan het einde van seizoen twee werd toegelaten tot Ydillwild, een zomerkamp voor heel getalenteerde muzikanten. Ook daar lopen de zaken niet helemaal zoals Brandon had gehoopt. De andere talenten die hij in Ydillwild ontmoet, vinden zichzelf heel wat en winnen is er veel belangrijker dan deelnemen.

Nieuwkomers zijn er ook. De meest opvallende in seizoen drie is rijkeluiszoontje Nick (Louis Hunter, The Secret Circle) die bevriend raakt met Jesus en zijn tweelingzus Mariana. Beide zijn overigens ongedeerd uit het auto ongeluk gekomen, waar seizoen twee mee eindigde. Nick wordt verliefd op Mariana, maar zij worstelt met haar gecompliceerde liefdesleven. Het loopt dus niet van een leien dakje, maar dat doet het nooit als het om Mariana of Callie gaat. Tweede nieuwkomer is Cortney Strathmore (Denise Tontz, Incorporated), zij werkt in de bar waar Brandon piano speelt voor fooien, als bijverdienste. Cortney is drie jaar ouder dan Brandon, ze is cool, knap en ze surft, maar ze heeft een groot geheim. Brandon en zij voelen zich tot elkaar aangetrokken.
De derde nieuwkomer is A.J. (Tom Williamson, Switched at birth), een zwarte weesjongen die op straat leeft en op zoek is naar zijn vermiste broer. Callie helpt A.J. en raakt er door in de problemen. Uiteraard. Na verloop van tijd zal zo goed als iedereen van de Adams-Foster familie zich met A.J. ’s lot bemoeien, maar niet Brandon. Hij vertrouwt A.J. niet en dat heeft alles te maken met het feit dat Callie zich tot de nieuwkomer voelt aangetrokken. En dat Brandons pa Mike overweegt om een vergunning als pleegouder aan te vragen en zich over A.J. te ontfermen.

In seizoen drie is de aandacht meer toegespitst op de jongeren en hun liefdesleven dan in de eerste twee seizoenen, die ik persoonlijk beter vond.

Seizoen drie telt twintig afleveringen. Ze zijn niet alle twintig even goed, maar ik ben er toch weer in anderhalve week doorheen geraasd, vaak in het gezelschap van mijn zonen van 9 en 13. Er gebeurt veel in één aflevering en de aparte verhaallijnen worden nooit zo lang uitgerekt dat het saai wordt. In seizoen drie is de aandacht meer toegespitst op de jongeren en hun liefdesleven dan in de eerste twee seizoenen, die ik persoonlijk beter vond. Maar the Fosters blijft onderhoudend en ontspannend. Met af en toe een pareltje van een moment. Mijn favoriete scène van dit seizoen is die waarin de sympathieke Robert, da ‘s Callie ’s biologische vader, haar een auto cadeau doet en hoe Callie daar op reageert. Ontroerend mooi. Al mag ik de nu al legendarische nacht in Ydillwild niet vergeten, waar de sensualiteit van het scherm spat en Callie opeens een jonge vrouw blijkt te zijn, in plaats van het weifelende meisje uit seizoen één en twee.