Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
The Fall - Seizoen 1 (Eerste twee afleveringen)
Deze Noord-Ierse psychologische thriller volgt Paul Spector (Jamie Dornan) en Stella Gibson (Gillian Anderson, The X-Files). De eerste achtervolgt zijn potentiële, schijnbaar willekeurige slachtoffers door de straten van Belfast, Noord-Ierland, om ze vervolgens te vermoorden; de ander is een getalenteerde vrouwelijke detective inspecteur die ingevlogen is om hem op te sporen.
De voorlopige verhaallijn belooft intrige in de toekomst van de serie. Paul, de seriemoordenaar waar de serie om draait, ziet er ietwat ruw uit met een baardje en een lichtelijk onverzorgd uiterlijk. Dit past bij het sluwe en donkere van zijn karakter. Maar hij heeft ook een minder lugubere kant: hij is vader van twee kinderen en heeft een vrouw, wat niet meteen te verwachten is van een seriemoordenaar. Acteur Jamie Dornan speelt deze twee zijden goed op elkaar uit, het is duidelijk te merken wanneer hij welke rol aanneemt door kleine nuanceverschillen in zijn gedrag en houding. Stella, de agente die achter Paul aanzit, maakt een duidelijk onderscheid tussen haar werk en haar privéleven. Ze is heel direct en als iets niet gaat zoals zij het wil hebben, gaat ze (letterlijk) over lijken om de ander over te halen om het op haar manier aan te pakken. Gillian Anderson zet dit erg goed neer. In een scene in de eerste aflevering bijvoorbeeld, wordt ze tijdens haar diner lastiggevallen door een journalist. Dit handelt ze nogal direct en redelijk hard af, maar is direct daarna wel heel vriendelijk tegen de ober. Het is een snelle switch die ze overtuigend maakt, en daardoor komt het personage echt tot leven. Ik vind daarnaast dat Anderson geknipt is voor deze rol, mede omdat haar gezicht scherpe contouren maar ook delicate kenmerken kent. De casting is naar mijn mening dus enorm goed.
Interessant aan de eerste aflevering is dat het begint met vier minuten lang alleen beeld en onheilspellende muziek, geen tekst. De beelden zijn eigenlijk helemaal niet speciaal, Stella maakt zich klaar voor bed en Paul breekt in, maar toch geeft het een sfeer die blijft hangen. Ook opmerkelijk is dat er in de eerste twintig minuten geen enkele naam genoemd wordt; de eerste naam is die van een slachtoffer. Waar de meeste series hun hoofdpersonen al eigenlijk meteen voorstellen, laat het hier op zich wachten. Ik vind dat het een goede inleiding geeft tot het donkere materiaal van de serie. Het geeft ook een min of meer traag tempo aan waar de rest van de serie mee doorgaat.
De overgang tussen scènes en kamers die ze maken is een onderdeel van origineel cameragebruik. Waar in de meeste series en films het scherm gewoon zwart wordt en de volgende scène begint, of waar het ene beeld uitfade en de andere in, gebruiken ze hier bijvoorbeeld muren en andere natuurlijke donkere plaatsen als overgang. Er wordt bijvoorbeeld van bovenaf gefilmd hoe Paul door zijn huis loopt, via de kamer van zijn kind naar de badkamer. Hierdoor zijn de muren de scheiding tussen de kamers, wat het naar mijn idee een mooi effect geeft, omdat je overzicht hebt.
Met goed gevonden parallellen tussen de levens van Stella en Paul wordt er extra diepgang gegeven aan het verhaal. De beelden zijn heel goed apart van elkaar te bekijken, maar juist omdat het zo aan elkaar gekoppeld wordt, wordt het duidelijk hoeveel de situaties waarin ze zich bevinden eigenlijk overeenkomen.
Ik ben nu al verslaafd aan The Fall, ook al zijn er nog maar twee afleveringen uit. Ik raad het iedereen die van intrigerende politieseries houdt van harte aan en geef de serie tot nu toe een welverdiende 8.
Volg The FallDe voorlopige verhaallijn belooft intrige in de toekomst van de serie. Paul, de seriemoordenaar waar de serie om draait, ziet er ietwat ruw uit met een baardje en een lichtelijk onverzorgd uiterlijk. Dit past bij het sluwe en donkere van zijn karakter. Maar hij heeft ook een minder lugubere kant: hij is vader van twee kinderen en heeft een vrouw, wat niet meteen te verwachten is van een seriemoordenaar. Acteur Jamie Dornan speelt deze twee zijden goed op elkaar uit, het is duidelijk te merken wanneer hij welke rol aanneemt door kleine nuanceverschillen in zijn gedrag en houding. Stella, de agente die achter Paul aanzit, maakt een duidelijk onderscheid tussen haar werk en haar privéleven. Ze is heel direct en als iets niet gaat zoals zij het wil hebben, gaat ze (letterlijk) over lijken om de ander over te halen om het op haar manier aan te pakken. Gillian Anderson zet dit erg goed neer. In een scene in de eerste aflevering bijvoorbeeld, wordt ze tijdens haar diner lastiggevallen door een journalist. Dit handelt ze nogal direct en redelijk hard af, maar is direct daarna wel heel vriendelijk tegen de ober. Het is een snelle switch die ze overtuigend maakt, en daardoor komt het personage echt tot leven. Ik vind daarnaast dat Anderson geknipt is voor deze rol, mede omdat haar gezicht scherpe contouren maar ook delicate kenmerken kent. De casting is naar mijn mening dus enorm goed.
Interessant aan de eerste aflevering is dat het begint met vier minuten lang alleen beeld en onheilspellende muziek, geen tekst. De beelden zijn eigenlijk helemaal niet speciaal, Stella maakt zich klaar voor bed en Paul breekt in, maar toch geeft het een sfeer die blijft hangen. Ook opmerkelijk is dat er in de eerste twintig minuten geen enkele naam genoemd wordt; de eerste naam is die van een slachtoffer. Waar de meeste series hun hoofdpersonen al eigenlijk meteen voorstellen, laat het hier op zich wachten. Ik vind dat het een goede inleiding geeft tot het donkere materiaal van de serie. Het geeft ook een min of meer traag tempo aan waar de rest van de serie mee doorgaat.
De overgang tussen scènes en kamers die ze maken is een onderdeel van origineel cameragebruik. Waar in de meeste series en films het scherm gewoon zwart wordt en de volgende scène begint, of waar het ene beeld uitfade en de andere in, gebruiken ze hier bijvoorbeeld muren en andere natuurlijke donkere plaatsen als overgang. Er wordt bijvoorbeeld van bovenaf gefilmd hoe Paul door zijn huis loopt, via de kamer van zijn kind naar de badkamer. Hierdoor zijn de muren de scheiding tussen de kamers, wat het naar mijn idee een mooi effect geeft, omdat je overzicht hebt.
Met goed gevonden parallellen tussen de levens van Stella en Paul wordt er extra diepgang gegeven aan het verhaal. De beelden zijn heel goed apart van elkaar te bekijken, maar juist omdat het zo aan elkaar gekoppeld wordt, wordt het duidelijk hoeveel de situaties waarin ze zich bevinden eigenlijk overeenkomen.
Ik ben nu al verslaafd aan The Fall, ook al zijn er nog maar twee afleveringen uit. Ik raad het iedereen die van intrigerende politieseries houdt van harte aan en geef de serie tot nu toe een welverdiende 8.
Reacties (1)