The Fall

Wat een serie... Als je van langdradige scenes houdt, die niet bijdragen aan het verhaal. Een camera die lang inzoomt op... Zomaar een vliegtuig, dat toevallig overvliegt... Het lopen door een gang van begin tot eind... Al die zaken die afleiden, maakt het saai voor mij. Het ergert me zelfs bij tijd en wijle... Maar ik zet door, wie A zegt... Ik houd van details, maar de hele operatie van een moordenaar meemaken. What's the point? Als er dan nog acteurs zijn die het verschil kunnen zijn... Maar Gillian Anderson is daar de persoon niet voor. Zij heeft iemand tegenover zich nodig die levendig speelt, zodat haar gebruikelijke kleur- en emotieloze acteerprestatie een contrast kan vormen en dus beter te verteren is. Dat lukt nog enigszins in seizoen 1 en 2, maar in het laatste seizoen is de actie weg en valt Anderson genadeloos door de mand. Ik voel geen enkele betrokkenheid bij haar als kijker. Snap best dat ze haar eigen demonen te bevechten heeft en emotieloos is, maar iedere baas zou zo iemand onmiddellijk met ziekteverlof naar huis toe sturen... Een serie mag best nu en dan rammelen van mij, maar op de manier zoals dat in The Fall gebeurd is wel heel erg. Had veel meer in gezeten en dat is een gemiste kans. Had mijn inziens in de edit ook nog wel beter gemaakt kunnen worden... Het lijkt me dat vooral die fase nogal onnadenkend doorlopen is. Het kan daardoor (zeker qua sfeer) niet tippen aan series als Broadchurch, The Missing en Happy Valley. Al waren die ook zeker niet rammelvrij ;-)