Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Borgias - Seizoen 2
Het tweede seizoen van The Borgias is meer van hetzelfde; een soap opera vermomd als kostuumdrama met Jeremy Irons als paus en hoofd van de Borgias-familie. Zowel missers als deugden uit seizoen 1 worden herhaald, wat ervoor zorgt dat je als kijker weet waar je aan toe bent. Gaf seizoen 1 je reden genoeg om seizoen 2 te overwegen? Dan stelt The Borgies opnieuw niet teleur. Maar het eerste seizoen was matig, waardoor ik ook deze nieuwe reeks niet kan aanraden.
Aan het begin van seizoen 2 zit Rodrigo Borgias (Irons), na het afslaan van Frans gevaar, veilig op z’n plek als paus. Zijn dochter Lucrezia (Holliday Grainger) is bevallen van een buitenechtelijke zoon en haar huwelijk is ontbonden. Zoons Juan (David Oakes) en Cesare (François Arnaud) krijgen te horen dat het allemaal draait om familie, ondanks flinke persoonlijke meningsverschillen. Ook Cesare's persoonlijke huurmoordenaar Micheletto (Sean Harris) en Rodrigo's minnares Giulia Farnese (de Nederlandse Lotte van Beek) draven weer op.
Het maffiose karakter van de Borgias wordt in die seizoen nog wat duidelijker. Niet alleen “familie” blijkt een sleutelwoord. Ook wraak voor gebeurtenissen uit het eerste seizoen speelt een grote rol. Met name de familie Sforza, inclusief kardinaal Ascanio Sforza (Peter Sullivan), moet het ontgelden. De grote gebeurtenissen zijn op zich interessant te noemen, maar het langzame tempo en de soapontwikkelingen voeren helaas de boventoon.
Het waren problemen in het eerste seizoen en het zijn problemen in dit tweede seizoen. Elke aflevering duurt een minuut of vijftig. En van elke aflevering is minstens twintig minuten weg te knippen. Het zou het tempo opschroeven en het verhaal zeker niet schaden. Bijna elke scène lijkt te lang door te gaan. Soms duurt een niet heel erg belangrijke scène zo lang dat het bij de kijker een zekere irritatie naar boven brengt. Het langzame Engels, vaak als herhaling op Latijnse spreuken, helpt ook niet echt. Ze spraken daar sowieso geen Engels, waarom dan langzaam Engels?
Grootste boosdoener hier is Jeremy Irons. Meestal een prima acteur. Maar hier geeft hij zijn paus allerlei kleine maniertjes mee die storend zijn en extra tijd kosten. De constante handbewegingen, de manier van neerbuigend lachen, het verheffen van de stem. Alles voelt gemaakt, of beter: geacteerd. Al tijdens het eerste seizoen ging dit enigszins op de zenuwen werken, en in het tweede seizoen is dit niet anders. Misschien onmogelijk, het karakter kan natuurlijk niet ineens veranderen.
Toch zijn er enkele positieve punten te noemen. De verhaallijnen rondom zoon Cesare en persoonlijke moordenaar Micheletto zijn altijd interessant. Vreemd genoeg weten de schrijvers hier het tempo wel hoog genoeg te houden. Zelfs de verhaallijn rondom Cesare's geliefde, die zich op zich ook gewoon uitspeelt als een soap, is boeiend. In seizoen 1 werd zij, Ursula Bonadeo (Ruta Gedmintas), een non nadat Cesare haar echtgenoot liet vermoorden. Dit feit zorgt voor de nodige (seksuele) spanning.
Ook het uiterlijk van de serie mag niet ongenoemd blijven. Ondanks het hoge soapgehalte, is de serie prachtig om naar te kijken. De productiewaarden zijn dik in orde, kostuums voelen authentiek en ook op de details (haar bijvoorbeeld) is gelet. Vaak zijn deze aspecten onderdeel van de reden die mensen naar dit soort series leiden. En waardoor de mensen blijven kijken. Tegen dit feit kan ik niks inbrengen. De gebruikers van IMDb.com geven de serie een 8; die van mijnserie.nl een 7,9. Mijn conclusie: voor fans van kostuumdrama's die veel – héél veel – intriges geen probleem vinden, is dit waarschijnlijk goed vermaak. De rest van ons kan beter wegblijven.
Volg The BorgiasAan het begin van seizoen 2 zit Rodrigo Borgias (Irons), na het afslaan van Frans gevaar, veilig op z’n plek als paus. Zijn dochter Lucrezia (Holliday Grainger) is bevallen van een buitenechtelijke zoon en haar huwelijk is ontbonden. Zoons Juan (David Oakes) en Cesare (François Arnaud) krijgen te horen dat het allemaal draait om familie, ondanks flinke persoonlijke meningsverschillen. Ook Cesare's persoonlijke huurmoordenaar Micheletto (Sean Harris) en Rodrigo's minnares Giulia Farnese (de Nederlandse Lotte van Beek) draven weer op.
Het maffiose karakter van de Borgias wordt in die seizoen nog wat duidelijker. Niet alleen “familie” blijkt een sleutelwoord. Ook wraak voor gebeurtenissen uit het eerste seizoen speelt een grote rol. Met name de familie Sforza, inclusief kardinaal Ascanio Sforza (Peter Sullivan), moet het ontgelden. De grote gebeurtenissen zijn op zich interessant te noemen, maar het langzame tempo en de soapontwikkelingen voeren helaas de boventoon.
Het waren problemen in het eerste seizoen en het zijn problemen in dit tweede seizoen. Elke aflevering duurt een minuut of vijftig. En van elke aflevering is minstens twintig minuten weg te knippen. Het zou het tempo opschroeven en het verhaal zeker niet schaden. Bijna elke scène lijkt te lang door te gaan. Soms duurt een niet heel erg belangrijke scène zo lang dat het bij de kijker een zekere irritatie naar boven brengt. Het langzame Engels, vaak als herhaling op Latijnse spreuken, helpt ook niet echt. Ze spraken daar sowieso geen Engels, waarom dan langzaam Engels?
Grootste boosdoener hier is Jeremy Irons. Meestal een prima acteur. Maar hier geeft hij zijn paus allerlei kleine maniertjes mee die storend zijn en extra tijd kosten. De constante handbewegingen, de manier van neerbuigend lachen, het verheffen van de stem. Alles voelt gemaakt, of beter: geacteerd. Al tijdens het eerste seizoen ging dit enigszins op de zenuwen werken, en in het tweede seizoen is dit niet anders. Misschien onmogelijk, het karakter kan natuurlijk niet ineens veranderen.
Toch zijn er enkele positieve punten te noemen. De verhaallijnen rondom zoon Cesare en persoonlijke moordenaar Micheletto zijn altijd interessant. Vreemd genoeg weten de schrijvers hier het tempo wel hoog genoeg te houden. Zelfs de verhaallijn rondom Cesare's geliefde, die zich op zich ook gewoon uitspeelt als een soap, is boeiend. In seizoen 1 werd zij, Ursula Bonadeo (Ruta Gedmintas), een non nadat Cesare haar echtgenoot liet vermoorden. Dit feit zorgt voor de nodige (seksuele) spanning.
Ook het uiterlijk van de serie mag niet ongenoemd blijven. Ondanks het hoge soapgehalte, is de serie prachtig om naar te kijken. De productiewaarden zijn dik in orde, kostuums voelen authentiek en ook op de details (haar bijvoorbeeld) is gelet. Vaak zijn deze aspecten onderdeel van de reden die mensen naar dit soort series leiden. En waardoor de mensen blijven kijken. Tegen dit feit kan ik niks inbrengen. De gebruikers van IMDb.com geven de serie een 8; die van mijnserie.nl een 7,9. Mijn conclusie: voor fans van kostuumdrama's die veel – héél veel – intriges geen probleem vinden, is dit waarschijnlijk goed vermaak. De rest van ons kan beter wegblijven.
Reacties (1)