The 100 - Seizoen 5

The farmers won’t save the world, Monty. The warriors will. – Octavia

Inmiddels circa 105 jaar in de toekomst speelt het vijfde seizoen van The 100 flink met onze verwachtingen. The 100 is een bijzonder pareltje op de verder nogal ‘tiener-drama-liefde’-gerichte zender The CW. (No offence here, ik kijk verder ook nog andere series van The CW, maar je snapt m’n punt.) Het heeft in al die seizoenen een vrij constante kwaliteitsfactor die je maar zelden vindt bij dit soort series tegenwoordig. Is seizoen vijf daarin anders? Helaas wel. Toch raad ik je aan het te kijken. Waarom? Lees even verder.

The 100 is ooit begonnen als een serie waarin 100 jonge delinquenten naar de, door een nucleaire ramp verwoestte, aarde werden gestuurd om te kijken of leven mogelijk was. Inmiddels jaren later is dat laatste eigenlijk nog steeds de boodschap; kunnen we hier overleven? Waren de atoombommen de boosdoener of was het toch de mensheid zelf?

Seizoen vijf begint met een tijdssprong van ongeveer zes jaar. Octavia en praktisch de rest van alle karakters zitten 'veilig' opgesloten in een ondergrondse bunker nadat Primefaya de hele aarde opnieuw verwoest heeft. Bellamy en een aantal anderen zijn in de ruimte beland om te overleven en Clarke is alleen achtergebleven op aarde. Hier start het verhaal. En zoals altijd bij The 100, gaat er voordat je de eerste aflevering van dit seizoen af hebt gekeken, al zoveel mis dat onze helden weer een flinke opgave op hun bordje krijgen.

[image-104471]

Over sommige dingen hoef je nooit te twijfelen, zoals de acteerprestaties van Eliza Taylor. Ze speelt de eigenlijke hoofdrol van de serie, Clarke, en doet dit zoals altijd met klasse. Ik heb dit in een eerdere recensie al eens geschreven, maar wat The 100 onder andere zo goed maakt, is dat karakters nooit iets vergeten wat ze in het verleden hebben gedaan. Beslissingen die in seizoen één zijn gemaakt, beïnvloeden deze karakters nog steeds. Dat is bij met name Clarke heel goed te zien. En dat komt mede door de uitstekende prestaties van Eliza Taylor.

Wie daarnaast ook genoemd dienen te worden zijn Marie Avgeropoulos en Adina Porter. Zij spelen respectievelijk Octavia en Indra. Beide karakters zijn door de seizoenen heen zo ontzettend veel gegroeid en dat is mede te danken aan de kwaliteit van deze acteurs.

De nieuwkomers dit seizoen zijn echter niet allemaal van dezelfde klasse. William Miller (Isabel) speelt de slechterik McCreary, een nogal eendimensionaal karakter die erg voorspelbare keuzes maakt. Ivana Milicevic (Banshee) maakt echter een veel betere indruk als Colonel Diyoza. Ze draagt overigens ook een leuke verrassing met zich mee als je het seizoen verder kijkt.

Maar ik hoor jullie denken: in de intro lijkt het alsof je vindt dat er iets ‘minder’ is aan dit seizoen en je steekt nu vooral de loftrompet af. Kom je nog tot je punt? Zeker!

[image-67785]

The 100 staat bekend om de verrassende verhaallijnen en spectaculaire plottwisten. En meestal ook verhaallijnen die het hele seizoen boeien. En dat laatste is net waar het misging dit seizoen.

Toegegeven, na aflevering vijf ben ik een paar weken gestopt met kijken. Aflevering vier tot en met zes waren slecht getimed, traag qua verhaal en erg voorspelbaar. Ik vreesde het ergste, The 100 is op. Toen rond die tijd bekend werd dat er een zesde seizoen zou komen (terwijl tv-vader Jason Rothenberg al eens had laten doorschemeren dat dit een vijf-seizoenen-verhaal was) was ik huiverig. Gaan we niet de kant op van (bijvoorbeeld) Lost? Uitgemolken tot op het bot? Ik kon er niet verder naast zitten.

Ja, die drie aflevering waren zwaar beneden niveau, maar de afleveringen die volgden waren spannend, snel, goed gespeeld en gooide als vanouds plottwist op plottwist onze kant op. Met een enorme cliffhanger veranderen ze de hele setting van The 100 en ik verwacht eerlijk gezegd dat ze hiermee, als ze de kans krijgen, weer een tijdje vooruit kunnen.

Can you see it? Is it beautiful? – Monty

Met die enorme cliffhanger als grootste plottwist van het seizoen hebben ze het bij The 100 wéér voor elkaar: ik kan niet wachten tot volgend jaar.

Een 8,5!