Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
The 100 - Seizoen 2
The 100 heeft zich in haar tweede seizoen ontwikkeld tot een van de beste science fiction series op televisie. Waar het eerste seizoen (althans, het eerste deel van het eerste seizoen) nog rommelig was en de stijgende lijn pas halverwege werd ingezet, is dit seizoen doeltreffend vanaf de eerste aflevering. Gestaag heeft The 100 een uiterst boeiende wereld gecreëerd, waar men gedwongen wordt tot vreselijke keuzes om te overleven. The 100 heeft zich ontwikkeld van een serie over 100 tieners die proberen te overleven op aarde, naar een serie waar de vraag is of overleven het waard is als je dreigt je humaniteit te verliezen. In dit tweede seizoen toont de serie nadrukkelijker dat zij niet bang is om risico te nemen. De dreiging is continu. Het plot vordert zich met een tempo waar je U tegen mag zeggen. Hoewel de serie plotgedreven is, vergeet het niet om toch ook de nadruk te leggen op karakter. The 100 is dit seizoen het perfecte voorbeeld dat een serie snelle plotwendingen kan hebben én de personages in dat proces niet hoeft te vergeten. De serie plaatst haar personages voortdurend in conflictsituaties. Conflict is, natuurlijk, de basis voor drama en ontwikkeling. Waar menigeen in het eerste seizoen nog de schouders ophaalde (inclusief mijzelf) over weer een serie van The CW met mooie mensen, kan niemand dit seizoen om The 100 heen. Dit is momenteel een van de beste series op televisie als je houdt van science fiction.
In dit tweede seizoen krijgen wij meer te weten over Mount Weather en krijgen wij veel meer te zien van de Grounders. Clarke (Eliza Taylor) ontpopt zich nog meer als leider en wordt dit seizoen geconfronteerd met de ene moeilijke beslissing na de andere. Wie kunnen zij vertrouwen? Waar komt het echte kwaad vandaan: van Mount Weather of van de Grounders? Bovenal, hoe kan zij ervoor zorgen dat haar groep de dreigende oorlog tussen al deze groeperingen overleeft? De verhoudingen staan dit gehele seizoen op scherp en het is simpelweg wachten tot de bom barst. Dat de bom zal barsten is natuurlijk een ding dat zeker is.
The 100 stelt vragen over moraliteit en daarmee confronteert het de kijker met afschuwelijke keuzes. De serie stelt vragen over leiderschap en autoriteit. Hoe ver ben jij bereid te gaan om de eigen belangen te behartigen? En, kun jij dan nog naar jezelf in de spiegel kijken? In de seizoensfinale zegt Clarke: ''I just wanted to be one of the good guys.'' Waarop haar moeder Abby reageert: ''There are no good guys.'' Er is dus geen goed, of kwaad. Clarke doet dit seizoen dingen waar je als mens moeilijk achter kunt staan, ook al is zij van het team die wij zouden moeten supporteren. Is alles dan maar geoorloofd in tijden van oorlog? Of is dat alleen zo wanneer jij toevallig aan de winnende kant staat? Elke groepering in dit seizoen doet waar zij in gelooft. Maar belangrijker, zij doen wat zij moeten doen om garant te staan voor de overleving van 'hun' mensen. Daarvoor moeten er keuzes gemaakt worden die ten koste van anderen kunnen zijn. Clarke heeft het überhaupt niet makkelijk dit seizoen, omdat de grootste last voortdurend op haar schouders valt. Maar ook personages als Bellamy, Jasper en Octavia realiseren zich dit seizoen dat zij verantwoordelijkheden hebben waar zij niet aan kunnen ontkomen. Dit zijn allang niet meer de tieners die in de pilot arriveerden op Aarde. Dit zijn tieners die gedwongen worden om veel sneller volwassen te worden dan zij zouden moeten. Dat is een stille kracht van deze serie. De serie maakt geen onderscheid tussen volwassenen en jongeren. Macht en gezag verwerf je door daden, ongeacht je leeftijd.
Het belangrijkste is echter dat The 100 relevante vragen oproept. Vragen die in een veel bredere context te zien zijn dan entertainment alleen. Dit is geen serie die je simpelweg kunt wegzetten als 'simpel vermaak'. Dit is een serie die wat te zeggen heeft over menselijke relaties, onderlinge afhankelijkheden, over coëxistentie, over feminisme en nog zoveel meer. Het is geen toeval dat de leiders van de Ark en de Grounders allebei vrouw zijn, natuurlijk. Vrouwen in The 100 zijn heldhaftig, meedogenloos, strijdvaardig en durven (zoals centraal staat in deze serie) keiharde keuzes te maken. Want dat springt er voor mij uit in The 100: de serie gaat om het maken van keuzes. Goed, of fout. Het valt daarom zeker te prijzen dat de serie het haar personages durft moeilijk te maken. Het overwinnen van moeilijkheden zorgt voor groei, iets wat deze serie begrijpt. Wat wel een punt van kritiek is, is dat de hoofdpersonages (wellicht) te vaak de dans ontspringen. Het zijn, eerlijk gezegd, vaker de secondaire en tertiaire personages die het onderspit delven. Niet altijd, want in de midseasonfinale staat Clarke zelf voor een afschuwelijke keuze. Het is daarom positief dat Eliza Taylor duidelijk is gegroeid in deze rol. Zij is dit seizoen veel beter in het overbrengen van emoties. Zij weet daardoor meer te overtuigen. Soms heb ik nog wat moeite met haar personage (en met het acteerwerk van bepaalde andere personages in moeilijke scènes), maar het is over het algemeen meer dan voldoende wat zij laten zien. Personages als Bellamy en Octavia zijn eveneens overtuigender. En zelfs Raven (halleluja) werkt veel minder op de zenuwen. Wie had dat gedacht? De regie (en zeker ook het script) is eveneens veel sterker dan in het eerste seizoen. Het is overduidelijk dat de makers nu beter doorhadden welk verhaal zij wilden vertellen en op welke manier. Dat komt de productie zeker ten goede. Dat is duidelijk te zien, aangezien de verschillende regisseurs (en de meeste acteurs) beter weten over te brengen wat op het spel staat. Ik ben zeer benieuwd naar het derde seizoen. Voeg je net als ik in razend snel tempo bij The 100!!
Overige opmerkingen:
- Niet alles was even sterk dit seizoen. Ik was blij dat de serie afscheid nam van een zéér hinderlijk personage uit het eerste seizoen. Wat mij betreft had The 100, zelfs zonder de volwassenen van de ark gekund. Maar The 100 herinnert mij eraan dat televisie niet perfect hoeft te zijn. Een serie mag slordigheden bevatten (hallo, gorilla!). Een serie mag fouten maken. Zolang het maar niet ten koste gaat van het groter plaatje. Je kunt altijd beter kijken naar een serie als The 100 die risico durft te nemen. Daardoor zal de serie soms op haar bek gaan, maar durf is altijd beter dan series die totaal risicoloos zijn en voortdurend op veilig spelen. Een les die waardevol blijft, ook voor mij.
Volg The 100In dit tweede seizoen krijgen wij meer te weten over Mount Weather en krijgen wij veel meer te zien van de Grounders. Clarke (Eliza Taylor) ontpopt zich nog meer als leider en wordt dit seizoen geconfronteerd met de ene moeilijke beslissing na de andere. Wie kunnen zij vertrouwen? Waar komt het echte kwaad vandaan: van Mount Weather of van de Grounders? Bovenal, hoe kan zij ervoor zorgen dat haar groep de dreigende oorlog tussen al deze groeperingen overleeft? De verhoudingen staan dit gehele seizoen op scherp en het is simpelweg wachten tot de bom barst. Dat de bom zal barsten is natuurlijk een ding dat zeker is.
The 100 stelt vragen over moraliteit en daarmee confronteert het de kijker met afschuwelijke keuzes. De serie stelt vragen over leiderschap en autoriteit. Hoe ver ben jij bereid te gaan om de eigen belangen te behartigen? En, kun jij dan nog naar jezelf in de spiegel kijken? In de seizoensfinale zegt Clarke: ''I just wanted to be one of the good guys.'' Waarop haar moeder Abby reageert: ''There are no good guys.'' Er is dus geen goed, of kwaad. Clarke doet dit seizoen dingen waar je als mens moeilijk achter kunt staan, ook al is zij van het team die wij zouden moeten supporteren. Is alles dan maar geoorloofd in tijden van oorlog? Of is dat alleen zo wanneer jij toevallig aan de winnende kant staat? Elke groepering in dit seizoen doet waar zij in gelooft. Maar belangrijker, zij doen wat zij moeten doen om garant te staan voor de overleving van 'hun' mensen. Daarvoor moeten er keuzes gemaakt worden die ten koste van anderen kunnen zijn. Clarke heeft het überhaupt niet makkelijk dit seizoen, omdat de grootste last voortdurend op haar schouders valt. Maar ook personages als Bellamy, Jasper en Octavia realiseren zich dit seizoen dat zij verantwoordelijkheden hebben waar zij niet aan kunnen ontkomen. Dit zijn allang niet meer de tieners die in de pilot arriveerden op Aarde. Dit zijn tieners die gedwongen worden om veel sneller volwassen te worden dan zij zouden moeten. Dat is een stille kracht van deze serie. De serie maakt geen onderscheid tussen volwassenen en jongeren. Macht en gezag verwerf je door daden, ongeacht je leeftijd.
Het belangrijkste is echter dat The 100 relevante vragen oproept. Vragen die in een veel bredere context te zien zijn dan entertainment alleen. Dit is geen serie die je simpelweg kunt wegzetten als 'simpel vermaak'. Dit is een serie die wat te zeggen heeft over menselijke relaties, onderlinge afhankelijkheden, over coëxistentie, over feminisme en nog zoveel meer. Het is geen toeval dat de leiders van de Ark en de Grounders allebei vrouw zijn, natuurlijk. Vrouwen in The 100 zijn heldhaftig, meedogenloos, strijdvaardig en durven (zoals centraal staat in deze serie) keiharde keuzes te maken. Want dat springt er voor mij uit in The 100: de serie gaat om het maken van keuzes. Goed, of fout. Het valt daarom zeker te prijzen dat de serie het haar personages durft moeilijk te maken. Het overwinnen van moeilijkheden zorgt voor groei, iets wat deze serie begrijpt. Wat wel een punt van kritiek is, is dat de hoofdpersonages (wellicht) te vaak de dans ontspringen. Het zijn, eerlijk gezegd, vaker de secondaire en tertiaire personages die het onderspit delven. Niet altijd, want in de midseasonfinale staat Clarke zelf voor een afschuwelijke keuze. Het is daarom positief dat Eliza Taylor duidelijk is gegroeid in deze rol. Zij is dit seizoen veel beter in het overbrengen van emoties. Zij weet daardoor meer te overtuigen. Soms heb ik nog wat moeite met haar personage (en met het acteerwerk van bepaalde andere personages in moeilijke scènes), maar het is over het algemeen meer dan voldoende wat zij laten zien. Personages als Bellamy en Octavia zijn eveneens overtuigender. En zelfs Raven (halleluja) werkt veel minder op de zenuwen. Wie had dat gedacht? De regie (en zeker ook het script) is eveneens veel sterker dan in het eerste seizoen. Het is overduidelijk dat de makers nu beter doorhadden welk verhaal zij wilden vertellen en op welke manier. Dat komt de productie zeker ten goede. Dat is duidelijk te zien, aangezien de verschillende regisseurs (en de meeste acteurs) beter weten over te brengen wat op het spel staat. Ik ben zeer benieuwd naar het derde seizoen. Voeg je net als ik in razend snel tempo bij The 100!!
Overige opmerkingen:
- Niet alles was even sterk dit seizoen. Ik was blij dat de serie afscheid nam van een zéér hinderlijk personage uit het eerste seizoen. Wat mij betreft had The 100, zelfs zonder de volwassenen van de ark gekund. Maar The 100 herinnert mij eraan dat televisie niet perfect hoeft te zijn. Een serie mag slordigheden bevatten (hallo, gorilla!). Een serie mag fouten maken. Zolang het maar niet ten koste gaat van het groter plaatje. Je kunt altijd beter kijken naar een serie als The 100 die risico durft te nemen. Daardoor zal de serie soms op haar bek gaan, maar durf is altijd beter dan series die totaal risicoloos zijn en voortdurend op veilig spelen. Een les die waardevol blijft, ook voor mij.
Reacties (4)