Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The 100 - Seizoen 2 (Eerste deel)
Alles wat je moet weten van The 100 is dat seizoen 2 als een compleet andere serie begint dan de pilot. Wie van snelle plotontwikkelingen, compleet onvoorspelbare twists en een voor je hart ongezonde, consistente staat van spanning houdt vindt zijn of haar heil bij deze serie. Waar het eerste seizoen al verbaasde, is seizoen 2 klaar om serieus genomen te worden als een van de beste sciencefiction series ooit.
Eigenlijk is The 100 een geheel eigen soort serie maar om een beeld te schetsen volgen hier een paar vergelijkingen. Het concept van seizoen 2 komt overeen met de Nieuw-Zeelandse serie The Tribe. De overlevingsdrang is consistent wat The Walking Dead is op een goede dag. De serie heeft nog het meeste weg van Lost, alleen dan zonder de overbodige afleveringen. In kort is The 100 het antwoord op een serieus gebrek aan sterke sciencefiction series. Want goede sciencefiction doet vergeten dat het hele plot onrealistisch is. The 100 draait immers om honderd tieners die van het enige ruimteschip teruggestuurd worden naar de gedacht onleefbare aarde om te testen of de mensheid terug kan keren naar haar planeet. Niet alleen is de aarde prima leefbaar, er zijn nog genoeg mensen op de grond die niet blij zijn met bezoek. Seizoen 2 ziet ook de volwassenen terugkeren naar de aarde en de tieners, die in seizoen 1 zo snel volwassen moesten worden, zijn niet van plan hun gewonnen vrijheden op te geven. Niet alleen overtuigt de serie de kijker van de bizarre premisse maar richt het zich dermate op personages en de consequenties van hun acties dat het uitspeelt als een doordacht, episch verhaal met rijke mythologie. Seizoen 2 heeft zelfs een machtig intro gekregen. Hoewel kritische ogen al snel kunnen afleiden dat de serie niet altijd even goed is, moet zelfs de meest nuchtere kijker erkennen dat wanneer The 100 de aandacht trekt het de kijker opslokt.
We beginnen precies waar we Clarke achterlieten; opgesloten in een steriel witte kamer met Monty aan de overkant van de gang in eenzelfde schuitje. Wat in de jaren '90 een seizoen lang mysterie zou beginnen dat op één locatie afspeelt en in de jaren '00 minstens meerdere afleveringen zou beslaan (inclusief kooi-seks) is nu niet meer dan één scène. Clarke mag dan mooi en blond zijn, ze is alles behalve passief. Dus binnen enkele secondes heeft ze haar arm opengereten aan het glas van de deur en bedreigt ze een medewerker tot ze antwoorden krijgt. Het signaleert dat ook dit jaar het de ondernemende personages zijn die, hoe plotgedreven de serie ook is, zelf hun verhaal kiezen. De serie is ook consistent. Wonden verdwijnen niet zo maar en alle verhalen zijn een kettingreactie van gemaakte keuzes. Dit is een belangrijke keuze van narratief. Elke Lost-imitatie in het afgelopen decennium volgde personages die langzaam het flinterdunne plot van hun serie ontrafelde. Maar wat The 100 begrijpt is dat kijkers niet zo geduldig zijn. Dus Clarke heeft al heel snel door waar ze is, wie haar ontvoerders zijn en wat ze moet doen. Ze heeft nog meer te doen vandaag.
Zo'n beetje alles na de openingsscène valt in spoiler-territorium. De eerste paar afleveringen schitteren in hun individuele kracht. We volgen een handjevol personages die ieder op een andere plek beland zijn met hun eigen vijanden en obstakels. De natuur is wederom een onbetaalbare mooie setting, of dat nu fel gele zandbergen zijn of diepgroene bossen. De vele dreigingen, van giftig gas tot inheemse stammen of vleesetende barbaren, zijn stuk voor stuk goed voor nagelbijtende spanning. De verschillende losse verhaallijnen lopen snel weer naar elkaar toe om het grote verhaal te vorderen door middel van plotwendingen en het samenbrengen van diverse personages.
De samenvoeging van de volwassenen en de tieners gaat vrij soepel, hoewel de laatstgenoemde groep toch echt beter uitgewerkte personages bevat. Het zijn dan ook de hindernissen waar Clarke, Finn, Bellamy, Octavia, Jasper en de irritante Raven over moeten springen die de personages op de proef stellen, uit elkaar trekken en ze uitdagen. Als de seizoensfinale aanbreekt zijn de tieners vermoeid, gewond en trouw aan niemand anders dan elkaar. Seizoen 1 schitterende in de morele confrontaties tussen geopinieerde personages en dit jaar is het tijd voor antwoorden. Hoe ver ga je om te overleven? Wat zijn de straffen voor je daden? En wat doe je als je moet kiezen tussen degene waarvan je houdt en hetgeen wat juist is? The 100 is niet bang om deze vragen in te lossen en de serie wederom op de schop te nemen. De echte vraag is dan ook: ben je al begonnen met kijken?
Volg The 100Eigenlijk is The 100 een geheel eigen soort serie maar om een beeld te schetsen volgen hier een paar vergelijkingen. Het concept van seizoen 2 komt overeen met de Nieuw-Zeelandse serie The Tribe. De overlevingsdrang is consistent wat The Walking Dead is op een goede dag. De serie heeft nog het meeste weg van Lost, alleen dan zonder de overbodige afleveringen. In kort is The 100 het antwoord op een serieus gebrek aan sterke sciencefiction series. Want goede sciencefiction doet vergeten dat het hele plot onrealistisch is. The 100 draait immers om honderd tieners die van het enige ruimteschip teruggestuurd worden naar de gedacht onleefbare aarde om te testen of de mensheid terug kan keren naar haar planeet. Niet alleen is de aarde prima leefbaar, er zijn nog genoeg mensen op de grond die niet blij zijn met bezoek. Seizoen 2 ziet ook de volwassenen terugkeren naar de aarde en de tieners, die in seizoen 1 zo snel volwassen moesten worden, zijn niet van plan hun gewonnen vrijheden op te geven. Niet alleen overtuigt de serie de kijker van de bizarre premisse maar richt het zich dermate op personages en de consequenties van hun acties dat het uitspeelt als een doordacht, episch verhaal met rijke mythologie. Seizoen 2 heeft zelfs een machtig intro gekregen. Hoewel kritische ogen al snel kunnen afleiden dat de serie niet altijd even goed is, moet zelfs de meest nuchtere kijker erkennen dat wanneer The 100 de aandacht trekt het de kijker opslokt.
We beginnen precies waar we Clarke achterlieten; opgesloten in een steriel witte kamer met Monty aan de overkant van de gang in eenzelfde schuitje. Wat in de jaren '90 een seizoen lang mysterie zou beginnen dat op één locatie afspeelt en in de jaren '00 minstens meerdere afleveringen zou beslaan (inclusief kooi-seks) is nu niet meer dan één scène. Clarke mag dan mooi en blond zijn, ze is alles behalve passief. Dus binnen enkele secondes heeft ze haar arm opengereten aan het glas van de deur en bedreigt ze een medewerker tot ze antwoorden krijgt. Het signaleert dat ook dit jaar het de ondernemende personages zijn die, hoe plotgedreven de serie ook is, zelf hun verhaal kiezen. De serie is ook consistent. Wonden verdwijnen niet zo maar en alle verhalen zijn een kettingreactie van gemaakte keuzes. Dit is een belangrijke keuze van narratief. Elke Lost-imitatie in het afgelopen decennium volgde personages die langzaam het flinterdunne plot van hun serie ontrafelde. Maar wat The 100 begrijpt is dat kijkers niet zo geduldig zijn. Dus Clarke heeft al heel snel door waar ze is, wie haar ontvoerders zijn en wat ze moet doen. Ze heeft nog meer te doen vandaag.
Zo'n beetje alles na de openingsscène valt in spoiler-territorium. De eerste paar afleveringen schitteren in hun individuele kracht. We volgen een handjevol personages die ieder op een andere plek beland zijn met hun eigen vijanden en obstakels. De natuur is wederom een onbetaalbare mooie setting, of dat nu fel gele zandbergen zijn of diepgroene bossen. De vele dreigingen, van giftig gas tot inheemse stammen of vleesetende barbaren, zijn stuk voor stuk goed voor nagelbijtende spanning. De verschillende losse verhaallijnen lopen snel weer naar elkaar toe om het grote verhaal te vorderen door middel van plotwendingen en het samenbrengen van diverse personages.
De samenvoeging van de volwassenen en de tieners gaat vrij soepel, hoewel de laatstgenoemde groep toch echt beter uitgewerkte personages bevat. Het zijn dan ook de hindernissen waar Clarke, Finn, Bellamy, Octavia, Jasper en de irritante Raven over moeten springen die de personages op de proef stellen, uit elkaar trekken en ze uitdagen. Als de seizoensfinale aanbreekt zijn de tieners vermoeid, gewond en trouw aan niemand anders dan elkaar. Seizoen 1 schitterende in de morele confrontaties tussen geopinieerde personages en dit jaar is het tijd voor antwoorden. Hoe ver ga je om te overleven? Wat zijn de straffen voor je daden? En wat doe je als je moet kiezen tussen degene waarvan je houdt en hetgeen wat juist is? The 100 is niet bang om deze vragen in te lossen en de serie wederom op de schop te nemen. De echte vraag is dan ook: ben je al begonnen met kijken?
Reacties (1)