The Salisbury Poisonings - Seizoen 1

In maart 2018 worden voormalig Russische dubbelspion Sergej Skripal en zijn dochter Joelia vergiftigd aangetroffen in het Britse Salisbury. Terwijl zij vechten voor hun leven komen onderzoekers erachter dat het zou gaan om een poging tot moord met het extreem gevaarlijke zenuwgas Novichok. Wat volgt is een diplomatieke strijd tussen Engeland en Rusland. De driedelige BBC miniserie The Salisbury Poisonings vertelt dit waargebeurde verhaal vanuit een meer persoonlijk oogpunt. Het focust zich niet op de Russen maar de Britse slachtoffers van deze wereldberoemde misdaad en de hulpverleners die betrokken waren bij het onderzoek.

Alle betekenisvolle blikken, zuchten en voorspelbare dialogen leken meer weg te hebben van een gemiddelde soap dan een hoogstaand drama.

Voor politieagent Nick Bailey (Rafe Spall, Black Mirror) is het een normale werkdag als hij wordt opgeroepen om de familie Skripal te onderzoeken. Hoewel al gauw duidelijk is dat zij waarschijnlijk zijn vergiftigd blijft het nog dagenlang onduidelijk wat er precies is gebeurd. Wanneer Nick milde symptomen ontwikkelt gaat hij niet gelijk van het ergste uit. Enkele dagen later belandt hij echter op de IC en hangt zijn leven aan een zijden draadje. Ook Tracy Daszkiewicz (Anne-Marie Duff, Seks Education) weet niet wat haar te wachten staat als ze als onderzoeker vanuit de gemeente wordt opgeroepen. Al gauw beseft ze zich dat deze zaak niet zomaar een gezondheidsrisico betreft. Het is een incident dat haar leven en carrière voorgoed zal veranderen.

Hoewel een waargebeurd verhaal als dit, dat zo veelvuldig in het nieuws te zien is geweest, niet echt meer verrassend kan zijn hoeft dat niet gelijk te betekenen dat het niet intrigeert. De insteek van de serie om het vanuit een ander perspectief te vertellen in plaats van er een misdaadserie van te maken is een interessante. Helaas betekent dit ook dat het de spanningsboog van een misdaadverhaal mist en deze elders vandaan moet halen. Hoewel geprobeerd is hieraan te werken zijn de makers hier wat mij betreft totaal niet in geslaagd. Het is allemaal warrig, er gebeurt weinig en er zijn veel extra verhaallijnen die weinig toevoegen. Ook missen de karakters diepgang en lijken de achtergrondverhalen die er wel verteld worden allemaal op het verkeerde moment in de afleveringen verwerkt te zijn.

Dawn Sturgess (MyAnna Buring, The Witcher) woont in een opvangcentrum en is druk bezig haar leven op orde te krijgen als we haar leren kennen. Ze wil weer een grotere rol spelen in het leven van haar dochtertje en droomt samen met haar partner Charlie Rowley (Johnny Harris, From Darkness) van een betere toekomst. Voor mensen die niet bekend zijn met de zaak is haar rol in eerste instantie nog wat onduidelijk. Dawn is echter, zo blijkt later, een sleutelfiguur in The Salisbury Poisonings.

Wanneer ik het verhaal via nieuwsberichten lees komt het indrukwekkender en duidelijker op mij over dan hoe het in deze miniserie wordt verteld.

Wat ik zeer opvallend vond waren de scripts en manier van acteren die werd aangemoedigd. Alle betekenisvolle blikken, zuchten en voorspelbare dialogen leken meer weg te hebben van een gemiddelde soap dan een hoogstaand drama. Met name de hoofdpersoon Tracy komt door haar emotionele reacties soms wat labiel over. Ik begrijp dat de bedoeling is haar hiermee een meer menselijke kant te geven. Maar door de manier waarop wekt dit bij mij eerder irritatie en ongeloof op dan begrip en medeleven. Ik kreeg hierdoor zelfs de indruk dat ze mentaal niet geschikt was voor haar zware baan. Een ander irritatiepuntje was de manier waarop er met de kinderen werd omgegaan. Hoewel de echte Nick Bailey nota bene heeft verklaard, samen met zijn vrouw, heel open en eerlijk met zijn kinderen te hebben gecommuniceerd lijken de kinderen in de serie eerder dom te worden gehouden.

Ik zie dat er geprobeerd is zo respectvol mogelijk om te gaan met alle betrokkenen. Een voorbeeld waarbij dit wel goed uitpakt zijn de scènes met Ross Cassidy (Mark Addy, Still Standing) die heel herkenbaar en geloofwaardig over komen. Helaas voegen deze scènes verder weinig toe en zijn ze bovendien een uitzondering. The Salisbury Poisonings was als serie totaal niet wat ik verwacht. Wanneer ik het verhaal via nieuwsberichten lees komt het indrukwekkender en duidelijker op mij over dan hoe het in deze miniserie wordt verteld. Met een veel betere opbouw, karakterachtergronden en geloofwaardiger acteerwerk was het misschien nog goed gekomen. Maar in deze vorm slaat The Salisbury Poisonings voor mij de plank helaas mis.

Op dit moment is een groot deel van de situatie waarmee de overheid toen te maken had relevanter dan ooit. De lockdowns, het moeten beslissen over gezondheidsrisico’s en onbekende gevaren doen erg denken aan de onzekere coronatijden waarin wij nu leven. Het was interessant om daar eens wat meer over te zien. Een leuke toevoeging vond ik dat aan het eind van de serie (bijna) alle echte mensen te zien waren die in The Salisbury Poisonings voorkomen. Het is een klein eerbetoon aan hen die het verhaal hebben mogelijk gemaakt. Toch kan dit deze driedelige reeks voor mij niet redden. Ik blijf dan ook wat eindcijfer betreft steken op een krappe voldoende.