5.5
Tim Lucassen geeft "The Politician (2019) - Seizoen 2" een 5.5.
Geschreven door Tim Lucassen op 27 september 2020.
Leuk?
2
0
Bekijk stemmen
The Politician (2019) - Seizoen 2
Op 19 juni 2020 lanceerde Netflix het tweede seizoen van The Politician. Het eerste seizoen vond ik erg vermakelijk. Als je precies wilt weten waarom, verwijs ik je graag naar mijn recensie erover op mijnserie. Helaas wist het tweede seizoen mij een stuk minder te bekoren. Waar seizoen één fris aanvoelde, voelde dit seizoen een stuk belegener. Eén van de weinige kritiekpunten die ik had op de serie was dat de makers niet lijken te kunnen kiezen wat het beste is voor de serie. Of het een (tiener)comedy, tienermelodrama, zwaar politiek drama of toch een musical is. De makers lijken mijn kritiek ter harte genomen te hebben. In seizoen twee is een duidelijkere kant gekozen voor de serie. Enerzijds is dat positief aangezien het musical gehalte vrijwel tot een nulpunt is teruggedrongen. Anderzijds is dat negatief aangezien door de serieuzere toon van de serie elke vorm van humor grotendeels ontbreekt.
The Politician draait nog steeds rondom de overijverige Payton Hobart. Zijn grote droom is om president van de Verenigde Staten te worden. Elk seizoen van The Politician zal zich focussen op een politieke verkiezing die Payton moet winnen om zijn einddoel te bereiken. In seizoen één wilde hij voorzitter van de leerlingenraad worden. In seizoen twee staat zijn strijd om een zetel in de senaat van New York te bemachtigen centraal. Ook hierbij krijgt hij hulp van zijn campagneteam. Dit is hetzelfde team dat hem bijstond om voorzitter van de leerlingenraad te worden. Dit seizoen is zijn grote tegenstander de zittende senator Dede Standish (Judith Light, Who’s the Boss?). Haar campagne wordt geleid door de luidruchtige en achterbakse Hadassah Gold (Bette Midler, Bette). Waar Payton en zijn campagne links zijn en zich vooral richten op het milieu, duurzaamheid en klimaatverandering zijn de standpunten en ideologie van zijn tegenstandster een stuk conservatiever en traditioneler.
De sterrencast, één van de grootste pluspunten in seizoen één, is grotendeels hetzelfde gebleven. Zo schitteren Ben Platt en Gwyneth Paltrow nog steeds als Payton en zijn stijlvolle moeder Georgina, die op haar beurt probeert gouverneur van Californië te worden. Helaas is de rol van Zoey Deutch als Infinity Jackson dit seizoen stukken kleiner en is Jessica Lange als haar ome Dusty Jackson helemaal verdwenen. Omwille van spoilers kan ik hier niet verder op ingaan. Ik kan alleen zeggen dat vooral het ontbreken van Jesscica Lange een aderlating is. Dusty was dankzij haar rake oneliners en uitgekookte streken mijn favoriete personage. Fijne toevoegingen dit seizoen zijn Judith Light en Bette Midler. Na een gastrol in de laatste aflevering van seizoen één gespeeld te hebben, zijn zij dit seizoen toegevoegd aan de vaste cast. Zij spelen hun rollen met verve en vormen samen een uiterst komisch duo.
Ook in seizoen twee is de sterrencast één van de grootste pluspunten van The Politician. Daarnaast is dit tweede seizoen ook op visueel vlak een lust voor het oog. Alles klopt aan de aankleding van de serie. Van de extravagante kleding van enkele personages tot hun huizen en kantoren tot de gebruikte cameravoering en muziek. Helaas doet het script van dit seizoen ernstig afbreuk aan de kwaliteit van de serie. Het niveau van seizoen één wordt nergens gehaald. Waar seizoen één doorspekt was met geslaagde grappen ontbreken deze hilarische kwinkslagen grotendeels in seizoen twee. Het script heeft een negatieve inslag en behoorlijk pessimistische toon. Eigenlijk is alleen het dynamische duo Dede en Hadassah af en toe grappig. Elke keer als zij samen in beeld verschijnen, spat het plezier van de scène af. Jammer genoeg ontbreekt dit spelplezier bij de andere castleden.
Dankzij bovenstaande redenen heb ik mij werkelijk door de afleveringen heen moeten worstelen. Als eindcijfer kom ik niet verder dan een 5,5. Hoewel ook dit tweede seizoen genoeg smeuïge ingrediënten lijkt te bevatten als driehoeksverhoudingen, vreemdgaan, roddels, bedrog en smerige politieke spelletjes in de vorm van spionage en laster, is de uitwerking ronduit saai te noemen. Bovendien voelde ik tijdens het kijken geen enkele band met de personages. Het grootste probleem is dat geen enkel karakter aardig is. Hiermee lijkt de serie wellicht waarheidsgetrouw aan de Amerikaanse politiek, maar het kijkt niet lekker weg. Een ander minpuntje is dat in de campagne van Payton heel eentonig het milieu centraal staat. En dat terwijl anno 2020 het nieuws geregeerd wordt door corona en de onrust die globaal is ontstaan door raciale ongelijkheid in Amerika. Al kun je dit het team achter The Politician niet teveel kwalijk nemen. Niemand, zelfs Ryan Murphy niet, had kunnen voorzien dat 2020 zo’n gek jaar zou worden.
The Politician draait nog steeds rondom de overijverige Payton Hobart. Zijn grote droom is om president van de Verenigde Staten te worden. Elk seizoen van The Politician zal zich focussen op een politieke verkiezing die Payton moet winnen om zijn einddoel te bereiken. In seizoen één wilde hij voorzitter van de leerlingenraad worden. In seizoen twee staat zijn strijd om een zetel in de senaat van New York te bemachtigen centraal. Ook hierbij krijgt hij hulp van zijn campagneteam. Dit is hetzelfde team dat hem bijstond om voorzitter van de leerlingenraad te worden. Dit seizoen is zijn grote tegenstander de zittende senator Dede Standish (Judith Light, Who’s the Boss?). Haar campagne wordt geleid door de luidruchtige en achterbakse Hadassah Gold (Bette Midler, Bette). Waar Payton en zijn campagne links zijn en zich vooral richten op het milieu, duurzaamheid en klimaatverandering zijn de standpunten en ideologie van zijn tegenstandster een stuk conservatiever en traditioneler.
De sterrencast, één van de grootste pluspunten in seizoen één, is grotendeels hetzelfde gebleven. Zo schitteren Ben Platt en Gwyneth Paltrow nog steeds als Payton en zijn stijlvolle moeder Georgina, die op haar beurt probeert gouverneur van Californië te worden. Helaas is de rol van Zoey Deutch als Infinity Jackson dit seizoen stukken kleiner en is Jessica Lange als haar ome Dusty Jackson helemaal verdwenen. Omwille van spoilers kan ik hier niet verder op ingaan. Ik kan alleen zeggen dat vooral het ontbreken van Jesscica Lange een aderlating is. Dusty was dankzij haar rake oneliners en uitgekookte streken mijn favoriete personage. Fijne toevoegingen dit seizoen zijn Judith Light en Bette Midler. Na een gastrol in de laatste aflevering van seizoen één gespeeld te hebben, zijn zij dit seizoen toegevoegd aan de vaste cast. Zij spelen hun rollen met verve en vormen samen een uiterst komisch duo.
© Netflix
Ook in seizoen twee is de sterrencast één van de grootste pluspunten van The Politician. Daarnaast is dit tweede seizoen ook op visueel vlak een lust voor het oog. Alles klopt aan de aankleding van de serie. Van de extravagante kleding van enkele personages tot hun huizen en kantoren tot de gebruikte cameravoering en muziek. Helaas doet het script van dit seizoen ernstig afbreuk aan de kwaliteit van de serie. Het niveau van seizoen één wordt nergens gehaald. Waar seizoen één doorspekt was met geslaagde grappen ontbreken deze hilarische kwinkslagen grotendeels in seizoen twee. Het script heeft een negatieve inslag en behoorlijk pessimistische toon. Eigenlijk is alleen het dynamische duo Dede en Hadassah af en toe grappig. Elke keer als zij samen in beeld verschijnen, spat het plezier van de scène af. Jammer genoeg ontbreekt dit spelplezier bij de andere castleden.
Dankzij bovenstaande redenen heb ik mij werkelijk door de afleveringen heen moeten worstelen. Als eindcijfer kom ik niet verder dan een 5,5. Hoewel ook dit tweede seizoen genoeg smeuïge ingrediënten lijkt te bevatten als driehoeksverhoudingen, vreemdgaan, roddels, bedrog en smerige politieke spelletjes in de vorm van spionage en laster, is de uitwerking ronduit saai te noemen. Bovendien voelde ik tijdens het kijken geen enkele band met de personages. Het grootste probleem is dat geen enkel karakter aardig is. Hiermee lijkt de serie wellicht waarheidsgetrouw aan de Amerikaanse politiek, maar het kijkt niet lekker weg. Een ander minpuntje is dat in de campagne van Payton heel eentonig het milieu centraal staat. En dat terwijl anno 2020 het nieuws geregeerd wordt door corona en de onrust die globaal is ontstaan door raciale ongelijkheid in Amerika. Al kun je dit het team achter The Politician niet teveel kwalijk nemen. Niemand, zelfs Ryan Murphy niet, had kunnen voorzien dat 2020 zo’n gek jaar zou worden.
Over de auteur, Tim Lucassen
Tim is een 25-jarig communicatiegekkie uit Gemert. Al op de middelbare school hield hij de series die hij keek beter bij dan het huiswerk dat hij moest maken. Is opgegroeid met Bassie & Adriaan, Kees & Co, CSI, Bones, SamSam en Het Zonnetje in Huis. Zal altijd een zwak blijven houden voor The Nanny en is zelfs stiekem een beetje verliefd op Fran Drescher. Heeft een eclectische smaak. Van klassieke comedy- en dramaseries (die sommigen zouden bestempelen als "oude meuk") tot het modernere werk. Naast serieliefhebber is hij ook fervent filmfan en in het bezit van een abonnement op de bioscoop.
Meer recensies van Tim Lucassen
Reacties (2)