The Politician (2019) - Seizoen 1

Ryan Murphy is al jarenlang een gevestigde en gerespecteerde naam in Hollywood. Met producties als Nip/Tuck, Glee, American Horror Story, American Crime Story, Feud en Pose veroverde hij de harten van zowel de critici als het grote publiek. Ook ik ben groot fan van vrijwel alle series die uit zijn koker komen. Zijn meest recente creatie The Politician is het best te omschrijven als een mengelmoes van comedy, drama en musical.

De serie vertelt het verhaal van Payton Hobart (Ben Platt, Pitch Perfect), een ambitieuze jongeman wiens grote droom het is om president van de Verenigde Staten te worden. Elk seizoen van The Politician zal zich focussen op een politieke verkiezing die Payton moet winnen om zijn einddoel te bereiken. In het eerste seizoen volgen we Payton terwijl hij probeert verkozen te worden tot ‘student body president’, ofwel voorzitter van de leerlingenraad. In totaal staan er vijf seizoenen op de planning. Zal het Payton lukken zijn grote droom te verwezenlijken?

In de eerste aflevering krijgt Payton te horen dat hij, ondanks zijn hoge cijfers en allerlei buitenschoolse activiteiten, op de wachtlijst van de prestigieuze universiteit Harvard is geplaatst. Hij beklaagt zich hierover bij zijn moeder Georgina, uitstekend vertolkt door Gwyneth Paltrow (Iron Man). Bovendien werden zijn overduidelijk incompetente broers wel direct toegelaten. Volgens Georgina komt dit doordat zij samen met haar echtgenoot Keaton (Bob Balaban, Condor) hun toelating heeft gekocht. De idealistische Payton weigert echter financiële hulp van zijn steenrijke ouders. Om meer op te vallen bij de toelatingscommissie van Harvard is hij van plan voorzitter van de leerlingenraad te worden van de exclusieve privéschool waar hij op zit.

Hoewel Payton en zijn medekandidaten pas op de middelbare school zitten, nemen zij zichzelf in mijn ogen veel te serieus. Ze houden peilingen, nemen running mates in de arm en debatteren alsof ze in het Witte Huis staan over debiele onderwerpen als goedkopere snoepautomaten. Erg geloofwaardig is het allemaal niet. The Politician pretendeert echter niet waarheidsgetrouw te zijn, maar biedt een uitvergrote, maatschappijkritische kijk op de rijkste laag van de bevolking en de politiek.

Om zijn campagne succesvol te laten verlopen, krijgt hij hulp van zijn campagneteam. Dit team bestaat uit campagneleider McAfee Westbrook (Laura Dreyfuss, Glee), whizzkid James Sullivan (Theo Germaine, Work in Progress) en zijn vriendin Alice Charles (nieuwkomer Julia Schlaepfer). Op aanraden van zijn campagneteam kiest Payton Infinity Jackson (Zoey Deutch, Ringer) als running mate. Infinity is terminaal ziek en gaat doorgaans gekleed in pyjama-achtige outfits en gebreide mutsjes. Zij woont in bij haar manipulatieve oma Dusty (Jessica Lange, American Horror Story).

Eigenlijk was Barbra Streisand gecast in de rol van Dusty. Zij zegde echter op het laatste moment af om zich te focussen op haar nieuwe album. Ryan Murphy belde daarom zijn muze Jessica Lange en smeekte haar de rol over te nemen. En o, wat ben ik daar blij mee! Dankzij Lange is Dusty meer dan alleen een op geld beluste manipulatieve haaibaai. Zij geeft het personage meer gelaagdheid. Door de rake oneliners, over de top look en uitgekookte streken, maar vooral door de geweldige acteerprestaties van Lange is Dusty mijn favoriete personage.



Eén van de grootste pluspunten aan The Politician is wat mij betreft de uitgebreide sterrencast (en dan heb ik de namen van Bette Midler en Judith Light nog niet eens genoemd). Wereldberoemde, gevestigde namen worden aangevuld met enthousiaste nieuwkomers die hun rollen met verve vertolken. Daarnaast ziet alles in de serie er tiptop verzorgd uit. Zo zijn de gigantische villa’s stuk voor stuk prachtig ingericht met schitterende meubels.

Verder dragen de personages, zelfs tijdens het tuinieren, de meest exclusieve designerkleding met bijbehorende peperdure accessoires. Op visueel vlak is de serie werkelijk betoverend. Ook de cameravoering, het kleurgebruik en de gebruikte muziek passen vlekkeloos bij de luchtige toon van de serie. Ondanks deze luchtige toon worden ook minder luchtige onderwerpen als genderfluïditeit, depressie en zelfmoord behandeld.

Zoals gezegd is The Politician een mix van comedy, drama en musical. Wat mij betreft is dit ook het grote struikelblok van de serie. De makers lijken niet te kunnen kiezen wat het beste is voor de serie. Is het een (tiener)comedy? Tienermelodrama? Zwaar politiek drama? Of toch een musical? Want ja, een aantal hoofdrolspelers kunnen zingen dus dat moet in de serie! Hoewel de zang wat mij betreft weinig toevoegt aan het verhaal en eigenlijk alleen maar afleidt.

Dankzij deze verschillende genres verschilt de toon per aflevering sterk. Sommige afleveringen zijn vrolijk, anderen serieus terwijl er ook een aflevering ronduit depressief te noemen is. Ondanks deze kritiek beschouw ik The Politician als vermakelijk kijkvoer. Ik beoordeel deze serie met een zeven en ben benieuwd naar de volgende seizoenen.