The Politician (2019) - Eerste aflevering

It’s a pandemic of overcommunication that’s led to an absence of intimacy – Georgina Hobart

Laat ik heel eerlijk beginnen. Ging ik The Politician kijken om zijn titel? Om de synopsis? Om het feit dat Netflix dacht dat ik de ultieme fan zou zijn, dus ze hebben me doodgegooid met reclame over deze serie? Nee, nee en nee. Er was in eerste instantie maar één reden. En die reden heet: Jessica Lange.

Ik kom zo op haar terug. Misschien een korte uitleg over de serie zelf. The Politician is een zwarte komedie/drama en gaat over Payton Hobart (Ben Platt, Will & Grace) die president wil worden. En niet zomaar ‘wil worden’, maar een jongeman die werkelijk elk detail van zijn leven heeft uitgestippeld om precies daar te komen waar hij naartoe wil: het Witte Huis. We volgen hem in zijn strijd om president te worden. Niet van de Verenigde Staten, maar van zijn huidige school. We krijgen een kijkje achter de schermen van de gladgestreken presidentskandidaat-typetjes die we in het dagelijks leven vaak in de politiek zien. Het lijkt allemaal zo oprecht en prachtig, maar het grootste deel is ‘fake’. Hierin excelleert The Politician.

Deze nieuwe Netflix Original is de eerste die voortkomt uit de deal die Netflix heeft gesloten met de gerenommeerde schrijver en regisseur Ryan Murphy, die onder andere bekend is van Pose, American Crime Story en American Horror Story. En dat het een Murphy-show is, dat zie en merk je meteen. De stijl van vertellen, de uitgesproken ‘queer’ karakters en, zoals eerder gezegd, Jessica Lange.



Naar het schijnt wil Lange eigenlijk al sinds 2015, toen ze stopte met haar hoofdrol in American Horror Story, met pensioen, maar komt Ryan Murphy elke keer weer met een rol op de proppen die ze zó leuk vindt dat ze die niet kan weigeren. Het is overigens ook meteen duidelijk waarom Murphy haar wilde hebben voor deze rol. Alleen al in de eerste aflevering schittert ze als de gierige opportunist Dusty Jackson. Ook een verrassing is Gwyneth Paltrow (Iron Man-films) die een hele andere kant van zichzelf laat zien als de zweverige moeder van Ben Platts hoofdrolspeler. Platt is nog een beetje zoekende naar zijn rol maar heeft een bepaalde vileine charme die uitstekend past bij zijn on-empathische personage.

De cinematografie is echt geweldig. De huizen van de hoofdrolspelers zijn over-the-top groot en prachtig. De camerastandpunten zijn zeer goed gekozen en de muziek is ook heerlijk. Enig puntje van kritiek in dit departement is de ‘color grading’. Meerdere malen is de kleuring van een scène zo overmatig blauw, dat de hoofdrolspelers er nogal vreemd uit gaan zien (bijvoorbeeld knaloranje lippen en een blauwe gloed over de huid) en dat is een behoorlijke misser voor een kwaliteitsmedium als Netflix.

Wat je verder nog moet weten over The Politician? Er zit een Glee-gehalte in. Met andere woorden, er wordt ook gezongen. Ja, daar moet je van houden. Ik doe dat persoonlijk niet, maar daar moet je dan dus doorheen kunnen kijken. Overigens zingen ze niet de hele aflevering aan elkaar hoor.

[image-136173]

The Politician gaat af en toe heel erg ver in zijn zwarte humor, dat kan ik ontzettend waarderen, maar verliest daardoor soms wel het plot uit het oog. Dat hoeft voor de pilot geen probleem te zijn, maar als het plot ondergeschikt blijft aan iets anders loopt het vaak niet goed af met zo’n serie. Hier ben ik enorm benieuwd naar.

Al met al laat de eerste aflevering van The Politican bij mij een prima indruk achter. Het is geen serie over een schokkende rauwe werkelijkheid als Pose of zo baanbrekend als American Crime Story maar het is beter de gemiddelde (Netflix-) serie die tegenwoordig uitkomt. En met de stortvloed aan series tegenwoordig, zie ik dat als een enorme plus.

De eerste aflevering krijgt een 7,5!