The Haunting of Hill House - Seizoen 1

”Don’t do it, insist on your cup of stars, once they have trapped you into being like everyone else you will never see your cup of stars again. Don’t do it.”

De Netflix-serie The Haunting of Hill House is eerst en bovenal een familiedrama. Zeker de eerste zeven afleveringen mogen nergens het predicaat horror krijgen. Nou vind ik na meer dan 40 jaar horror-liefhebber te zijn bijna helemaal niets meer echt horror. Horror is in mijn ogen pas horror als ze me met handen en voeten van het plafond mogen pellen. Misschien ben ik wel immuun geworden voor schrikmomenten en enge personages, dat kan natuurlijk ook.

Maar The Haunting of Hill House, of Hell House zoals er op het naambordje staat te lezen, is niet slecht. Eigenlijk is het gewoon een goede serie die niet met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Ik ga dus niet meer bloed laten vloeien door die kop eraf te haken. Wat ik wel ga doen is een zo eerlijk mogelijk, naar mijn bescheiden mening, beeld te geven van de nieuwste Netflix Original met een Nederlands tintje.

No live organism can continue for long to exist sanely under conditions of absolute reality.

Zoals gezegd de eerste zeven afleveringen zijn geen horror en dat is jammer. De serie, vooral aflevering één, laat echte horror liggen. Kansen te over om vooral in de eerste aflevering ons de stuipen op het lijf te jagen. Maar de makers hebben besloten om nergens de nodige schrikmomenten, die er makkelijk in gemaakt hadden kunnen worden, toe te voegen. Daarna zijn er wel wat spannende momenten maar niets om over naar huis te schrijven.

It is really unbelievably difficult to get accurate information about a haunted house.

The Haunting of Hill House laat in mijn ogen daar een heleboel steekjes vallen. Maar ook zie ik duidelijk dat de makers naar de klassiekers hebben gekeken en dat maakt wel wat goed. Ik zie films als Poltergeist, The Sixth Sense, The Woman in Black, The Shinning en The Amityville Horror duidelijk voorbij komen. Het narratief is al meerdere keren eerder gedaan en veel beter, maar als je kijkt naar de opbouw, acteerwerk, camera en regie en de speciale effecten en make-up mag The Haunting of Hill House er bij horen.

Nee niet bij horror, maar bij een aardige spannende serie die het verhaaltje over de familie Crain prima weet te verwoorden en verbeelden. Het huis waar het allemaal om draait is zeer mooi gemaakt en geeft je een soort van unheimlich gevoel. Michiel Huisman (Harley and the Davidson) als het oudste kind Steven, van de vijf kinderen Crain, weet prima raad met het script en is geloofwaardig. Zelfs de kinderen, vaak een probleem bij series, weten uitstekend weg met het verhaal, de kleine Violet McGraw (Love) als de jonge Nell voorop.

Als de familie Crain in de jaren 90 Hill House betreedt lijkt het een groot huis waar wat aan opgeknapt moet worden. Niets blijkt minder waar, het huis hoeft niet opgeknapt te worden, eerder afgebroken. In de serie, die soms prachtige overgangen heeft, gaan we van 1992, naar heden, naar toekomst, naar verleden en weer terug. Soms vraag je je als kijker af waar ze naar toe willen, maar op het eind wordt het prima verklaard.

Geen cliffhanger, geen open einde. En toch genoeg ruimte voor een mogelijk tweede seizoen. 8 punten voor een mooi drama die echt het predicaat horror nergens verdient. Maar de geesten zijn wel prachtig gemaakt.