The Handmaid's Tale - Seizoen 1

Dit is ‘m. Ja. Zeker weten. The Handmaid’s Tale is de serie waar ik tijden naar op zoek ben geweest. De serie die mij weer volledig weet mee te slepen, te overtuigen, te verrassen, te ontroeren. Er zijn tegenwoordig zoveel series dat ik merk dat ik soms moeite heb om nog echt enthousiast te worden over een idee, verhaal of serie. Het gevoel als bij The Handmaid’s Tale heb ik tijden niet meer gevoeld, alsof ik weer weet waarom ik zoveel van series kijken hou. Het verhaal, gebaseerd op het boek van Margaret Atwood, is er namelijk een die je bij de keel grijpt.

Ze zijn slaven, dienstmaagden, eigendom van hun meesters, maar de vrouwen dienen vooral als baby machines in een mannenwereld.

The Handmaid’s Tale schetst een treffend toekomstbeeld van een dystopisch Verenigde Staten. De samenleving zoals wij die kennen is er niet meer. In de Republiek Gilead hebben vrouwen geen rechten en zijn ze onderdanig aan mannen. Daarnaast zijn de meeste vrouwen ook nog eens onvruchtbaar door grootschalige milieuvervuiling. Het leven in Gilead lijkt alleen om voortplanting te draaien, maar vruchtbare vrouwen zijn kostbaar en dat maakt hun leven allesbehalve makkelijk. Ze zijn slaven, dienstmaagden, eigendom van hun meesters, maar de vrouwen dienen vooral als babymachines in een mannenwereld. Het verhaal volgt Offred alias June (Elisabeth Moss, Mad Men), die alles is verloren in een vorige wereld en in de huidige dictatuur vecht voor haar eigen leven wanneer dat leven steeds ondragelijker wordt. Naast overleven heeft June maar een doel voor ogen: het vinden van haar dochter.



De eerste aflevering introduceert meteen de voice over van June die als leidraad door de serie loopt, maar ook nog eens heel goed is uitgevoerd. De voice over is niet alleen een toegevoegde waarde, maar ook nodig om het verhaal dragelijk te maken. Door middel van de voice over krijgt de kijker namelijk de kans om adem te kunnen halen tussen alle gruwelijkheden die van het beeld spatten. Om het verhaal te vertellen wordt er ook gebruik gemaakt van flashbacks die stap voor stap de onderdrukking van vrouwen laten zien, dit is heel geloofwaardig maar vooral pijnlijk overgebracht en laat duidelijk zien hoe de wereld zoals wij die kennen langzaamaan uit elkaar valt en omslaat in de samenleving in Gilead. Verder wordt in iedere aflevering precies de juiste dosis informatie gegeven en blijft de spanning zich opbouwen terwijl ondertussen ook vragen worden beantwoord, wat heel knap is gedaan.

In Gilead, waar het leven zich in eerste instantie kalm voordoet terwijl het tegelijkertijd angstaanjagend is, is niets wat het lijkt.

The Handmaid’s Tale is zeker niet bang om heftige onderwerpen aan te snijden, of zoals in dit geval te laten zien. In Gilead, waar het leven zich in eerste instantie kalm voordoet terwijl het tegelijkertijd angstaanjagend is, is niets wat het lijkt. De serie is rauw en deinst niet terug voor onderwerpen als geweld, verkrachting, onderdrukking en mishandeling en is daarom ook niet altijd even makkelijk om naar te kijken. Het verhaal is zo geloofwaardig en treffend overgebracht, denk hierbij ook aan het decor en de kleding zoals de rode gewaden en witte kappen, dat het niet gek is wanneer de kijker wordt geraakt door deze serie, het verhaal iets met de kijker doet en deze daarom even moet wegkijken, moet ademhalen.

Na het zien van The Handmaid’s Tale kan ik maar één ding zeggen: dit is het beste wat ik dit jaar heb gezien.