9
Wichita van Rijkom geeft "The Cry - Seizoen 1" een 9.
Geschreven door Wichita van Rijkom op 28 Oktober 2018.
Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
The Cry - Seizoen 1
De Karpman-driehoek is een term uit de psychologie die gaat over de sociale interactie tussen mensen. De aanklager, redder en slachtoffer zijn onderdeel van deze term en staan voor de rollen die mensen kunnen aannemen. In The Cry komt dit onderwerp meerdere keren terug en geeft hoofdpersoon Joanna (Jenna Coleman, Victoria) aan zich regelmatig het slachtoffer te hebben gevoeld in haar relatie. Het blijkt een filosofische blik te zijn op een emotioneel verhaal dat achteraf totaal anders in elkaar zit dan verwacht. Vijf jaar geleden schreef de Australische Helen FitzGerald het gelijknamige boek waar deze miniserie op gebaseerd is en verraste ze lezers met het einde. BBC One probeert dit op hun eigen manier op tv over te brengen, en met succes…
Zoals ik in mijn eerdere recensie ook al aangaf maakt The Cry gebruik van een aparte opbouw waardoor verschillende tijdlijnen door elkaar heen lopen. Dit blijft het gehele seizoen het geval en is gedaan om de gedachtegangen van Joanna te laten zien. Flashbacks uit het verleden die naar boven komen tijdens haar gesprekken in het heden worden aangevuld met belangrijk beelden die het verhaal tot een geheel maken. Door in sommige gevallen exact dezelfde locaties van toen en nu kort na elkaar te laten zien is het voor de kijker extra duidelijk hoeveel er is veranderd in een relatief korte tijd. Het ooit zo verliefde, gelukkige koppel ziet hun leven beetje bij beetje afbrokkelen terwijl zij kapot gaan van verdriet vanwege de vermissing van Noah. Het feit dat Joanna tijdens de eerste aflevering al in een rechtszaal te zien is laat zien dat het verhaal naar een bepaald einde toewerkt. Al worden we gedurende de vier afleveringen meerdere keren op het verkeerde been gezet waarom ze daar nou echt zit.
De geboortedag van baby Noah was 30 september, en het toeval wil dat de serie ook op deze datum in première ging. Of dit een bewuste keus was is mij niet helemaal duidelijk. Maar het zijn dat soort kleine details die het verhaal analyseren wel nog leuker maakt. Vanaf de eerste minuut sprak The Cry mij aan en ook het einde stelde niet teleur. Met maar vier afleveringen ga je snel door het verhaal heen hoewel dat totaal niet zo aanvoelt. Voor zo een kort verhaal is de serie verrassend uitgebreid en ingewikkeld van stof. Er is meer dan genoeg tijd om alles goed en duidelijk te vertellen en door de opbouw blijft er tot op het laatste moment een vleugje mysterie over. Ik vond het dan ook een heerlijke serie om te kijken en vind het jammer dat die nu alweer ten einde is. Ik kan The Cry iedereen aanbevelen die zin heeft in een goede korte bingewatch sessie. Kwalitatief is de serie in alle opzichten echt van top kwaliteit!
Joanna en Alistair (Ewen Leslie, Top of the Lake) zijn pas enkele maanden de ouders van baby Noah als zij besluiten van Schotland naar Australië te reizen. In het thuisland van Alistair wacht hen een voogdijzaak met zijn ex-vrouw Alexandra (Asher Keddie, Offspring) omtrent hun tienerdochter Chloe (Markella Kavenagh). Noah is een huilbaby, wat de 30-uur durende reis alles behalve ontspannen maakt. Wanneer hij kort na aankomst in Australië vermist raakt breekt de hel los. Het hele land gaat op zoek naar de baby terwijl de ouders hun draai proberen te vinden in het mediacircus waarin ze terecht komen. Zij gaan hier beiden op een andere manier mee om, en gaandeweg komen we er ook achter waarom dit zo is. De moeder van Alistair (Stella Gonet, The House of Eliott) probeert ondertussen haar zoon en zijn verloofde zoveel mogelijk te steunen terwijl zij, samen met de politie, allemaal op zoek zijn naar antwoorden.Het feit dat Joanna tijdens de eerste aflevering al in een rechtszaal te zien is laat zien dat het verhaal naar een bepaald einde toewerkt.
© BBC One
Zoals ik in mijn eerdere recensie ook al aangaf maakt The Cry gebruik van een aparte opbouw waardoor verschillende tijdlijnen door elkaar heen lopen. Dit blijft het gehele seizoen het geval en is gedaan om de gedachtegangen van Joanna te laten zien. Flashbacks uit het verleden die naar boven komen tijdens haar gesprekken in het heden worden aangevuld met belangrijk beelden die het verhaal tot een geheel maken. Door in sommige gevallen exact dezelfde locaties van toen en nu kort na elkaar te laten zien is het voor de kijker extra duidelijk hoeveel er is veranderd in een relatief korte tijd. Het ooit zo verliefde, gelukkige koppel ziet hun leven beetje bij beetje afbrokkelen terwijl zij kapot gaan van verdriet vanwege de vermissing van Noah. Het feit dat Joanna tijdens de eerste aflevering al in een rechtszaal te zien is laat zien dat het verhaal naar een bepaald einde toewerkt. Al worden we gedurende de vier afleveringen meerdere keren op het verkeerde been gezet waarom ze daar nou echt zit.
De serie kent een begin en einde en laat de kijkers eigenlijk maar met één vraag achter. Dat hier uiteindelijk geen antwoord op komt is ergens ook wel weer gepast, want dat maakt het verhaal realistisch. Alles wordt vooral verteld vanuit het oogpunt van Joanna. In het begin is zij een karakter met weinig diepgang dat wat op de zenuwen kan werken. Maar wanneer je meer leert over wat haar is overkomen wordt het steeds makkelijker om begrip te hebben voor haar kant van het verhaal. Ook Alistair, die bijna net zoveel als zijn partner in beeld komt, blijkt op den duur toch heel anders in elkaar te zitten dan op het eerste oog. Het verhaal speelt zich in zowel Schotland als Australië af. In Australië gaat het vooral over de zoektocht naar Noah terwijl in Schotland ondertussen het verleden en liefdesverhaal tussen Joanna en Alistair centraal staat. Familie speelt down under een grote rol terwijl we in de UK zien we hoe vriendin Kirsty (Sophie Kennedy, Single Father) Joanna door dik en dun probeert te steunen. Het plot blijft dicht bij dat van het boek met alleen een iets andere afloop gedurende de laatste paar minuten.Vanaf de eerste minuut sprak The Cry mij aan en ook het einde stelde niet teleur.
De geboortedag van baby Noah was 30 september, en het toeval wil dat de serie ook op deze datum in première ging. Of dit een bewuste keus was is mij niet helemaal duidelijk. Maar het zijn dat soort kleine details die het verhaal analyseren wel nog leuker maakt. Vanaf de eerste minuut sprak The Cry mij aan en ook het einde stelde niet teleur. Met maar vier afleveringen ga je snel door het verhaal heen hoewel dat totaal niet zo aanvoelt. Voor zo een kort verhaal is de serie verrassend uitgebreid en ingewikkeld van stof. Er is meer dan genoeg tijd om alles goed en duidelijk te vertellen en door de opbouw blijft er tot op het laatste moment een vleugje mysterie over. Ik vond het dan ook een heerlijke serie om te kijken en vind het jammer dat die nu alweer ten einde is. Ik kan The Cry iedereen aanbevelen die zin heeft in een goede korte bingewatch sessie. Kwalitatief is de serie in alle opzichten echt van top kwaliteit!
© BBC One
Over de auteur, Wichita van Rijkom
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
Meer recensies van Wichita van Rijkom
Reacties (4)