Ted - Seizoen 1

Wellicht had je vroeger of heb je op dit moment een fictieve beste vriend in de vorm van een knuffel. Heb je jezelf weleens afgevraagd hoe het zou zijn als dat tot leven zou komen? Hoe dat kan uitpakken zie je in de serie Ted. Ik ben door de jaren heen fan geworden van de komische stijl die Seth MacFarlane heeft ontwikkeld. Hij is voor mij op serie gebied bekend van The Orville. Waar ik hem het beste van ken is de filmreeks Ted. Zijn humor moet je liggen, maar als het bij jou aanslaat dan is het erg grappig om naar te kijken. Dit gold voor mij ook bij de films over Ted. Daarom was ik aangenaam verrast toen ik las dat Ted zou terugkeren in de vorm van een serie. Ik moet zeggen dat ik huiverig was of het concept van Ted goed zou uitpakken in de vorm van een serie, maar de succesformule blijkt uitermate goed te werken.



De serie Ted speelt zich ver voor de films af. Om precies te zijn is het 1993 en Ted (Seth MacFarlane, The Orville) heeft zijn beroemde leven achter de rug. Hij woont nu weer thuis in Framingham met zijn beste vriend John Bennett (Max Burkholder, Parenthood). Ze wonen in huis met de ouderwetse vader Matty (Scott Grimes, The Orville) en de zorgzame moeder Susan (Alanna Ubach, Euphoria). Het gezin is compleet met nicht Blaire (Giorgia Whigham, The Punisher) die geen contact meer heeft met haar eigen ouders en onderdak heeft bij de familie Bennett.

Als kind was Ted een vrolijke, vriendelijke, genereuze en lieve teddybeer. Toen hij opgroeide, werd Ted onverantwoordelijk, onvoorspelbaar en brutaal, maar als teddybeer kan Ted dingen flikken waar mensen niet mee weg zouden komen. In de serie maken Ted en John genoeg mee. John gaat naar school en Ted moet er ook aan geloven. Ted wil zo snel mogelijk van school worden gestuurd, maar merkt dat hij een steun en toeverlaat kan zijn voor John. Ze krijgen te maken met pestkoppen, het genot van de waterpijp en de bewondering voor vrouwen. Ted heeft misschien een slechte invloed op John, maar uiteindelijk is hij een trouwe vriend die alles wil doen voor hun vriendschap.

Ted heeft misschien een slechte invloed op John, maar uiteindelijk is hij een trouwe vriend die alles wil doen voor hun vriendschap.

Het voelt raar om over chemie te praten tussen mensen en een geanimeerde teddybeer, maar ik ga het toch doen. De chemie tussen John en Ted is oké te noemen, maar het had beter gekund. Voor mijn gevoel kwam het in de films met de volwassen John Bennett (gespeeld door Mark Wahlberg) wat natuurlijker over. Je merkt dat Max Burkholder wat moet groeien in zijn acteerprestaties, al wordt dat gedurende de serie wel beter. De wisselwerking tussen Ted en nicht Blaire vind ik vele malen leuker om naar te kijken. Dit komt onder andere goed tot uiting in een aflevering waarbij Ted de Bob moet zijn voor Blaire als ze naar een feest gaan. Ted drinkt natuurlijk vrolijk mee en dat zorgt voor de nodige problemen.

De absolute uitblinker blijft Ted zelf. Hoe Seth MacFarlane met zijn stem gestalte geeft aan de teddybeer is fenomenaal. Om überhaupt grappig te zijn en mensen aan het lachen te krijgen in een serie is al lastig. Laat staan als je dat moet doen met alleen jouw stem die de vertolking is van een goed geanimeerde teddybeer. De intonatie en zijn timing zijn zo goed waardoor hij grappig kan zijn. De makers verdienen een dikke pluim over hoe Ted in beeld wordt gebracht. Of de animatie van Ted er goed of niet goed uitziet kan de serie maken of breken. In dit geval doet het niets onder voor de filmreeks en dat komt de serie ten goede.



Ted is geen hoogwaardige serie, maar een uiterst vermakelijk tussendoortje om de sleur van de dag te doorbreken. De humor van Seth MacFarlane en de lengte van de afleveringen dragen hier aan bij. Ik heb dankzij Ted met een grijns op mijn gezicht een aantal dagen afgesloten. Ted is een succes gebleken en is daarom vernieuwd met een tweede seizoen. Ik ben benieuwd wat de brutale teddybeer nog meer voor ons in petto heeft.