Stranger Things - Seizoen 1

Dat ze bij Netflix goede series kunnen produceren wisten we eigenlijk al een tijdje, tenminste ik wel! De hitseries House of Cards en Orange is the New Black zijn daar goede voorbeelden van. De tweelingbroers Matt en Ross Duffer (die mij eerlijk gezegd totaal onbekend zijn) zijn verantwoordelijk voor een nieuwe serie die Stranger Things heet! Mijn oog was al snel op deze serie gevallen toen de trailer op Netflix verscheen. Nadat ik de trailer had gekeken (iets wat ik eigenlijk liever niet doe) was ik meteen verkocht en zette ik de serie in mijn kijklijst. Na het bekijken van de desbetreffende trailer deed het me aan de film ‘Stand by Me’ (1986) denken.

Stranger Things speelt zich af in de beginjaren ‘80 in Hawkings, Indiana. Hawkings is een klein, slaapverwekkend dorpje waar nooit iets gebeurt. Zo weinig dat je als sheriff kunt zeggen dat je die ene ‘belangrijke’ zaak wel over een uur of zes doet. Gewoon omdat het kan. Die jaren ’80 sfeer ‘proef’ je door de hele serie. Van muziek uit de jaren ’80 als soundtrack (waarbij het thema nummer een uitblinker is als je het mij vraagt) en subtiele verwijzingen naar (horror)films van de jaren ’80. We volgen de vier jeugdvrienden Mike Wheeler (Finn Wolfhard, IT), Dustin Henderson (Gaten Matarazzo, The Blacklist), Lucas Sinclair (Caleb McLaughlin, Forever) en Will Byers (Noah Schnapp, Bridge of Spies) die in een (alweer 10 uur durend) bloedstollend potje Dungeons & Dragons zitten. Moeder Wheeler moet de boel weer komen verpesten; het is tijd om naar huis te gaan. De vrienden nemen afscheid van elkaar en fietsen naar huis. De dag erna lijkt Will uit het niets verdwenen te zijn. Zijn bed is onbeslapen en op school is hij ook nergens te bekennen. Al snel is het dorp in de ban van de verdwijning en organiseren een massale klopjacht.

Degene die zich het meeste zorgen maakt is natuurlijk de moeder van Will Beyers. Joyce Byers (Winona Ryder, Black Swan). Ze speelt een voortreffelijke rol als ongeruste, emotioneel uitgeputte moeder die zich aan een zijden draadje van hoop vast lijkt te houden. Maar ook de drie vrienden van Will (Mike, Dustin en Lucas) hebben geen flauw idee wat er aan de hand is en maken zich grote zorgen. Een groot gedeelte van Stranger Things speelt zich dan ook af vanuit het oogpunt van de drie vrienden. Al snel komen Will, Dustin en Lucas een vreemd meisje tegen. Ze praat nauwelijks, heeft korte haren, snapt de alledaagse dingen absoluut niet en heeft ook nog eens een vreemde tattoo of stempel: 011. Omdat de drie vrienden haar naam niet weten en het meisje steeds naar haar tattoo/stempel wijst wanneer ze haar om haar naam vragen noemen ze haar maar Eleven (Millie Bobby Brown, Intruders). Elevens komst zorgt wel voor verdeeldheid in de groep want Lucas en Dustin willen naar de politie gaan, maar Mike is hier fel op tegen. Uiteindelijk besluit Mike haar te verbergen in de kelder en laat haar daar slapen. Stiekem smokkelt Mike ook eten mee naar de kelder. Daar ontdekt Eleven een foto van Will en herkent ze hem. En zo begint de zoektocht van het viertal naar Will. Ik vertel er verder bewust niks over, want wie houdt er nu van spoilers?

Stranger Things lijkt op het eerste gezicht op een kinderserie, maar niets is minder waar. Alleen wordt het verhaal vanuit het oogpunt van de kinderen vertelt. De jeugdvrienden spelen een verrassend goede rol en Dustin ‘Toothless’ Henderson (die grappig en lief tegelijkertijd kan zijn) is mijn favoriet. Ondanks dat de serie maar acht afleveringen telt, is er voldoende ruimte voor karakteruitdieping en is het nog eens razend spannend ook! Toch blijft de serie altijd erg mysterieus en komen er ook nog andere genres bij kijken namelijk science fiction, horror, avontuur én drama. Dus het is lastig om Stranger Things één genre te geven. Het tweede seizoen is nog niet officieel bekend gemaakt, maar gezien de immense populariteit kan dit niet uitblijven. Of het tweede seizoen nog vreemder gaat worden, dat is natuurlijk de vraag!