Je blokkeert onze banners :(
We merken dat onze advertenties niet worden weergeven, waarschijnlijk omdat je AdBlock, Ghostery of andere software gebruikt. Dat vinden we jammer, hiermee ontneem je MijnSerie in essentie inkomsten die we hard nodig hebben. Help ons door MijnSerie te whitelisten of neem Premium!
3
anonymous geeft "State of Affairs - Eerste aflevering" een 3.
Geschreven door anonymous op 21 november 2014.
Leuk?
0
0
Bekijk stemmen

State of Affairs - Eerste aflevering

Even leek het er op dat State of Affairs de triomfantelijke terugkeer van Katherine Heigl (na haar onceremoniale afscheid van Grey's Anatomy) naar televisie zou zijn. Naast haar is Alfre Woodard (Desperate Housewives, True Blood, Copper, kies maar), die voor de een of andere reden nog geen koningin is van een land. Eindelijk een serie met twee sterke vrouwen in de hoofdrollen die hedendaagse, politieke internationale conflicten adresseert en ontplooit. Helaas voor alles en iedereen is State of Affairs een absolute misser. Als serie is het dat ene wat geen enkele serie ooit mag zijn: saai.

Heigl speelt Charlie Tucker, een CIA agent die de leiding heeft over een divisie die een boek samenstelt voor president Constance Payton (Woodard) met de top tien belangrijkste gevaren voor de Verenigde Staten. De twee topvrouwen delen een privéband. Charlie's ex-verloofde was Paytons zoon, die een jaar geleden omkwam. De man verantwoordelijk is Omar Fatah (Farshad Farahat, 300: Rise of an Empire), een terrorist die meteen de grote slechterik is. Het is niet moeilijk om te begrijpen hoe deze serie verkocht is. Het heeft alles; emotionele lading, potentie op actie, spanning en de veiligheid van Amerika op het spel. Er werkt echter niets.

Vergeet elke pretentie op culturele of politieke relevantie. State of Affairs erkent ontwikkelingen als Osama Bin Laden, Islamic State en Syrië wel, maar het richt zich liever op haar eigen, fictieve problemen. Dat is meer dan begrijpelijk, ware het niet dat die fictieve verhaallijnen nergens op slaan. In de eerste aflevering staat het leven van een dokter in Kenya op het spel. Hij is ontvoerd door de lokale terroristen (vergeet ook nuance, iemand is goed of een terrorist, er is geen grijs gebied) die dreigen hem te doden. Ondertussen is er een kans dat Omar Fatah gepakt kan worden door een speciale eenheid. Charlie Tucker, die zonder moeite belt met commando's, besluit om de dokter te redden. Het emotionele conflict? Hij lijkt op Tuckers ex. Juist, dat is de emotionele resonantie die dit probleem voedt. Een fysieke vergelijking met een overleden personage.

Als dat het enige was, zou de serie zich nog kunnen redden. Maar het gaat verder. Tucker had deze beslissing, zoals de trailer al vertelde, nooit mogen maken. Dat is immers aan de president (het wordt niet geadresseerd dat de president een donkere vrouw is, wat best gevierd mag worden). De eeuwenoude vraag speelt op: is het redden van één man net zo belangrijk als het doden van een ander, als daar mee meer levens gered zijn? Tucker gaat af op statistieken en daar is niets mis mee. Dat is het. Einde conflict. State of Affairs buit dit echter der mate uit dat Tucker op eens verbannen wordt. Haar loyale team helpt haar, er is een mol (een Fransman, natuurlijk) en dan is er nog een mysterieuze hacker die haar geheime smsjes stuurt. Wie het nu nog volgt mag het uitleggen. De rest moet niet vergeten uit te checken.

Hoe gestoord een verhaal ook is, met goede personages kan alles werken. Woodard doet haar best, maar haar president is een absolute nietszeggende vrouw. Een belangrijk moment zou moeten zijn dat de twee dames tegenover elkaar staan bij de herdenking van hun geliefde. Tucker verklaart dat ze niet zal stoppen tot iedereen die verantwoordelijk is voor de dood van haar ex en Paytons zoon ook dood is. Payton zegt trots "that's my girl". Is het heel goed als de president van een van de machtigste militaire machten op aarde een leidinggevende van de geheime dienst aanspoort om een persoonlijk wraakplan uit te voeren? Is er iemand die zo ver nagedacht heeft over dit plot? Waarom is Tucker zo eendimensionaal dat ze goed is in haar werk maar slecht in haar privé? Hoeveel van dit soort vrouwelijke personages hebben we wel niet op TV? Plus, hoe intelligent is Tucker eigenlijk? Als ze achtervolgd wordt door één agent is haar ontsnappingsplan om zich te verbergen achter een paal. Een paal! Hier is ook een idee: we weten hoe de wereld werkt als mannen de macht hebben, maar wat als twee topfuncties in de V.S. door vrouwen bestuurd worden? Volgens State of Affairs maken ze zich dan vooral druk om de gelijkenis van een slachtoffer met dat van een overleden dierbare.

De eerste aflevering van State of Affairs is een rommeltje. Er zijn te veel verhaallijnen die allen te ongeïnspireerd zijn om af te leiden van de suffe conflicten. Dit is geen Homeland. Het vierde seizoen van die serie demonstreert perfect waarom de pilot van State of Affairs veel beter kan. Dit is niet eens The Devil Wears Prada, ook met twee sterke vrouwen en een belangrijk boek. Zelfs die film begreep dat een conflict geen leven of dood hoeft te zijn om zwaar te wegen of impact te hebben op de personages. State of Affairs een serie die erg hard z'n best doet, maar vergeet dat er eigenlijk helemaal niets spannends is aan mensen achter bureau's die belangrijke beslissingen maken. Een serie mag dom zijn, onbedoeld grappig, ongeloofwaardig en zelfs bar slecht. Wat het niet mag zijn is saai. Iedereen van Woodard tot de kijker verdient beter.
Volg State of Affairs
Vorige aflevering
Deadcheck
Deadcheck
01x13
Leuk?
0
0
Bekijk stemmen

Reacties (3)

avatar_anonymous
23 nov 2014 18:38 -
Misschien dat je de vergelijking maakt met Homeland omdat beide series dezelfde onderwerpen aansnijden, maar State of Affairs vergelijken met Homeland is als appels met peren vergelijken. Draait het in Homeland meer om het werk binnen de CIA, in State of Affairs draait het om het persoonlijke, om wraak en verwerking. Ik vond het geen slechte pilot en zal er geen drie voor geven, een kleine zeven wil ik er wel van maken. Ik ben vooral benieuwd naar het verhaal over de dood van haar verloofde, want er zijn dingen die ze niet meer weet, of wil weten. Zo zie je maar dat smaken verschillen, en dat is maar goed ook! Wel een erg goede recensie met goede uitleg :)
Reageer
avatar_anonymous
24 nov 2014 09:10
Ik denk dan weer dat je juist duidelijk kunt zien dat State of Affairs voor de broadcastversie van Homeland gaat. En daarbij gaat het dan om het type protagonist. Charleston is hetzelfde type als Carrie. Roekeloos, emotioneel, sex met vreemden (eerste seizoen) en persoonlijke problemen. Ze hebben beiden overeen dat ze hun privéleven niet op orde hebben, maar uitblinken in hun werk (hoewel Carrie met het seizoen incompetenter wordt en Homeland met het seizoen minder wordt). Je zou ook de vergelijking met Scandal kunnen maken voor het type sterke vrouwelijke hoofdpersoon.
Reageer
avatar_nimitznl
30 nov 2014 16:37 -
Na twee afleveringen te hebben gezien, blijft deze serie ondanks Katherine Heigl in de hoofdrol een kortstondige serie te worden. Ben dan ook eens met Manju recensie. Ik hoop dat de verhaal beter gaat worden, want meer dan een cijfer 5, krijg ik er nu namelijk niet uit.
Reageer
State of Affairs