Staged - Complete serie

Terugdenken aan corona was nog nooit zo leuk; kijk hoe Tennant en Sheen (Good Omens) langzaam wegkwijnen terwijl ze worden ondersteund/gepest door Britse en Amerikaanse topacteurs.

Corona was voor bijna iedereen vervelend, ook voor de mensen die in de showbusiness werken. Series werden uitgesteld of geannuleerd en de projecten droogden op. Om toch nog iets productiefs te doen in deze nogal ongelukkige situatie besloot regisseur Simon Evans een tv-serie te maken die gebruik maakt van wat we toen hadden: Zoom. Bijna alle scènes zijn zoomgesprekken tussen de verschillende personages. Michael Sheen en David Tennant (of David Tennant en Michael Sheen?) zijn de hoofdrolspelers van de serie en hun vriendschap/gevechten vormen de belangrijkste plotpunten. Ze spelen in feite overdreven (althans, dat hoop ik) versies van zichzelf, in een poging de pandemie door te komen. Daarbij sluiten bekende acteurs vaak aan in het zoomgesprek om Tennant en Sheen uit te schelden vanwege hun kinderachtige gedrag.

Het eerste seizoen gaat over het begin van de pandemie, waarin Tennant en Sheen door Evans worden gevraagd een toneelstuk te oefenen via Zoom, zodat ze na de pandemie gelijk aan de slag kunnen met een echte voorstelling. Natuurlijk komt het erg weinig van daadwerkelijk oefenen en zijn er heel veel andere zaken door verschillende omstandigheden te bespreken. Het tweede seizoen is nog meer meta. Dit keer is het concept van Staged opgekocht door een Amerikaans netwerk dat een Amerikaanse remake wil maken, maar dan met nieuwe acteurs. Dit gaat niet van een leien dakje. In het derde seizoen… ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het derde seizoen moet omschrijven. Laten we zeggen dat elke keer wanneer je denkt dat een maximum niveau aan meta is bereikt, de serie verder gaat dan dat.

We kijken eigenlijk naar het meest deprimerende zoomgesprek ooit

Maar het werkt wel! We kijken eigenlijk naar het meest deprimerende zoomgesprek ooit, dat op de een of andere manier ook het grappigste gesprek ooit is. De helft van de serie bestaat uit mensen die doodse gezichten trekken en soms minutenlang de camera in staren. Op deze manier maakt de serie goed gebruik van het weinige dat beschikbaar is. We hebben tenslotte alleen maar het kleine schermpje van het zoomgesprek om naar te kijken, maar ze weten daar veel mee te doen. De wanhoop van de pandemie wordt weer tot leven gewekt, maar nu in ieder geval op veilige afstand.

De serie combineert de alledaagse problemen waarmee we allemaal werden geconfronteerd met de rare levens van Sheen en Tennant. Heb je er ooit over gediscussieerd of je door het verschijnen in de Twilight-franchise of Harry Potter-franchise een betere acteur bent? En komt Dame Judi Dench je een schop onder je kont geven als je geen zin meer hebt om te werken (zie de video aan het eind van deze recensie)? De kracht van de serie ligt in deze mix tussen realisme en absurdisme. De vlotte afwisseling hiertussen maakt elke aflevering van vijftien minuten een genot om naar te kijken. Hoe lang kan een discussie over de volgorde waarin namen in de credits moeten verschijnen je vermaken? Nou ja, best lang blijkbaar. Let trouwens ook goed op die credits; ze veranderen naar gelang de discussie voortgaat.

Het moet tot slot nog wel gezegd worden dat de eerste twee seizoenen beter zijn dan het laatste. Desalniettemin was de hele serie leuk om te kijken en herinnerde het me eraan hoe blij ik ben dat ik niet meer via Zoomgesprekken hoef te leven. Kortom, deze serie maakt het leuk om de Covid-19-tijden opnieuw te beleven. Dat is op zichzelf al een hele prestatie.