Het tweede seizoen van Squid Game is een grote herhaling van zetten en maakt niet de impact die seizoen één wel maakte. Toch is het nog steeds goed gemaakte televisie. In het najaar van 2021 kon niemand heen om de hype die Squid Game heette. De Zuid-Koreaanse serie waarin honderden wanhopige mensen meededen aan dodelijke versies van kinderspelletjes voor een absurd grote prijzenpot brak kijkcijferrecords. De maskers met vierkanten, driehoeken en cirkels van de bewakers werden haast net zo iconisch als de Dalí-maskers en rode overalls uit La Casa de Papel. Netflix maakte zelfs een (niet-dodelijke) spelshow gebaseerd op de fictiereeks. Een vervolg moest er dan wel komen, toch?
Seizoen twee voelt als een herhaling van seizoen één. Toch is het spannend.
De vraag is hoe je dat vervolg gaat vormgeven. Gaan de makers het wezenlijk anders doen dan seizoen één? En is het grote verrassingselement van het eerste seizoen nog aanwezig? Het antwoord is in beide gevallen nee. Net als hoofdpersoon Gi-hun (Lee Jung-Jae, The Acolyte) weet je inmiddels wat je ongeveer kunt verwachten. Maar toch kijkt het goed weg dankzij spannende plotwendingen en een bijzondere vormgeving.
In dit tweede seizoen wil Gi-hun, de winnaar van de vorige spelen, voor eens en voor altijd een einde maken aan de dodelijke spelletjes. Hij zoekt naar een manier om opnieuw mee te doen en de spelleiders van binnenuit uit te schakelen. Tegelijkertijd is politieagent Jun-ho (Wi Ha-jun, Gyeongseong Creature) wanhopig op zoek naar het eiland waar de spelen gehouden worden. Tijdens hun zoektocht ontdekken ze allebei dat het beëindigen van de spelen nog niet zo makkelijk is.
Ik moet toegeven dat ik de eerste twee afleveringen niet bijster interessant vond. In deze afleveringen probeert Gi-hun een manier te vinden om terug te keren naar de spelen. Het sprak mij gewoon niet aan, en dat is erg jammer. Pas vanaf aflevering drie, wanneer de spelen daadwerkelijk beginnen, wordt Squid Game weer spannend en vermakelijk. Ja, je weet grotendeels al wat je kunt verwachten, maar tegelijkertijd zien we diverse verrassingen en twists waar ook Gi-hun niet op gerekend had.
Het voelt daarbij heel erg alsof de maker, zowel bij de spellen als bij de bonte verzameling personages, ideeën kwijt wilde waar in het eerste seizoen geen ruimte voor was. Zo zien we meer wat er bij de gemaskerde bewakers achter de schermen gebeurt, doen een moeder en zoon samen mee aan de spelen, krijgen we te maken met een Noord-Koreaanse overloper en speelt een transgender personage een significante rol.
Je kunt je aan de ene kant afvragen waarom dit niet in het eerste seizoen zat. Tegelijkertijd geven deze verhaallijnen dit seizoen net even wat meer variatie waardoor het nog steeds leuk is om naar te kijken. Niet elke verhaallijn is even sterk (bijvoorbeeld die over een berooide handelaar in crypto-munten), maar dat moeten we maar even door de vingers zien.
Het tweede seizoen voelt minder urgent en relevant aan.
Toch maakt dit seizoen minder impact dan het eerste, en dat komt deels door de timing. Toen het eerste seizoen in 2021 verscheen wist het een gevoelige snaar te raken. Het verscheen op het juiste moment, ergens tussen de coronagolven door, waarin er veel onvrede in de samenleving bestond over het verschil tussen arm en rijk en hoe de rijken arme mensen tegen elkaar uitspelen. Seizoen twee draagt eenzelfde soort boodschap uit, maar door de tijd waarin we nu leven voelt deze boodschap een stuk minder relevant. Dat er dan drie jaar tussen de twee seizoenen zit helpt ook niet mee.
Dit tweede seizoen is heel duidelijk een opbouw naar het derde en laatste seizoen. Waar seizoen één een min of meer afgerond verhaal vertelde, eindigt dit seizoen met een enorme cliffhanger. Ook worden sommige verhaallijnen, zoals die over de Noord-Koreaanse overloper en Jun-ho's zoektocht naar het eiland, niet lekker afgesloten. Het seizoen voelt niet af. Aan de andere kant maakt het einde zeker nieuwsgierig naar seizoen drie, en gelukkig verschijnt dat seizoen al ergens komend jaar.
Het tweede seizoen van Squid Game weet de verwachtingen na het eerste seizoen niet helemaal waar te maken. Toch heb ik er weer enorm van genoten. Het is en blijft grotendeels gewoon goede televisie waar weinig mis mee is. Ondanks dat je ongeveer weet wat je kunt verwachten, is het nog steeds spannend en mooi gefilmd. Het derde seizoen zou volgens gelekte informatie al in juni te zien zijn en ik heb er zin in!
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
Ik hoor alleen maar negatieve verhalen over dit saaie seizoen en met name de cliffhanger. Als je dan vervolgens hoort dat seizoen 3 dit jaar nog uitgezonden word dan gok ik zo dat heel veel mensen liever hadden gewacht tot deze ook beschikbaar zou zijn.
Ik ben in ieder geval wel blij dat ik het weet en zal waarschijnlijk wachten tot seizoen 3 uitgezonden is.
De eerste twee afleveringen zijn saai en spelen zich buiten de spelarena af. Daarna is het meer van hetzelfde. Dodelijke spelletjes. In de laatste aflevering wordt wat opgezet voor seizoen 3. Maar al met al vond ik het inderdaad maar matig en niet langer verrassend. S1 kreeg nog een 7 van mij. S2 komt echt niet verder dan een 6.
Ik ben in ieder geval wel blij dat ik het weet en zal waarschijnlijk wachten tot seizoen 3 uitgezonden is.