Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
South Park - Seizoen 17
Zeventien seizoenen verder en South Park is een andere serie dan toen het begon. Tegenwoordig levert de serie, nog gerichter dan eerst, scherpe kritiek op de samenleving. Ook al zijn de hoofdpersonen nog steeds grofgebekte kinderen. Seizoen zeventien is het eerste dat niet in tweeën gesplitst is over de loop van een jaar. Het voelt daardoor al consistenter en inhoudelijker. Elke aflevering is geïnspireerd, origineel en uitzonderlijk onvoorspelbaar.
Dit seizoen haalde een aflevering de geprogrammeerde uitzenddatum niet vanwege een elektrische storing bij de productie, twee dagen eerder. Het bewijst dat de makers in een zeer korte tijd een aflevering produceren en daarom vrijwel direct commentaar leveren op het nieuws. Maar weinig TV series of zelfs live-shows, laten de uitzending afhangen van zo’n korte productietijd. Het voordeel is dat South Park hierdoor kritiek levert op het nieuws terwijl het nog nieuws is. Omdat de serie zichzelf nauwelijks serieus neemt (of in ieder geval pretendeert dit niet te doen), kunnen bedenkers Matt Stone en Trey Parker met erg veel wegkomen. Paar die instelling samen met een sterke opinie over ontwikkelingen in de wereld, stop dat in een animatieserie en je hebt het soort creatieve vrijheid in het vertellen van beledigende, onrealistische en onsamenhangende verhalen waar stand-up komedianten alleen van dromen.
Wanneer je kijkt naar een grove animatie serie, voornamelijk gericht op mannelijke studenten, verwacht je geen geïnformeerd, optimistisch en zelfs ingelichte variatie op moderne journalistiek. Want: als je niet belachelijk gemaakt wordt door South Park, doe je er dan wel toe? Niet echt, aangezien vrijwel elke belangrijke gebeurtenis in de laatste helft van 2013 belicht werd. De serie parodieert het nieuws door twee ogenschijnlijk compleet verschillende gebeurtenissen samen te voegen voor een verhaal. Tegelijkertijd levert South Park felle kritiek en vraagt om oplossingen door middel van haar jonge hoofdrolspelers, die zo naïef zijn als kinderen maar zo sceptisch als hun volwassen scheppers.
Het moderne South Park vertelt veel verhaal in twintig minuten. Hoewel alle afleveringen fantastisch zijn, weet World War Zimmerman er bovenuit te steken met een beledigende doch effectieve voorlichting van wapengebruik gepaard met de etnische conflicten van de George Zimmerman zaak. Dit alles terwijl de aflevering ook een parodie is op de film World War Z. Er is geen enkel andere creatieve vorm die het überhaupt zou overwegen om deze drie verhalen samen te brengen voor een aflevering van een TV serie. Zou dat moeten? Waarschijnlijk niet. Met Cartmans extremisme, die altijd zo pijnlijk gegrond is in de werkelijkheid, mogen we blij zijn dat South Park wel het plot van World War Zimmerman zo uitvoert.
Hetzelfde geldt voor de seizoensfinale, waarin Wendy Testaburger een emotionele openbaring heeft. Met gepaste melancholie wordt Wendy bewust van de druk die jonge meiden ervaren met betrekking tot schoonheid. Specifiek door gefotoshopte reclame. Dit is een belangrijke discussie in onze huidige samenleving waar te weinig over gesproken wordt. Het zegt veel dat South Park het probleem zelf niet minder belangrijk portretteert of het zelfs bespot. Sterker nog, we krijgen een geplaagde Wendy te zien die machteloos is tegen de oppervlakkige opinie van de massa. De aflevering pleit voor een degelijke, werkbare oplossing (reclames moeten verplicht vermelden dat Photoshop gebruikt is). Omdat dit een serie is gericht op dezelfde jongens die wellicht op een dag verantwoordelijk zijn voor marketing, moet de relevantie van een dergelijke aflevering niet onderschat worden.
Persiflage blijft de kracht van South Park, ook in dit seizoen. Obamacare, Kanye West, The Hobbit, Black Friday, het afluisterschandaal, Alec Baldwin en de crisis in Syrië worden allemaal benoemd. Niet alles wordt benadert met een uitlokkende openbaring. Zo maakt de aflevering Ginger Cow de vele conflicten tussen verschillende religies compleet belachelijk, alsmede de ijdelheid die zo veel goeddoeners verkrijgen. Het doet dit zonder ook maar even serieus te zijn. Dit is tenslotte een animatieserie over kinderen, dus als het al een idioot verhaal vertelt met ook maar een schijntje aan culturele relevantie, dan is het al boven het genre gemiddelde. Gelukkig staat deze animatieserie er op om, zelfs met een driedelige parodie op Game of Thrones aan de hand van nieuwe spelcomputers, de ogen van de kijker te openen. Het doet dit alleen door middel van erg vermakelijke, zorgwekkend gekke, altijd lukrake verhalen met steengoede grappen.
South Park is een van de grappigste, meest relevante series op TV. Het is comfortabel geworden in een set-up die meer eigentijds en gecentreerd voelt dan eerdere seizoenen. Slechts enkelen zullen er voor kiezen om verder te kijken dan de goedkope steken onder water, het sensationele gebruik van bekendheden en het onnodige gevloek. Dat is begrijpelijk, want dit is nog steeds South Park. Degenen die wel verder kijken, zullen, zelfs al is het met een achteloze en subjectieve houding, nog lang nadenken over de onderwerpen en standpunten in de serie. De kranten, de blogs, de inhoudelijke praatprogramma’s en onderbelichte documentaires kunnen misschien niet de aandacht trekken voor de onderwerpen die onze maatschappij definiëren. De doelgroep van een animatieserie maakt wellicht geen gebruik meer van traditionele media. In deze gevallen is South Park soms de best geïnformeerde bron van nieuws die mensen hebben. In een wereld waarin journalistieke integriteit continu onder druk staat en de invloedrijke ontwikkelingen nauwelijks aandacht krijgen, is het kijken van een serie die niet al te pretentieus is en geen excuses maakt, niet het slechtste wat iemand kan doen.
Volg South ParkDit seizoen haalde een aflevering de geprogrammeerde uitzenddatum niet vanwege een elektrische storing bij de productie, twee dagen eerder. Het bewijst dat de makers in een zeer korte tijd een aflevering produceren en daarom vrijwel direct commentaar leveren op het nieuws. Maar weinig TV series of zelfs live-shows, laten de uitzending afhangen van zo’n korte productietijd. Het voordeel is dat South Park hierdoor kritiek levert op het nieuws terwijl het nog nieuws is. Omdat de serie zichzelf nauwelijks serieus neemt (of in ieder geval pretendeert dit niet te doen), kunnen bedenkers Matt Stone en Trey Parker met erg veel wegkomen. Paar die instelling samen met een sterke opinie over ontwikkelingen in de wereld, stop dat in een animatieserie en je hebt het soort creatieve vrijheid in het vertellen van beledigende, onrealistische en onsamenhangende verhalen waar stand-up komedianten alleen van dromen.
Wanneer je kijkt naar een grove animatie serie, voornamelijk gericht op mannelijke studenten, verwacht je geen geïnformeerd, optimistisch en zelfs ingelichte variatie op moderne journalistiek. Want: als je niet belachelijk gemaakt wordt door South Park, doe je er dan wel toe? Niet echt, aangezien vrijwel elke belangrijke gebeurtenis in de laatste helft van 2013 belicht werd. De serie parodieert het nieuws door twee ogenschijnlijk compleet verschillende gebeurtenissen samen te voegen voor een verhaal. Tegelijkertijd levert South Park felle kritiek en vraagt om oplossingen door middel van haar jonge hoofdrolspelers, die zo naïef zijn als kinderen maar zo sceptisch als hun volwassen scheppers.
Het moderne South Park vertelt veel verhaal in twintig minuten. Hoewel alle afleveringen fantastisch zijn, weet World War Zimmerman er bovenuit te steken met een beledigende doch effectieve voorlichting van wapengebruik gepaard met de etnische conflicten van de George Zimmerman zaak. Dit alles terwijl de aflevering ook een parodie is op de film World War Z. Er is geen enkel andere creatieve vorm die het überhaupt zou overwegen om deze drie verhalen samen te brengen voor een aflevering van een TV serie. Zou dat moeten? Waarschijnlijk niet. Met Cartmans extremisme, die altijd zo pijnlijk gegrond is in de werkelijkheid, mogen we blij zijn dat South Park wel het plot van World War Zimmerman zo uitvoert.
Hetzelfde geldt voor de seizoensfinale, waarin Wendy Testaburger een emotionele openbaring heeft. Met gepaste melancholie wordt Wendy bewust van de druk die jonge meiden ervaren met betrekking tot schoonheid. Specifiek door gefotoshopte reclame. Dit is een belangrijke discussie in onze huidige samenleving waar te weinig over gesproken wordt. Het zegt veel dat South Park het probleem zelf niet minder belangrijk portretteert of het zelfs bespot. Sterker nog, we krijgen een geplaagde Wendy te zien die machteloos is tegen de oppervlakkige opinie van de massa. De aflevering pleit voor een degelijke, werkbare oplossing (reclames moeten verplicht vermelden dat Photoshop gebruikt is). Omdat dit een serie is gericht op dezelfde jongens die wellicht op een dag verantwoordelijk zijn voor marketing, moet de relevantie van een dergelijke aflevering niet onderschat worden.
Persiflage blijft de kracht van South Park, ook in dit seizoen. Obamacare, Kanye West, The Hobbit, Black Friday, het afluisterschandaal, Alec Baldwin en de crisis in Syrië worden allemaal benoemd. Niet alles wordt benadert met een uitlokkende openbaring. Zo maakt de aflevering Ginger Cow de vele conflicten tussen verschillende religies compleet belachelijk, alsmede de ijdelheid die zo veel goeddoeners verkrijgen. Het doet dit zonder ook maar even serieus te zijn. Dit is tenslotte een animatieserie over kinderen, dus als het al een idioot verhaal vertelt met ook maar een schijntje aan culturele relevantie, dan is het al boven het genre gemiddelde. Gelukkig staat deze animatieserie er op om, zelfs met een driedelige parodie op Game of Thrones aan de hand van nieuwe spelcomputers, de ogen van de kijker te openen. Het doet dit alleen door middel van erg vermakelijke, zorgwekkend gekke, altijd lukrake verhalen met steengoede grappen.
South Park is een van de grappigste, meest relevante series op TV. Het is comfortabel geworden in een set-up die meer eigentijds en gecentreerd voelt dan eerdere seizoenen. Slechts enkelen zullen er voor kiezen om verder te kijken dan de goedkope steken onder water, het sensationele gebruik van bekendheden en het onnodige gevloek. Dat is begrijpelijk, want dit is nog steeds South Park. Degenen die wel verder kijken, zullen, zelfs al is het met een achteloze en subjectieve houding, nog lang nadenken over de onderwerpen en standpunten in de serie. De kranten, de blogs, de inhoudelijke praatprogramma’s en onderbelichte documentaires kunnen misschien niet de aandacht trekken voor de onderwerpen die onze maatschappij definiëren. De doelgroep van een animatieserie maakt wellicht geen gebruik meer van traditionele media. In deze gevallen is South Park soms de best geïnformeerde bron van nieuws die mensen hebben. In een wereld waarin journalistieke integriteit continu onder druk staat en de invloedrijke ontwikkelingen nauwelijks aandacht krijgen, is het kijken van een serie die niet al te pretentieus is en geen excuses maakt, niet het slechtste wat iemand kan doen.
Reacties (0)