Soundtrack - Eerste aflevering

Ik ben gek op Netflix Original Series en Films. Ik zag laatst iemand Netflix Originals noemen als haar favoriete genre en daar sluit ik me helemaal bij aan. Netflix maakt zo veel verschillende soorten series en films, dat er echt voor iedereen wat bij zit. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat ik uitkeek naar de nieuwste Netflix Original: Soundtrack. Deze nieuwe romantische muzikale dramaserie volgt de levens van verschillende mensen in het hedendaagse Los Angeles. Soundtrack werd beschreven als een serie die Glee, This is Us en Gossip Girl zou combineren. Ik was gelijk enthousiast, maar het is echt lang geleden dat ik zo teleurgesteld werd door een serie.

Het is echt lang geleden dat ik zo teleurgesteld werd door een serie.

De serie draait om meerdere personages in dezelfde buurt, maar elke aflevering zoomt in op de verhalen van twee personages. In de eerste aflevering ontmoeten we Sam, een hardwerkende vader die alles voor zijn zoon over heeft na het verlies van zijn vrouw. Daarnaast maken we kennis met Nellie die, nadat ze op een hopeloze manier door haar ex-vriendje is gedumpt, wanhopig op zoek is naar liefde. Wanneer de twee elkaar tegen het lijf lopen is het liefde op het eerste gezicht en de toon voor de serie is gezet.

De cliché dramascènes worden gecombineerd met meer serieuzere familiethema’s. Dat vind ik in principe wel fijn, want daardoor voelt het gelijk al wat meer volwassen. Het probleem is wel dat deze scènes worden gemengd met een reeks verkeerd geplaatste muziekvideo’s die sporadisch in het verhaal worden opgenomen. De hoofdpersonages beginnen op random momenten te dansen alsof hun leven er vanaf hangt en het allerergste is nog dat ze de liedjes playbacken. Ik hoopte bij de eerste keer dat het gebeurde dat ik het verkeerd gehoord had en de karakters wel zelf zongen, maar het tegenovergestelde was waar.

Voor een muzikaal drama zijn de scènes met muziek de meest verschrikkelijke scènes die er zijn.

Elk nummer wordt nagedaan in plaats van uitgevoerd en de nummers passen niet goed bij de personages en voelen eigenlijk meer als afleiding van het verhaal dan als ondersteuning. Ik vind het daarom ook erg om te moeten zeggen, maar voor een muzikaal drama zijn de scènes met muziek de meest verschrikkelijke scènes die er zijn. De verhaallijnen zijn goed geschreven en de thema’s zijn actueel en heel erg herkenbaar voor velen. Zelfs de achterliggende boodschap over dat iedereen muziek gebruikt om verschillende fases in zijn of haar leven te verwerken, is mooi en overtuigend. Maar de serie schiet wat mij betreft echt te kort op muzikaal gebied en dat is echt heel erg jammer.