Sons of Anarchy – Seizoen 5

Mensen die graag vastigheden hebben in een serie of seizoen en niet houden van erg wisselende rollen bij de bekende personages, kunnen het vijfde seizoen van Sons of Anarchy beter overslaan. Na deze 13 afleveringen is er bijna geen enkel personage meer hetzelfde als aan het begin van het meest recente seizoen.

In dit seizoen staat sowieso alles op zijn kop. Jax heeft, na de aanslag op Clay aan het einde van het vierde seizoen, de hamer van SAMCRO overgenomen. Bobby wordt al snel Jax zijn rechterhand, maar die rolverdeling is een van de voorbeelden die het einde van het seizoen niet gaat halen. Jax lijkt in het begin erg zoekende naar een goede manier om zijn rol aan het hoofd van de tafel goed in te vullen. Nadat er bij hem een knop omgaat op het moment dat Opie wordt vermoord, worden zijn beslissingen en keuzes ook een stuk rationeler. Jax lijkt emotieloos te zijn geworden en Bobby heeft daar duidelijk problemen mee. De rationele Jax trekt de club uiteindelijk wel aardig uit de stront, op het moment dat er geen uitweg meer mogelijk lijkt.

Het moment dat Opie uit de serie wordt geslagen is wel echt duidelijk een breekpunt. Deze derde aflevering sluit een langzamere start van het seizoen af en geeft het sein voor een hele andere koers. Toch is en blijft het wel verrassend dat uitgerekend Opie op deze manier aan zijn einde moest komen. Bij hem had je echt het gevoel dat zijn rol in de serie een zekerheidje zou zijn, tot het bittere einde.

Het personage wat het meest opvallend een verandering ondergaat was voor mij toch wel Clay. Aan het begin van het seizoen zit hij nog vol met revanche gevoelens en is hij slechts met één ding bezig, terugkomen als voorzitter binnen SAMCRO. Gedurende het seizoen krijg je echter steeds meer sympathie voor hem, omdat hij vrede lijkt te gaan krijgen met zijn nieuwe rol. Wat hem in de laatste aflevering overkomt, is zelfs iets wat je hem totaal niet gunt, ondanks dat het totaal verdiend is.

Uiteraard zijn er ook gewoon dingen wel hetzelfde. Jax en Clay gunnen elkaar nog steeds het licht in de ogen niet, en hetzelfde geldt eigenlijk voor Tara en Gemma. Juice zit nog steeds een beetje gevangen tussen de club en zijn korte verleden als snitch bij de politie. Ook de rol van Unser blijft redelijk gelijk, als hulp voor de club op het moment dat ze hem nodig hebben.

Dit seizoen zijn er twee belangrijke nieuwe gezichten. Nero (Jimmy Smits, Dexter) en Pope (Harold Perrineau, Lost, OZ). Bij Nero duurt het even voor je door hebt of hij een good of een bad guy is, terwijl dit bij Pope direct duidelijk is. Vooral de keuze voor Perrineau is gewaagd. De meeste kijkers die hem kennen van Lost, zullen zich moeilijk voor kunnen stellen dat hij nu een rol neer moet zetten als hoofd van een criminele organisatie. Maar hij doet dat opvallend goed.

Bij de recensie over seizoen vier gaf ik al aan dat het niveau per aflevering blijft stijgen, en dat is in dit seizoen eigenlijk weer niet anders. Ik had zelfs moeite om de laatste aflevering te gaan kijken, omdat ik niet wilde dat het seizoen al voorbij was. Ik had echt zo’n in-een-zwart-gat-vallen gevoel. Een groter compliment kan je een serie niet geven, denk ik.