Siren (2018) - Seizoen 1

Where is my damn mermaid?

Naar aanleiding van de recensie van Peter Rotthier was ik nieuwsgierig geworden naar de serie Siren (2018). Een serie over zeemeerminnen/mannen en een kuststad bekend om deze mythische wezens. Omdat ik graag naar fantasyseries kijk, stond deze dus op mijn nog-te-kijken lijst. Met de slechts tien afleveringen in het eerste seizoen was ik snel klaar en ik ben het oneens met de eerder genoemde recensent. Ik zal in deze recensie proberen uit te leggen waarom en wat ik van de serie Siren (2018) vond.

Not safe on land. Not safe in water.

Het gegeven van de serie is om te beginnen heel aardig. Een stadje dat leeft van toerisme en visserij en die zeemeerminnen als mythe heeft, denk aan Loch Ness. Maar het is de uitwerking waar het echt aan schort. Wat zouden ze gedacht hebben in de schrijverskamer: “Goh, laten we iets met mythische zeewezens gaan maken, maar laten we het vooral niet spannend en/of leuk maken.” Want hoe aardig de zeemeerminnen ook gemaakt zijn. Het is duidelijk te zien dat de fantasie de makers in de steek heeft gelaten.

Alles in de serie hebben we in één of andere vorm in een andere serie al voorbij zien komen alleen dan veel beter. De computerbeelden zijn matig, het acteerwerk is matig, de beelden van het dorp en zee zijn matig, en het script is gewoonweg slecht. En dan helpt het echt niet als je af en toe een schattige zeeleeuw door het beeld laat lopen. Goed het verhaal, waarvan het idee echt niet slecht is, gaat over Bristol Cove en hun geschiedenis met zeemeerminnen. In het stadje is één familie aan de macht en die hebben een visserij. Als dan blijkt dat de regering de vissers en de visserij hun gang laat gaan, dus overbevissing, beginnen de problemen pas echt. Nou ja, problemen en echt. Neem dat maar met een korrel (zee)zout.



De ellende begint als een vissersschip een zeemeermin vangt en die dan samen met een gewond bemanningslid wordt mee genomen door onbekenden in een helikopter. Als de zus van de gevangen meermin Ryn (Eline Powell, Game of Thrones) haar dan komt zoeken schieten Ben Pownall (Alex Roe, The Fugitives) en Maddie Bishop (Fola Evans-Akingbola, Death in Paradise) haar te hulp. En die hulp is niet altijd even welkom. Ook zijn er zijdelings nog wat verhaallijntjes, maar die zijn flinterdun en lijken nauwelijks ter zaken doende, behalve opvulling.

How do you subtly ask about a mermaid?

De dialogen zijn af en toe tenenkrommend, het verhaal onsamenhangend en plottwisten of spanning komt helemaal nergens voor. Ergens hebben ze vergeten dat dit een serie voor (jong)volwassenen zou moeten zijn, en dat die best wel een moeilijk dialoogje of spannende scène aankunnen. Sommige verhaallijnen komen uit de lucht vallen en zijn net zo plotseling weer verdwenen als dat ze kwamen. Hoe mooi Ryn en Donna (Sibongile Mlambo, Lost in Space) ook mogen zijn als meerminnen ze overtuigd mij net niet helemaal. Eigenlijk overtuigd niemand me van de cast. Alles blijft veel te vlak en eendimensionaal. En dat ligt voor een heel groot deel aan het script.

Er is inmiddels door Freeform een tweede seizoen aangekondigd omdat de serie het heel goed doet bij jonge vrouwen. Misschien ben ik niet jong genoeg meer, of ben ik gewoon weg te kritisch, maar het tweede seizoen moet toch echt een tikkie opgeschroefd worden voor ik het echt goed kan gaan vinden. 6 punten voor een middelmatige serie, die volgens mij veel meer zou kunnen zijn.