Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Silent Witness - Seizoen 22
In seizoen 22 van Silent Witness blijkt eens te meer hoezeer de scenaristen worstelen met het thema ‘liefde’. Nikki heeft bijvoorbeeld in de loop der jaren al heel wat romances beleefd, maar geen van allen hielden langer dan één aflevering stand. Dat lijkt echter niet te gelden voor haar relatie met Matt Garcia, die halverwege het vorige seizoen gestalte kreeg en tot de laatste aflevering standhield. Maar van Matt is in de eerste afleveringen van dit nieuwe seizoen geen sprake meer. Nikki moet het weer in haar eentje zien te redden en doet dat prima, zoals de fans van haar gewend zijn.
Dat wil echter niet zeggen dat er helemaal geen liefdesperikelen meer zijn, integendeel. Alleen is deze keer niet Nikki maar Jack het slachtoffer. Dat klinkt misschien wat vreemd, maar in zekere zin is hij dat wel. Want DI Kate Ashton (Samantha Womack, Mount Pleasant), de inspecteur van dienst in de tweede aflevering, ziet hem wel zitten en maakt dat in een onbewaakt ogenblik op een nogal verrassende manier duidelijk. Niet erg professioneel in ieder geval en zo reageert Jack dan ook. Hoe aantrekkelijk de inspecteur in kwestie ook moge zijn, hiervan is hij niet gediend. En dus staat de verhouding tussen beide personages bijna negentig minuten lang onder hoogspanning.
In een recensie van een van de voorgaande seizoenen heb ik er al eens op gewezen dat de toonzetting van de verhalen in de loop der jaren harder geworden is en daarop vormt seizoen 22 geen uitzondering. Ook deze keer zijn de verhalen bestemd voor 16 jaar en ouder, met name door het vele expliciete geweld. Mensen worden tot bloedens toe in elkaar geslagen, vermoord zelfs. Er wordt gekotst en gedeald en junkies lopen als zombies door de straten. Regelmatig staan de hoofdpersonen oog in oog met de zelfkant van de samenleving en dat is geen fraai gezicht.
Toch heeft de kwaliteit van de verhalen hier niet onder te lijden. Integendeel, ik vond de meeste zonder uitzondering sterk. De eerste aflevering, Two Spirits, speelt in de wereld van transgenders en gaat over Identitätssuche en vervreemding. Iemand heeft het op transgenders voorzien en alles lijkt erop te wijzen dat de dader in eigen kring moet worden gezocht. Intussen maakt de kijker kennis met de worsteling die transgenders – én de mensen in hun directe omgeving – doormaken: vervreemd raken van hun gezinnen, niet meer weten wie ze zijn. Een pruik en vrouwenkleren blijken van een man nog geen echte vrouw te maken.
De tweede aflevering, Lift Up Your Hearts, is even moralistisch als dramatisch en laat zien hoe gemakkelijk jongens in achterstandswijken geronseld worden door drugsdealers; en wat de vreselijke gevolgen daarvan zijn. De rolverdeling is nogal stereotype – jonge jongens die zonder het te willen in handen van gewiekste drugsdealer vallen – maar dat maakt het verhaal niet minder aangrijpend.
Blijft de bloederigheid in de eerste twee verhalen beperkt tot bepaalde scenes, in To Brighton, To Brighton, het derde verhaal, komt vrijwel geen scene voor waarin de kijker niet geconfronteerd wordt met afgezaagde ledematen. Armen, benen, voeten, een hoofd en een complete romp: ze worden met enige regelmaat tussen het huisvuil uit gevist om op de snijtafels in het Lyell Center te worden onderzocht. Iemand heeft blijkbaar wel heel extreme wraakgevoelens. Wat deze aflevering extra bijzonder maakt, is Nikki’s nauwelijks verholen kinderwens. En jawel, Matt Garcia keert terug. Eindelijk lijkt voor Nikki ook privé alles voor de wind te gaan.
Het zal de fans duidelijk zijn dat in veel scenario’s, zeker de laatste jaren, regelmatig maatschappelijke thema’s verwerkt zijn. Drugs, mensenhandel, transgenders, rechts-extremisme. Dat geldt ook voor het vierde verhaal, hoewel de maatschappelijke relevantie ervan deze keer met name voor Groot-Brittannië geldt. ‘The Troubles’, het etnisch-nationalistische conflict in Noord-Ierland dat in de jaren zestig tientallen doden en nog veel meer gewonden kostte, mogen dan officieel in 1998 geëindigd zijn, maar dat wil niet zeggen dat alle ellende vergeten en vergeven is. Dat blijkt in dit verhaal maar al te duidelijk. Tientallen jaren na dato zijn er nog steeds mensen op zoek naar meedogenloze wraak. Overigens blijken ‘The Troubles’ ook in het leven van Jack een rol te hebben gespeeld. Dat geeft het verhaal een aardige maar verder niet heel functionele dimensie.
In het laatste verhaal, Betrayel, is de maatschappelijke relevantie ver te zoeken. Het gaat over waarheid en integriteit, met name in verband met het werk in het Lyell Center. Nikki komt zwaar onder vuur te liggen wanneer, ogenschijnlijk terecht, haar professionaliteit in twijfel getrokken wordt. Ze lijkt in haar onderzoek naar de moord op een politieman ernstige fouten te hebben gemaakt. Intussen overlijden twee jonge onderzoekers tijdens het experimenteren met nieuwe medicijnen en blijkt Thomas een verhouding te hebben gehad met een vrouwelijke collega die nota bene bij een concurrerend instituut werkt. Meerdere verhaallijnen vechten om voorrang en dat maakt van deze aflevering een rommelig geheel. Het verhaalverloop is op een bepaalde manier ook ongeloofwaardig, maar dat ik kan verder niet toelichten zonder u op spoilers te trakteren. O ja, Matt Garcia is indirect weer aanwezig: er wordt melding gemaakt van Nikki’s regelmatige bezoekjes aan de States.
Positief is dus de kwaliteit van de meeste verhalen. Minder positief is het geklungel met relaties, met de liefde dus. De relatie van Nikki met Matt Garcia wordt opgezet maar nooit echt uitgewerkt, Jack heeft over belangstelling van het zwakke geslacht niet te klagen maar lijkt te kampen met bindingsangst en Thomas duikt onverwacht het bed in met een ‘vijandelijke’ collega, met wie hij blijkbaar eerder al een (buitenechtelijke) relatie had. Het zou te wensen zijn dat het productieteam een steviger standpunt over dit thema innam. Maar wie weet wat seizoen 23, dat inmiddels in de maak is, ons in dit opzicht brengt.
Volg Silent WitnessDat wil echter niet zeggen dat er helemaal geen liefdesperikelen meer zijn, integendeel. Alleen is deze keer niet Nikki maar Jack het slachtoffer. Dat klinkt misschien wat vreemd, maar in zekere zin is hij dat wel. Want DI Kate Ashton (Samantha Womack, Mount Pleasant), de inspecteur van dienst in de tweede aflevering, ziet hem wel zitten en maakt dat in een onbewaakt ogenblik op een nogal verrassende manier duidelijk. Niet erg professioneel in ieder geval en zo reageert Jack dan ook. Hoe aantrekkelijk de inspecteur in kwestie ook moge zijn, hiervan is hij niet gediend. En dus staat de verhouding tussen beide personages bijna negentig minuten lang onder hoogspanning.
In een recensie van een van de voorgaande seizoenen heb ik er al eens op gewezen dat de toonzetting van de verhalen in de loop der jaren harder geworden is en daarop vormt seizoen 22 geen uitzondering. Ook deze keer zijn de verhalen bestemd voor 16 jaar en ouder, met name door het vele expliciete geweld. Mensen worden tot bloedens toe in elkaar geslagen, vermoord zelfs. Er wordt gekotst en gedeald en junkies lopen als zombies door de straten. Regelmatig staan de hoofdpersonen oog in oog met de zelfkant van de samenleving en dat is geen fraai gezicht.
Toch heeft de kwaliteit van de verhalen hier niet onder te lijden. Integendeel, ik vond de meeste zonder uitzondering sterk. De eerste aflevering, Two Spirits, speelt in de wereld van transgenders en gaat over Identitätssuche en vervreemding. Iemand heeft het op transgenders voorzien en alles lijkt erop te wijzen dat de dader in eigen kring moet worden gezocht. Intussen maakt de kijker kennis met de worsteling die transgenders – én de mensen in hun directe omgeving – doormaken: vervreemd raken van hun gezinnen, niet meer weten wie ze zijn. Een pruik en vrouwenkleren blijken van een man nog geen echte vrouw te maken.
De tweede aflevering, Lift Up Your Hearts, is even moralistisch als dramatisch en laat zien hoe gemakkelijk jongens in achterstandswijken geronseld worden door drugsdealers; en wat de vreselijke gevolgen daarvan zijn. De rolverdeling is nogal stereotype – jonge jongens die zonder het te willen in handen van gewiekste drugsdealer vallen – maar dat maakt het verhaal niet minder aangrijpend.
Blijft de bloederigheid in de eerste twee verhalen beperkt tot bepaalde scenes, in To Brighton, To Brighton, het derde verhaal, komt vrijwel geen scene voor waarin de kijker niet geconfronteerd wordt met afgezaagde ledematen. Armen, benen, voeten, een hoofd en een complete romp: ze worden met enige regelmaat tussen het huisvuil uit gevist om op de snijtafels in het Lyell Center te worden onderzocht. Iemand heeft blijkbaar wel heel extreme wraakgevoelens. Wat deze aflevering extra bijzonder maakt, is Nikki’s nauwelijks verholen kinderwens. En jawel, Matt Garcia keert terug. Eindelijk lijkt voor Nikki ook privé alles voor de wind te gaan.
Het zal de fans duidelijk zijn dat in veel scenario’s, zeker de laatste jaren, regelmatig maatschappelijke thema’s verwerkt zijn. Drugs, mensenhandel, transgenders, rechts-extremisme. Dat geldt ook voor het vierde verhaal, hoewel de maatschappelijke relevantie ervan deze keer met name voor Groot-Brittannië geldt. ‘The Troubles’, het etnisch-nationalistische conflict in Noord-Ierland dat in de jaren zestig tientallen doden en nog veel meer gewonden kostte, mogen dan officieel in 1998 geëindigd zijn, maar dat wil niet zeggen dat alle ellende vergeten en vergeven is. Dat blijkt in dit verhaal maar al te duidelijk. Tientallen jaren na dato zijn er nog steeds mensen op zoek naar meedogenloze wraak. Overigens blijken ‘The Troubles’ ook in het leven van Jack een rol te hebben gespeeld. Dat geeft het verhaal een aardige maar verder niet heel functionele dimensie.
In het laatste verhaal, Betrayel, is de maatschappelijke relevantie ver te zoeken. Het gaat over waarheid en integriteit, met name in verband met het werk in het Lyell Center. Nikki komt zwaar onder vuur te liggen wanneer, ogenschijnlijk terecht, haar professionaliteit in twijfel getrokken wordt. Ze lijkt in haar onderzoek naar de moord op een politieman ernstige fouten te hebben gemaakt. Intussen overlijden twee jonge onderzoekers tijdens het experimenteren met nieuwe medicijnen en blijkt Thomas een verhouding te hebben gehad met een vrouwelijke collega die nota bene bij een concurrerend instituut werkt. Meerdere verhaallijnen vechten om voorrang en dat maakt van deze aflevering een rommelig geheel. Het verhaalverloop is op een bepaalde manier ook ongeloofwaardig, maar dat ik kan verder niet toelichten zonder u op spoilers te trakteren. O ja, Matt Garcia is indirect weer aanwezig: er wordt melding gemaakt van Nikki’s regelmatige bezoekjes aan de States.
Positief is dus de kwaliteit van de meeste verhalen. Minder positief is het geklungel met relaties, met de liefde dus. De relatie van Nikki met Matt Garcia wordt opgezet maar nooit echt uitgewerkt, Jack heeft over belangstelling van het zwakke geslacht niet te klagen maar lijkt te kampen met bindingsangst en Thomas duikt onverwacht het bed in met een ‘vijandelijke’ collega, met wie hij blijkbaar eerder al een (buitenechtelijke) relatie had. Het zou te wensen zijn dat het productieteam een steviger standpunt over dit thema innam. Maar wie weet wat seizoen 23, dat inmiddels in de maak is, ons in dit opzicht brengt.
Reacties (0)