Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Silent Witness - Seizoen 20
Het twintigste seizoen van Silent Witness betekende nog geen zilveren jubileum, maar het vierde lustrum van de populaire BBC-serie werd blijkbaar toch bijzonder genoeg gevonden voor welgemeende felicitaties na de aftiteling van aflevering vijf; voor iedereen die aan de serie heeft meegewerkt. Natuurlijk zijn die gelukwensen op zijn plaats, want niet een detectiveserie van de Britse omroep hield het zo lang vol. En seizoen eenentwintig schijnt weer al op de tekentafel te liggen.
Dat wil niet zeggen dat alle fans even blij zijn; op het internet zijn ook reacties te lezen in de trant van ‘het is nu wel mooi geweest; stop er maar mee’. En dat kan ik begrijpen, want waar ieder seizoen ooit uit louter ijzersterke afleveringen bestond, is er tegenwoordig zeker ook van slijtage sprake. Ook in dit nieuwe seizoen. Maar laten we beginnen met het moois van seizoen twintig.
Bijvoorbeeld het verhaal ‘Identity’, waarin Nikki geconfronteerd wordt met alle misstanden die het gevolg zijn van illegale immigratie. Nikki zou Nikki niet zijn als zij niet op haar eigen manier omgaat met de regels en doet wat haar hart haar ingeeft. Dat komt haar op een stevige ruzie met Thomas, haar chef, te staan, terwijl ook de politie niet gelukkig is met wat zij voor de immigranten doet. Maar moreel handelen is voor haar niet per se doen wat ‘het boekje’ voorschrijft; wat moreel rechtvaardig is, bepaalt je geweten.
Een andere aflevering die een ruime voldoende scoort, is ‘Discovery’. Hier geen maatschappelijke problematiek, maar ordinair eigenbelang dat voor dodelijke incidenten zorgt. Daarbij zijn twee jonge vrouwen betrokken. De een wordt opzettelijk van haar fiets gereden, de ander van een viaduct gegooid. Aanvankelijk lijken het twee zaken die niets met elkaar te maken hebben, maar halverwege moet die veronderstelling toch worden herzien. Ze hebben wel degelijk met elkaar te maken en de diefstal-op-bestelling van airbags blijkt daarin een belangrijke rol te spelen.
Het derde kwaliteitsverhaal is ‘Covenant’, dat begint met een bloederige scène waarin, zo blijkt later, wraak genomen wordt op een jongeman die in de ogen van een vader en een zoon wel een lesje kan gebruiken. Opmerkelijk genoeg komen beide mannen niet veel later bij een gruwelijk verkeersongeval om het leven. Lekkere jongens waren het niet, maar dat rechtvaardigt nog geen moord. Van alle moordgevallen waarmee het team van het Lyell Centre te maken krijgt, is dit ongetwijfeld het meest ingewikkelde en daarom wordt de hulp ingeroepen van een superspecialist: Clarissa’s echtgenoot Max, deskundig als geen ander op het gebied van digitaal forensisch onderzoek. En met succes, dat kan ik al wel verklappen.
‘Remembrance’ is van veel mindere kwaliteit, met name omdat het lijdt aan een euvel waarover ik al eerder berichtte: teveel ongeloofwaardige technische hoogstandjes. Maar ‘Awakening’, het laatste verhaal, spant wat mij betreft de kroon: het is qua geloofwaardigheid een pure dissonant in de serie. We zien hoe Nikki naar Mexico reist om op zoek te gaan naar een vriendin die spoorloos is verdwenen. Ze komt terecht in een gebied dat door rebellen wordt gecontroleerd en die willen koste wat het kost de macht behouden. Alles lijkt erop dat zij dood is, maar dan wil Nikki toch tenminste haar lichaam vinden om het te begraven. Uiteindelijk lijkt ook zij echter het tegen de nietsontziende gewelddadigheid van de rebellen af te leggen als zij in een kist belandt die ogenschijnlijk ergens spaden diep is begraven. Alleen met Jack, die inmiddels ook naar Mexico is afgereisd, heeft zij telefonisch contact, maar haar batterij raakt leeg en de voorraad zuurstof is beperkt. De tijd dringt. Maar de kijker kan gerust zijn: uiteindelijk komt alles goed. Dit is natuurlijk een regelrechte spoiler, maar volgens mij verdient het verhaal niet om serieus genomen te worden.
Al met al verdient het twintigste seizoen, hoe feestelijk ook uitgeluid, niet veel meer dan een zeven. Misschien was het een beter idee geweest om het te beperken tot drie verhalen, zoals bijvoorbeeld ook bij ‘Vera’ wel gebeurt. Dan blijft de kwaliteit op een constant goed niveau.
Volg Silent WitnessDat wil niet zeggen dat alle fans even blij zijn; op het internet zijn ook reacties te lezen in de trant van ‘het is nu wel mooi geweest; stop er maar mee’. En dat kan ik begrijpen, want waar ieder seizoen ooit uit louter ijzersterke afleveringen bestond, is er tegenwoordig zeker ook van slijtage sprake. Ook in dit nieuwe seizoen. Maar laten we beginnen met het moois van seizoen twintig.
Bijvoorbeeld het verhaal ‘Identity’, waarin Nikki geconfronteerd wordt met alle misstanden die het gevolg zijn van illegale immigratie. Nikki zou Nikki niet zijn als zij niet op haar eigen manier omgaat met de regels en doet wat haar hart haar ingeeft. Dat komt haar op een stevige ruzie met Thomas, haar chef, te staan, terwijl ook de politie niet gelukkig is met wat zij voor de immigranten doet. Maar moreel handelen is voor haar niet per se doen wat ‘het boekje’ voorschrijft; wat moreel rechtvaardig is, bepaalt je geweten.
Een andere aflevering die een ruime voldoende scoort, is ‘Discovery’. Hier geen maatschappelijke problematiek, maar ordinair eigenbelang dat voor dodelijke incidenten zorgt. Daarbij zijn twee jonge vrouwen betrokken. De een wordt opzettelijk van haar fiets gereden, de ander van een viaduct gegooid. Aanvankelijk lijken het twee zaken die niets met elkaar te maken hebben, maar halverwege moet die veronderstelling toch worden herzien. Ze hebben wel degelijk met elkaar te maken en de diefstal-op-bestelling van airbags blijkt daarin een belangrijke rol te spelen.
Het derde kwaliteitsverhaal is ‘Covenant’, dat begint met een bloederige scène waarin, zo blijkt later, wraak genomen wordt op een jongeman die in de ogen van een vader en een zoon wel een lesje kan gebruiken. Opmerkelijk genoeg komen beide mannen niet veel later bij een gruwelijk verkeersongeval om het leven. Lekkere jongens waren het niet, maar dat rechtvaardigt nog geen moord. Van alle moordgevallen waarmee het team van het Lyell Centre te maken krijgt, is dit ongetwijfeld het meest ingewikkelde en daarom wordt de hulp ingeroepen van een superspecialist: Clarissa’s echtgenoot Max, deskundig als geen ander op het gebied van digitaal forensisch onderzoek. En met succes, dat kan ik al wel verklappen.
‘Remembrance’ is van veel mindere kwaliteit, met name omdat het lijdt aan een euvel waarover ik al eerder berichtte: teveel ongeloofwaardige technische hoogstandjes. Maar ‘Awakening’, het laatste verhaal, spant wat mij betreft de kroon: het is qua geloofwaardigheid een pure dissonant in de serie. We zien hoe Nikki naar Mexico reist om op zoek te gaan naar een vriendin die spoorloos is verdwenen. Ze komt terecht in een gebied dat door rebellen wordt gecontroleerd en die willen koste wat het kost de macht behouden. Alles lijkt erop dat zij dood is, maar dan wil Nikki toch tenminste haar lichaam vinden om het te begraven. Uiteindelijk lijkt ook zij echter het tegen de nietsontziende gewelddadigheid van de rebellen af te leggen als zij in een kist belandt die ogenschijnlijk ergens spaden diep is begraven. Alleen met Jack, die inmiddels ook naar Mexico is afgereisd, heeft zij telefonisch contact, maar haar batterij raakt leeg en de voorraad zuurstof is beperkt. De tijd dringt. Maar de kijker kan gerust zijn: uiteindelijk komt alles goed. Dit is natuurlijk een regelrechte spoiler, maar volgens mij verdient het verhaal niet om serieus genomen te worden.
Al met al verdient het twintigste seizoen, hoe feestelijk ook uitgeluid, niet veel meer dan een zeven. Misschien was het een beter idee geweest om het te beperken tot drie verhalen, zoals bijvoorbeeld ook bij ‘Vera’ wel gebeurt. Dan blijft de kwaliteit op een constant goed niveau.
Reacties (0)