Silent Witness - Seizoen 18

De Griekse mythologie is al eeuwen een bron van inspiratie voor schrijvers wereldwijd. Een van de ‘oude Grieken’, die regelmatig in boeken en films te herkennen zijn, is Oedipus. Oedipus is de zoon van Laios, de koning van Thebe, en zijn vrouw Iokaste. Door een speling van het lot doodt hij zijn vader en trouwt met zijn moeder, wat in de literatuur verbeeld wordt in het thema van de vadermoord; al dan niet met toespelingen op heimelijke seksuele gevoelens (die er in het oorspronkelijke Oedipusdrama overigens niet zijn).

Of het een bewuste keus van de scenaristen was, weet ik niet, maar in serie 18 van Silent Witness komt het thema vadermoord meerdere keren voor; in (de eerste) drie van de vijf afleveringen om precies te zijn. En steeds heeft die dramatische keus dezelfde reden: een einde maken aan huiselijk geweld. Want ook in de fictieve wereld van de populaire Britse serie gebeuren er achter sommige voordeuren dingen die voor de goegemeente zorgvuldig verborgen worden gehouden. Maar vroeg of laat worden de traumatiserende gevolgen toch zichtbaar. Wanneer mensen onverwacht vanuit hinderlagen beschoten worden bijvoorbeeld, zoals in ‘Sniper’s nest’, of als een ongelukkige valpartij in een metrostation geen zelfmoord blijkt te zijn, maar het begin blijkt van een lange reeks moorden (‘Falling angels’).

Moord en doodslag: het is de core business van de forensisch specialisten van het Lyell Centre, hoe cynisch dat ook moge klinken. Zij hebben tot taak de ‘silent witnesses’ – het forensisch materiaal dus – ‘aan de praat’ te krijgen en dat lukt ze iedere keer (iets te?) wonderwel. Zo lossen ze niet alleen de moorden op die de sluipschutter in de eerste aflevering pleegt en de misdrijven die op de een of andere manier verband lijken te houden met een bepaalde metrolijn, maar ook de dood van een Russische oligarch én die van een collega bij de politie van Essex. Met name die laatste zaak roept bij Nikki Alexander (Emilia Fox, Pride & Prejudice, Merlin) en haar collega’s de nodige emoties op, zeker als uiteindelijk blijkt dat de hoofdverdachte een waterdicht alibi heeft en de echte dader veel dichter bij huis gezocht moet worden.

In mijn bespreking van serie 17 wees ik er al op dat Silent Witness in de loop der jaren realistischer geworden is, rauw-realistisch wel te verstaan, en dat komt de verhalen wat mij betreft zeker ten goede. Voor persoonlijke beslommeringen van de belangrijkste personages is nauwelijks nog plaats; actie, daar gaat het tegenwoordig om en dat zorgt ervoor dat je als kijker iedere aflevering weer op het puntje van je stoel belandt (en daar tot de aftiteling blijft). Die keus heeft overigens ook een keerzijde: het vakmanschap van Nikki en haar collega’s mag dan groot zijn; soms dreigen de grenzen van het geloofwaardige toch wel overschreden te worden. Dan wordt het deductief vermogen van het forensisch team wel erg groot. Voor mij mag dat de pret echter niet drukken: ik heb weer genoten, tot de allerlaatste minuut. Het doet mij dan ook deugd dat serie 19 inmiddels klaar is en vanaf begin 2016 (in Groot Brittannië) te zien zal zijn. Silent Witness blijft zonder enige twijfel bovenin mijn To See-lijst staan.