Shadowhunters - Seizoen 1

Een tijdje geleden schreef ik ook al een recensie over de eerste aflevering van Shadowhunters. Toen was ik nog erg lovend, al zag ik ook dat er wel wat missers te melden waren. Inmiddels heb ik het hele eerste seizoen gekeken en leek het mij leuk om ook daarover een recensie te schrijven. Shadowhunters wordt veel met The Mortal Instruments boeken en film vergeleken wat logisch is, schrijfster Cassandra Clare is bij alle projecten rondom deze verhalen betrokken. Hoewel Shadowhunters absoluut gebaseerd is op de boekenserie voert deze show toch een eigen koers waarmee die een unieke weg bewandeld. Een tweede seizoen staat alweer gepland voor 2017. Laten we het eerst hebben over de recent uitgezonden dertien episodes.

Hier en daar waren sommige teksten wel erg zoetsappig of langdradig en hoewel ik heb getwijfeld of dit met het acteerwerk te maken had, denk ik eigenlijk dat dit vooral te wijten is aan de tekstschrijvers.

Clary Fray’s (Katherine McNamara, Happyland) leven staat op z’n kop wanneer zij er op haar achttiende verjaardag achter komt dat haar moeder Jocelyn (Maxim Roy, 19-2) jarenlang tegen haar heeft gelogen. Ze blijkt tot een elitegroep schaduwjagers te behoren die de wereld en diens ‘normalo’s' (niet magische mensen) beschermt tegen demonen zoals vampiers en weerwolven, elfen en heksenmeesters. In deze schaduwwereld bevindt zich een hele hiërarchie waar ze met de hulp van haar nieuwe ‘vrienden’ Jace Wayland (Dominic Sherwood), Alec (Matthew Daddario) en Isabelle Lightwood (Emeraude Toubia) steeds meer over leert. Beste vriend Simon Lewis (Alberto Rosende) ziet met lede ogen aan hoe zijn stille liefde veranderd is in een bovennatuurlijke strijdster, maar wordt langzaamaan zelf ook meegezogen de schaduwwereld in. Tijdens dit eerste seizoen leren we beetje bij beetje deze nieuwe wereld op aarde kennen en komen we er achter welke geheimen er schuilen in het verleden van Clary en dat van haar vrienden.



Hoewel de serie ook nagesynchroniseerd wordt in het Nederlands via Netflix, hiermee het idee wordt gewekt ook geschikt te zijn voor de jongere generatie, is het karakter van de show vooral duister en grimmig te noemen. Drama en actie staan centraal, al staat dat laatste genre niet als een huis. Een van de kritieken op de serie is het acteerwerk, en met name de spanning tijdens sommige scenes heeft hier onder te lijden. Wel vond ik dat je de cast langzaamaan zag groeien gedurende dit eerste seizoen. De laatste aflevering vond ik dan ook veruit de beste, maar nog steeds zijn ze er niet helemaal. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen hier doorheen kan kijken. Persoonlijk vond ik het nu ook weer niet storend genoeg om mij echt erg aan te irriteren. De scripts daarentegen had ik meer moeite mee. Hier en daar waren sommige teksten wel erg zoetsappig of langdradig en hoewel ik heb getwijfeld of dit met het acteerwerk te maken had, denk ik eigenlijk dat dit vooral te wijten is aan de tekstschrijvers.

Voor mij was Shadowhunters ondanks de kritische punten alsnog een van mijn favoriete series dit eerste kwartaal.

Familievriend Luke Garroway (Isaiah Mustafa, Sirens) blijkt ook een belangrijke schakel uit het verleden van Clary en haar moeder. En wanneer grote schurk Valentine Morgenstern (Alan Van Sprang, The Tudors) in beeld verschijnt lijken alle puzzelstukjes voorzichtig op hun plaats te vallen. Veel castleden passeren de revue, de een belangrijker dan de ander. Een van de meest noemenswaardige rollen vond ik echter die van magiër Magnus Bane (Harry Shum Jr., Glee). Zijn humor en charme is niet te evenaren dit seizoen, en zijn relatie met Alec vond ik vooral bijzonder en goed in beeld gebracht. In deze tijd waarin (onder anderen) in de Verenigde Staten nog altijd veel discriminatie plaatsvindt jegens homo’s is de romantische verhaallijn tussen twee mannelijke karakters heel erg mooi neergezet. Ik heb dan ook veel respect en bewondering voor Freeform en het feit dat zij het hebben aangedurfd dit op de Amerikaanse tv te laten zien. Het zou eigenlijk normaal moeten zijn om zulk soort liefdesverhalen primetime uit te zenden, maar aangezien dit helaas nog steeds niet het geval is, vond ik dit wel het benoemen waard.

Dertien afleveringen vond ik wat kort om het hele verhaal te vertellen, waardoor er voor mijn gevoel hier en daar ook iets te gehaast met sommige verhaallijnen werd omgegaan. Uiteindelijk kregen alle karakters die er toe deden genoeg diepgang om medeleven te kunnen opwekken en gaf de cliffhanger een mooie aanzet voor het volgende seizoen. Helaas bleef de serie kwalitatief matig, waardoor ik ook begrijp dat sommige mensen zijn afgehaakt en niet begrijpen dat er überhaupt een tweede seizoen gemaakt zal worden. Voor mij was Shadowhunters ondanks de kritische punten alsnog een van mijn favoriete series dit eerste kwartaal. Ik vond het uiteindelijk geen probleem om over de minpuntjes heen te kijken en zou het liefst morgen al met seizoen twee starten. Ook de cast ben ik ondanks het twijfelachtige acteerwerk steeds meer gaan waarderen en heb ik uiteindelijk echt in mijn hart kunnen sluiten. Voor mij was dit eerste seizoen dan ook zeer geslaagd, al zou ik deze serie alleen aan echte liefhebbers van dit genre aanbevelen.