Rosemary’s Baby – Seizoen 1

Ira Levin schreef zijn boek Rosemary’s Baby in 1967. In 1968 maakte Roman Polański de gelijknamige film. En nu in 2014 is er de vier uur durende miniserie Rosemary’s Baby. Wat ik mij nog kon herinneren van de film was het onderhuidse gevoel. Een dergelijk gevoel dat je bekruipt tegelijk met de hoofdrolspeelster. Je weet dat er iets niet klopt maar wat?

Rosemary’s Baby vertelt het verhaal over Guy en Rosemary Woodhouse, hun verhuizing naar Parijs en hun baby wens. Rosemary heeft vier maanden eerder een miskraam gehad. Guy is schrijver en leraar en hij wordt aangenomen op de Universiteit Sorbonne. Ze betrekken in Parijs een piepklein appartement. Door ‘toeval’ komt Rosemary in contact met Margaux Castevet die haar om bedenkelijke redenen onder haar hoede neemt. Vanaf dat moment staat het leven van Guy en Rosemary in het teken van Le Chimère het gebouw waar Margaux en haar man Roman wonen.

Rosemary wordt gespeeld door de niet overtuigende Zoe Saldana (Six Degrees). Rosemary zou een naïeve, timide vrouw moeten spelen, die zich laat inpakken door Guy en de Castevets. Helaas komt Rosemary over als een bijdehante Amerikaanse die zich, in eerste instantie, het kaas niet van haar brood laat eten. Ze twijfelt, vanaf het begin, aan de goede bedoelingen van de Castevets en dat doet de serie geen goed. Ook Guy gespeeld door Patrick J. Adams (Suits) laat steken vallen. En vormt tot mijn spijt totaal geen band met Rosemary.

Margaux Castevets (Carole Bouquet, For Your Eyes Only) rol blijft onderbelicht, wat of wie zij precies is wordt nooit echt duidelijk. En ik had daardoor ook het idee dat Carole nooit echt lekker in haar rol zat. En Roman Castevet zeer mager neergezet door Jason Isaacs (Awake) laat nergens zien dat hij die duivel is die iedereen vreest. De verschillende bijrollen worden zo slecht uitgewerkt dat je met niemand echt sympathie hebt of kan hebben, zelfs niet als ze doodgaan. De speciale effecten lijken af en toe te komen uit 1968 en het verhaal lijkt ondergeschikt. Dit komt helemaal tot uitdrukking als je de vreselijke muzikale score hoort.

Nee, deze versie van Rosemary’s Baby deed het niet voor mij. De beelden van Parijs zijn prachtig maar dat is het dan ook wel. Nergens kan ik het woord horror rechtvaardige. Het wordt niet eng, geen onderhuidse spanningen en Roman was geen duivel. Oké, Rosemary eet rare dingen, ik kan jullie verzekeren dat een zwangere vrouw hele rare dingen kan eten, maar nergens heb ik het gevoel van horror, eng, angstaanjagend, griezelig. Deze Rosemary’s Baby moeten we maar snel vergeten.

6 punten voor Parijs en de poging om Rosemary’s Baby nieuw leven in te blazen.