Rellik - Seizoen 1

Hoe spannend is een verhaal dat bij het einde begint? Drie vraag dringt zich meteen in de eerste aflevering van de Britse politieserie Rellik aan de kijker op. Je ziet hoe de man die verdacht wordt van een serie wrede moorden bij zijn arrestatie – een poging daartoe – door de politie wordt doodgeschoten. De vraag die rest: wat is er precies gebeurd en hoe heeft het zo ver kunnen komen? Dat is precies wat het creatieve duo Harry en Jack Williams met dit verhaal beogen. Niet voor niets vermeldt het omslag van de dvd-box: ‘to know the truth, go back’.

Beide broers hebben inmiddels een heuse reputatie opgebouwd met het maken van films met een experimentele vertelstructuur. De bekendste voorbeelden daarvan zijn The Missing en Liar. Voor hun jongste productie kozen ze een structuur die de kijker stapsgewijs terugvoert in de tijd. Soms met stapjes van enkele uren, soms met stappen van meerdere dagen. Je moet als kijker het verhaal dus zelf reconstrueren. Wie het geduld kan opbrengen alle zes afleveringen uit te zitten ontdekt geleidelijk het volgende: in East London worden in een tijdsbestek van enkele maanden gruwelijke moorden gepleegd met dezelfde modus operandi: de slachtoffers zijn overgoten met brandend zuur zodat ze onherkenbaar zijn en om identificatie via vingerafdrukken te voorkomen, zijn hun vingertoppen verwijderd.

Het onderzoek naar de seriemoordenaar wordt geleid door inspecteur Gabriel Markham (Richard Dormer, Game of Thrones), een macho van het zuiverste soort. Hij is gescheiden en heeft inmiddels een nieuwe vriendin. Desondanks lijkt hij het als een sport te beschouwen met nieuwe vrouwelijke collega’s tenminste één keer het bed gedeeld te hebben. Zijn nieuwste verovering is Elaine Shepard (Jodi Balfour, The Crown) en deze keer lijkt er van meer sprake dan simpelweg een avontuurtje. Ze worden namelijk smoorverliefd op elkaar.

Intussen verloopt het onderzoek moeizaam. Lange tijd ontbreekt ieder spoor van de dader en dat frustreert Markham hevig. Hij moet en zal deze zaak, die zo’n beetje de hele stad bezighoudt, tot een goed einde brengen. Vastberadenheid wordt een obsessie wanneer hij zelf het slachtoffer van de moordenaar wordt. Op een kille avond staat hij oog in oog – in figuurlijke zin althans – met degene op wie hij zo verbeten jaagt. Die weet te ontkomen, maar niet nadat hij Markham met zuur overgoten heeft. Die gaat vanaf dat moment letterlijk als een getekende door het leven. Het moet gezegd dat het een aflevering of drie duurde voordat ik echt ‘in het verhaal’ kwam. Toen de geschiedenis van Gabriel Markham persoonlijker werd én er een onbekende figuur op het toneel verscheen, zorgvuldig verborgen in een jas met capuchon maar duidelijk iemand die veel, zo niet alles, met de moorden te maken had. Was de man die in de eerste aflevering doodgeschoten werd, dan toch niet de echte moordenaar?

Een vraag van meer verteltechnische aard die me bezighield was of het verhaal op het eind naar het heden terug zou keren. En in het verlengde daarvan; hoe krijgt het toch een logisch en bevredigend einde als dat niet het geval is? Welnu, ik kan zonder al te veel weg te geven al wel verklappen dat de laatste aflevering weer gewoon in het heden speelt en dat dan alle stukken en stukjes uit de voorgaande afleveringen keurig op hun plaats vallen. Met een bijzonder verrassende ontdekking als apotheose. Dat neemt niet weg dat Rellik voor de meeste kijkers te experimenteel zal blijken te zijn om een hoge waardering te oogsten. Dat geldt zeker ook voor mij. Geef mij maar een verhaal dat recht-toe-recht-aan verteld wordt, met hooguit af en toe een terugblik in de tijd. Een klein zesje dus.