Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
T. - Seizoen 1
Op zondagavond heeft de gemiddelde Vlaming nood aan een politieserie. De rechtvaardige, maar tegendraadse protagonist is hierbij een verplicht nummertje. Dat is al jaren zo en dat weten ze bij de VRT. Na Heterdaad, Flikken, Baantjer en Witse is er nu T. T. staat voor (Jasper) Teerlinck, een excentrieke professor met smetvrees die is gespecialiseerd in criminaliteit, voornamelijk op daderprofielen.
T. geeft les aan de Universiteit Antwerpen en wordt benaderd door oud-studente Annelies, die inmiddels bij de federale politie werkt. Ze zit vast in een zaak en gaat bij hem te rade. T. kan haar goed helpen - tot tweemaal toe zelfs - waarop ze bij de federale politie besluiten om hem als adviseur in dienst te nemen.
T. is een vreemd figuur die geen sociale contacten kan aangaan. Omwille van zijn smetvrees geeft hij niemand een hand, raakt hij enkel dingen aan met een zakdoek en is heel zijn meubilair verpakt in lakens. Met zijn oneliners doet hij eender wie kapseizen in enkele luttele seconden. Annelies, de tweede protagonist is jong, onbezonnen en gaat voor haar doel. Ze geeft haar mening zonder meer. Thuis, bij haar demente vader, komt haar zachte pit naar boven.
Elke aflevering begint steevast met een les van de professor aan zijn studenten waarin hij inzoomt op het psychologische luik van een bepaald daderprofiel. Het oplossen van de case gaat telkens op dit elan verder. Centraal staat het profiel van de dader waarover wordt nagedacht door T. en zijn federale collega’s. Ondervragingen zijn in deze serie van minder belang. T. is in feite de moderne Hercule Poirot. Hij gebruikt zijn ‘little grey celles’ en is een vreemd, in zichzelf gekeerd, mannetje.
De sterkte van de reeks ligt in haar vernieuwing. De kijker denkt als het ware mee met de protagonist door af en toe ook diens gedachten effectief in beeld te zien, niet vaak zonder humor. Dit maakt het verhaal luchtig zonder oppervlakkig te worden. Ook de muziekkeuze is niet alledaags voor een krimiserie. Beelden dansen op vrolijk pianogetokkel of je dwaalt mee in de gedachten van T. op een jazz-set.
De nevenfiguren op de universiteit dragen de serie mee. Een verkrampte secretaresse met een wijzend vingertje die haar job (inclusief T.) kotsbeu is en een decaan die vlotheid boven confrontatie verkiest, zorgen voor geestige momenten. De agenten van hun kant verliezen wel eens hun geloofwaardigheid. Inclusief de tegenspeelster van T., Annelies (gespeeld door Ella Leyers, bekend als dochter van de ene helft van Leyers, Michiels en Soulsister en ook van Tegen de Sterren op). Het is dan ook vreemd dat opgeleide politiemensen een professor nodig hebben om relatief eenvoudige zaken op te lossen… Maar toch: het is de moeite waard een keertje weg te zakken bij T.
Volg Professor T.T. geeft les aan de Universiteit Antwerpen en wordt benaderd door oud-studente Annelies, die inmiddels bij de federale politie werkt. Ze zit vast in een zaak en gaat bij hem te rade. T. kan haar goed helpen - tot tweemaal toe zelfs - waarop ze bij de federale politie besluiten om hem als adviseur in dienst te nemen.
T. is een vreemd figuur die geen sociale contacten kan aangaan. Omwille van zijn smetvrees geeft hij niemand een hand, raakt hij enkel dingen aan met een zakdoek en is heel zijn meubilair verpakt in lakens. Met zijn oneliners doet hij eender wie kapseizen in enkele luttele seconden. Annelies, de tweede protagonist is jong, onbezonnen en gaat voor haar doel. Ze geeft haar mening zonder meer. Thuis, bij haar demente vader, komt haar zachte pit naar boven.
Elke aflevering begint steevast met een les van de professor aan zijn studenten waarin hij inzoomt op het psychologische luik van een bepaald daderprofiel. Het oplossen van de case gaat telkens op dit elan verder. Centraal staat het profiel van de dader waarover wordt nagedacht door T. en zijn federale collega’s. Ondervragingen zijn in deze serie van minder belang. T. is in feite de moderne Hercule Poirot. Hij gebruikt zijn ‘little grey celles’ en is een vreemd, in zichzelf gekeerd, mannetje.
De sterkte van de reeks ligt in haar vernieuwing. De kijker denkt als het ware mee met de protagonist door af en toe ook diens gedachten effectief in beeld te zien, niet vaak zonder humor. Dit maakt het verhaal luchtig zonder oppervlakkig te worden. Ook de muziekkeuze is niet alledaags voor een krimiserie. Beelden dansen op vrolijk pianogetokkel of je dwaalt mee in de gedachten van T. op een jazz-set.
De beelden, de muziek, de oneliners en de spanningsvelden tussen T. en zijn medemens zijn de hoofdingrediënten van deze reeks. De vraag wie het gedaan heeft, houdt je als kijker minder bezig. De figuur van T. gaat er soms net dat ietsje over waardoor hij wat weg heeft van de robotachtige Terminator, maar dan mét brains. Dat ligt allerminst aan de acteerprestaties van Koen De Bouw (je weet wel, die knapperd uit de films Loft, Dossier K., De zaak Alzheimer en Het Vonnis) die een puike acteerprestatie levert in de rol van T.De kijker denkt als het ware mee met de protagonist door af en toe ook diens gedachten effectief in beeld te zien, niet vaak zonder humor.
De nevenfiguren op de universiteit dragen de serie mee. Een verkrampte secretaresse met een wijzend vingertje die haar job (inclusief T.) kotsbeu is en een decaan die vlotheid boven confrontatie verkiest, zorgen voor geestige momenten. De agenten van hun kant verliezen wel eens hun geloofwaardigheid. Inclusief de tegenspeelster van T., Annelies (gespeeld door Ella Leyers, bekend als dochter van de ene helft van Leyers, Michiels en Soulsister en ook van Tegen de Sterren op). Het is dan ook vreemd dat opgeleide politiemensen een professor nodig hebben om relatief eenvoudige zaken op te lossen… Maar toch: het is de moeite waard een keertje weg te zakken bij T.
Reacties (1)