Leuk?
7
0
Bekijk stemmen
Prison Break - Seizoen 1
Deze recensie is geschreven door Wilco van Doorn.
Het noodlot slaat toe en je broer wordt, terwijl hij onschuldig is, gevangen gezet en ter dood veroordeeld. Nu kruipt het eergevoel nog wel eens op plekken die het daglicht kunnen verdragen en daar ontstaan dan ook direct de beste ideeën. Om hem te helpen ontsnappen besluit je jezelf ook op te sluiten in deze zwaar beveiligde staatsgevangenis met een uitgewerkte blauwdruk van deze zelfde gevangenis bij je. Niet op papier of op een digitaal medium, nee, gewoon ouderwets op je volledige lichaam getatoeëerd en wel op zo’n manier dat alleen een insider weet wat er te vinden is. Dan rest er natuurlijk nog maar één ding: ontsnappen.
Een klassieker onder de tv-series kan het niet genoemd worden, toch was het eerste seizoen in 2005 een groot succes. De Fox River State Penitentiary is een ideale omgeving om diverse karakters te belichten. De twee hoofdrolspelers Lincoln Burrow (Dominic Purcell, Equilibrium) en Michael Scofield (Wentworth Milller, Underworld) laten zien dat er een middenweg bestaat tussen de actieheld en de gevoelsmens. Ze wekken voldoende meelevingsvermogen op maar zullen toch als stoere helden herinnerd worden die zich soms iets te makkelijk uit een ongemakkelijke situatie kunnen redden. Naast deze karakters is er ruimte voor een bonte stoet aan belangrijke en minder belangrijke personages. De meest in het oog springende hiervan zijn de corrupte agent Bellick, de gestoorde gek T-Bag en de verplicht aanvoelende Sarah Tancredi (want een serie zonder liefdeslijntje is geen serie).
De gevangenis speelt een duidelijke hoofdrol. Bijna elke denkbare plek binnen de hekken van dit gebouw zal ergens in de 22 afleveringen de revue passeren. Soms om het verhaal een flinke boost te geven, soms om de climax uit te stellen en ons met ander materiaal bezig te houden. Al snel raakt het ontsnappingsplan een beetje op de achtergrond en bekijken we vooral het reilen en zeilen binnen deze staatshel waarbij de karakters goed gebruikt worden om onderlinge relaties op scherp te zetten en spanning te creëren zonder daadwerkelijk heel veel vooruitgang te boeken. Iets wat niet erg is, aangezien het goede acteerwerk en de soms bizarre situaties zorgen voor een onderhoudende tijd.
De cliffhanger aan het eind van elke aflevering zorgt voor de wens om verder te kijken. Deze zijn goed getimed en houden eveneens de illusie in stand dat er een hoop gebeurt. Het is namelijk zeer zeldzaam dat een serie die zijn hoofdverhaal zo traag laat verlopen, zo ontzettend vol kan zitten met interessante en boeiende wendingen. Ondanks de ongeloofwaardigheid die met name in het hoofdverhaal (en de tattoe van Michael) zit, komt de rest ongelooflijk dichtbij. Je gaat oprecht een hekel krijgen aan sommige personages en toch wil je van diezelfde personages geen afscheid nemen. Het intrigeert en beklijft.
Prison Break is nu zo’n serie die achteraf bij het nadenken erover meer problemen oproept dan bij het kijken. Zo’n serie waarvan je dan ook vooral het genot tijdens het kijken dient te omarmen. Prison Break is als een gebouw waarin je graag wilt verblijven tenzij je goed om je heen kijkt en merkt dat het een gevangenis is waaruit je het liefst zou ontsnappen, maar niet voor je elke hoek van binnen en buiten hebt gezien. Een prachtige start van een serie die helaas te snel in verval kwam maar dat weerhoudt dit eerste seizoen er niet van om te stralen.
Volg Prison BreakHet noodlot slaat toe en je broer wordt, terwijl hij onschuldig is, gevangen gezet en ter dood veroordeeld. Nu kruipt het eergevoel nog wel eens op plekken die het daglicht kunnen verdragen en daar ontstaan dan ook direct de beste ideeën. Om hem te helpen ontsnappen besluit je jezelf ook op te sluiten in deze zwaar beveiligde staatsgevangenis met een uitgewerkte blauwdruk van deze zelfde gevangenis bij je. Niet op papier of op een digitaal medium, nee, gewoon ouderwets op je volledige lichaam getatoeëerd en wel op zo’n manier dat alleen een insider weet wat er te vinden is. Dan rest er natuurlijk nog maar één ding: ontsnappen.
Een klassieker onder de tv-series kan het niet genoemd worden, toch was het eerste seizoen in 2005 een groot succes. De Fox River State Penitentiary is een ideale omgeving om diverse karakters te belichten. De twee hoofdrolspelers Lincoln Burrow (Dominic Purcell, Equilibrium) en Michael Scofield (Wentworth Milller, Underworld) laten zien dat er een middenweg bestaat tussen de actieheld en de gevoelsmens. Ze wekken voldoende meelevingsvermogen op maar zullen toch als stoere helden herinnerd worden die zich soms iets te makkelijk uit een ongemakkelijke situatie kunnen redden. Naast deze karakters is er ruimte voor een bonte stoet aan belangrijke en minder belangrijke personages. De meest in het oog springende hiervan zijn de corrupte agent Bellick, de gestoorde gek T-Bag en de verplicht aanvoelende Sarah Tancredi (want een serie zonder liefdeslijntje is geen serie).
De gevangenis speelt een duidelijke hoofdrol. Bijna elke denkbare plek binnen de hekken van dit gebouw zal ergens in de 22 afleveringen de revue passeren. Soms om het verhaal een flinke boost te geven, soms om de climax uit te stellen en ons met ander materiaal bezig te houden. Al snel raakt het ontsnappingsplan een beetje op de achtergrond en bekijken we vooral het reilen en zeilen binnen deze staatshel waarbij de karakters goed gebruikt worden om onderlinge relaties op scherp te zetten en spanning te creëren zonder daadwerkelijk heel veel vooruitgang te boeken. Iets wat niet erg is, aangezien het goede acteerwerk en de soms bizarre situaties zorgen voor een onderhoudende tijd.
De cliffhanger aan het eind van elke aflevering zorgt voor de wens om verder te kijken. Deze zijn goed getimed en houden eveneens de illusie in stand dat er een hoop gebeurt. Het is namelijk zeer zeldzaam dat een serie die zijn hoofdverhaal zo traag laat verlopen, zo ontzettend vol kan zitten met interessante en boeiende wendingen. Ondanks de ongeloofwaardigheid die met name in het hoofdverhaal (en de tattoe van Michael) zit, komt de rest ongelooflijk dichtbij. Je gaat oprecht een hekel krijgen aan sommige personages en toch wil je van diezelfde personages geen afscheid nemen. Het intrigeert en beklijft.
Prison Break is nu zo’n serie die achteraf bij het nadenken erover meer problemen oproept dan bij het kijken. Zo’n serie waarvan je dan ook vooral het genot tijdens het kijken dient te omarmen. Prison Break is als een gebouw waarin je graag wilt verblijven tenzij je goed om je heen kijkt en merkt dat het een gevangenis is waaruit je het liefst zou ontsnappen, maar niet voor je elke hoek van binnen en buiten hebt gezien. Een prachtige start van een serie die helaas te snel in verval kwam maar dat weerhoudt dit eerste seizoen er niet van om te stralen.
Reacties (0)