Prison Break - Seizoen 3

Ondertussen is het alweer zo’n acht jaar geleden dat we verslaafd waren aan Prison Break. De serie betekende, samen met Lost, het startschot van een nieuwe serieperiode. De periode van de verslavende series die met enorme cliffhangers het antwoord op één enkele vraag zoeken. Waar in elke aflevering een nieuw probleem opduikt, telkens een stapje dichter bij de uiteindelijke uitkomst. Enkel Twin Peaks deed het voor en dat bijna twee decennia eerder.

De eerste reeks van Prison Break was een schot in de roos. De keuze voor een vervolg lag dan ook voor de hand. Ook de tweede reeks was nog meer dan behoorlijk. Maar zoals dat gaat bij sequels, ging het langzaamaan bergaf. De derde reeks, waarover deze recensie gaat, moest scenariogewijs al ver gaan zoeken om nog verslavend te blijven. Misschien wel iets te ver.

Waar je in de eerste reeks nog een min of meer geloofwaardige setting had, was dit realisme in de derde reeks zo goed als onbestaand. Op zich hoeft dat geen drama te zijn. Weinig reeksen zijn echt realistisch. Maar deze derde Prison Break zocht het echt te ver. De gevangenissetting, de onbreekbaarheid van de immer knappe Michael Scofield (Wentworth Miller – The Loft), de complottheorieën, … De scenarioschrijvers zijn soms net iets te vindingrijk.

Of net niet. Want in feite is de derde reeks een afgezwakte kopie van de eerste. Ontsnappen uit een super bewaakte gevangenis is opnieuw het doel. Met deze keer een andere, erg vergezochte, setting. De equipe rond Michael blijft evenwel dezelfde. Broer Lincoln (Dominic Purcell – Equilibrium) zit niet meer in de gevangenis deze keer, maar hij blijft een belangrijk figuur. Waar hij in de eerste reeks nog de moderne Sylvester Stallone leek, een analfabete spierbundel dus, is hij nu uitgegroeid tot een man met een plan.

De immer sympathieke Sucre (Amaury Nolasco – A Good Day to Die Hard) is opnieuw van de partij en ex-flikken Mahone (William Fichtner – Armageddon) en Brad Bellick (Wade Williams – The Dark Knight Rises) voegen zich bij het team. Wat een nieuwe wending lijkt te geven, maar het niet echt doet. Al is er weinig aan te merken op de acteerprestaties. De grote ster blijft ook hier T-Bag (Robert Knepper – The Day The Earth Stood Still). De man die pure slechtheid ademt. Vriendinnetje Sarah (Sarah Wayne Callies – The Walking Dead) zien we deze keer niet. Of toch bijna niet.

Nog meer geweld, iets te vergezochte plots, een herkauwd scenario, maar toch nog een pure verslaving. Dat is de derde reeks van Prison Break. Dat het niet de moeite waard is, durf ik niet te zeggen. In vergelijking met de twee voorafgaande seizoenen, is het niet veel soeps. Weet je echter wat erna nog komt, seizoen vier en vooral de film, dan is dit derde seizoen meer dan ok. Al betwijfel ik of het je nog echt kan bekoren anno 2016.

Prison Break was dan wel een pionier, wie de serie nu voor de eerste keer bekijkt, zal niet het gevoel hebben naar een vernieuwende serie te kijken. En dat heeft alles te maken met de tijd die niet is blijven stilstaan. Een kleine tien jaar later, hebben series veel geleerd uit Prison Break en hebben ze de verhaal-formule alleen maar verbeterd. Al mag de serie absoluut niet ontbreken op het lijstje van elke seriefanaat. En wie gewoon nog eens nostalgisch wil doen of lekker wil genieten van Wentworth Miller, moet natuurlijk gewoon ook kijken. Maar dan vooral naar de eerste reeks.