Interview: Pretty Little Liars regisseur Norman Buckley

Vandaag verschijnt er weer een gloednieuwe aflevering van Pretty Little Liars op Netflix. Het is de 101ste aflevering. Vorige week vierde de serie haar mijlpaal, die, evenals deze week, geregisseerd werd door tienerdrama-veteraan Norman Buckley. MijnSerie sprak met de bekende regisseur om hem te vragen over de unieke serie, haar cinematografie en haar culturele relevantie. Mr. Buckley, die onder andere ook Gossip Girl regisseerde, vulde zijn antwoorden aan met quotes van zijn blog, die hij fanatiek bijhoudt.

Honderd afleveringen! Dat is een mooie mijlpaal, gefeliciteerd. Hoe heb je hem gevierd met de cast en de crew?

We vierde het tijdens het filmen met een enorme taart en een castfoto. [De taart was geheel en sync met de serie. Een grote rode letter "A" sierde de bovenkant met de tekst "Happy 100th, bitches" er onder.] Ongeveer een week na het filmen van de aflevering was er een enorm feest in het W Hotel in Hollywood op hun dakterras.

Een van de dingen die de serie zo goed maakt, is dat het erg modern en modieus, maar het tegelijkertijd een grote liefdesletter aan de klassieke film is. U heeft uw liefde voor noir, Hitchcock en oud Hollywood vele malen betuigt op Twitter. Er gaat zelden een aflevering van u voorbij zonder dat er een zwartwit film op de achtergrond in een scène aan staat. Hoe veel van uw persoonlijke interesse inspireert de odes in de serie? Of is het een groepstaak van de crew om de kijkers te leren over klassieke films?

Allebei. Er is een bewuste inspanning van de schrijvers om veel Hitchcocks stijlfiguren te gebruiken en zijn films inspireerde veel hommages. Vooral de noir-aflevering [seizoen vier, aflevering 19: 'Shadow Play'] geschreven en geregisseerd door Joe Dougherty was specifiek geïnspireerd door noir films. In mijn eigen werk kijk naar de mogelijkheden om het werk te honoreren dat mij geïnspireerd heeft, en de serie geeft daar vaak de gelegenheid toe. De kunst van Edward Hopper is altijd een inspiratie geweest voor me, en voor mij ook de fotografie van Gregory Crewdson. Volgens mij is het geen gecalculeerde poging van mij om kijkers te "leren" als dat het iets is dat me te binnen schiet bij de voorbereiding en anderen er enthousiast over zijn. In de seizoen vijf première zijn er bewuste verwijzingen naar 'Eyes Wide Shut' en 'Stage Fright'. Gedurende de honderdste aflevering was er glimp van 'Dial M for Murder', die tevens een scène inspireerde in mijn volgende aflevering, de 101ste, van vandaag. Pretty Little Liars geeft de mogelijkheid om te spelen met vormgeving en dat waardeer ik.

In een blogpost schrijft Buckley over de noir-elementen van de serie. "Achter de kleding, muziek, romantiek en het plot is de serie uiteindelijk een psychologische reis meer dan dat het een mysterie is dat opgelost wordt. En ik denk dat we daarom succesvol gearriveerd zijn bij de honderdste aflevering met een toegewijd publiek."

Pretty Little Liars heeft zich altijd onderscheiden van recente tienerdrama's, waarvan u er veel heeft geregisseerd of ge-edit, door de mysterie. Het is de middelbare school, maar het kan oprecht eng, aangrijpend of spannend zijn. Hoe vindt u, als regisseur, de balans tussen de normaliteit van moderne tienerlevens en de uitzonderlijkheid van moorden en stalkers?

Ik denk dat de serie een metafoor is over de paranoia en onzekerheid van jongvolwassenen. Ik schreef er een essay over waarin een quote staat van The New York Times die zegt: "Grotendeels vanwege een afwijking in de hersenontwikkeling ondervinden jongvolwassenen, gemiddeld, meer ongerustheid en angst en hebben ze meer moeite om te leren niet bang te zijn dan kinderen of volwassenen." Ik hou er van dat de premisse van Pretty Little Liars is het opzoeken van de schaduw, individueel of collectief, en niet overgeven aan de angst of paranoïde die zo gebruikelijk zijn vandaag de dag. Het is een sterk gegeven dat suggereert dat hoe donker, angstaanjagend, teleurstellend, verwarrend, of onbegrijpelijk gebeurtenissen ook zijn, de individuele geest kan groeien als het er mee geconfronteerd wordt en het uiteindelijk ook overwinnen.

Als een regelrechte hit is Pretty Little Liars wellicht de serie die bewijst aan Hollywood dat tienerdrama een blijvertje is. Misschien nog belangrijker: tienermeisjes zijn een belangrijke doelgroep. Hoe ziet u de serie met betrekking tot de afbeelding van feminisme door middel van complexe en diverse vrouwelijke personages en wat dit het publiek leert?

Tienerdrama is een hoofdbestanddeel van televisie omdat we allemaal begrijpen hoe het is om tiener te zijn. Een jongvolwassen kan zich wellicht niet plaatsen in de zorgen van Mad Men, maar elke Mad Men fan kan zich plaatsen in de zorgen van een tiener, want we zijn er allemaal een keer geweest. De tienerjaren zijn een definiërende tijd op zichzelf, maar ook een van onzekerheden en twijfels, van zowel anderen als over jezelf. Ik denk dat Pretty Little Liars daar over gaat.

Mr. Buckley verwijst naar een blogpost over het onderwerp, waarin hij schrijft: "Zoals Gossip Girl ervoor presenteert Pretty Little Liars de middelbare scholieren als volwassen, functionerend in een wereld van onafhankelijke wezens, die ieder voor zichzelf beslist wat wel of niet acceptabel is, in plaats van achteloos het morele kader accepteren van de maatschappij, religie of ouders. (Sterker nog, de ouders in Pretty Little Liars hebben allen problemen met moraal). Waar ik afwijk van de "schippers", zoals ze zichzelf noemen, [de stromingen van fans die specifiek een romantisch koppel toejuichen die ze hun "schip" noemen], is het idee dat een van deze vrouwelijke personages zichzelf moet definiëren aan de hand van hun relaties. Ik vind het juist leuk dat de serie de vriendschap van de vrouwen boven hun romantische verhoudingen waardeert, en het idee bevordert dat hun individuele ontwikkeling iets geheel anders is dan van wie ze momenteel houden.

Hoe zit het met de gloed over de dagscènes en de specifieke lichtfiltering over nachtscènes? Hoe is dat bepaald en wat is uw bijdrage daar aan?

In het algemeen, denk ik, gebruikt men de belichting en de timing van een aflevering om de emotionele impact te versterken. Hoe iemand dat doet is erg afhankelijk van de scène of de afleveringen. Er is een retro-gevoel bij studio films, met hun namaak achtergrond en dromerige setting. Ik ben nooit een voorstander geweest van filmen buiten de studio want ik denk dat de hele constructie in elkaar valt als het felle licht van de "echte wereld" te zien is.

In honderd aflevering heeft de serie veel spannende en memorabele locaties gehad, heeft het hersenkrakende wendingen gehad en zag er altijd spectaculair uit. Op welke aflevering of scène, die u geregisseerd heeft, kijkt u met plezier terug? Op welke bent u het meeste trots of heeft u iets geleerd?

De serie wordt bijna geheel gefilmd in de studio! Als een algemene regel vind ik het niet fijn om een specifieke scène of aflevering er uit te kiezen. Als iemand me vraagt over mijn favoriet dan zeg ik altijd "de volgende". Het is belangrijk voor me om in het moment te blijven, om te richten op wat ik nu draai. Maar aangezien je het vraagt: ik ben erg blij met de eerste aflevering van seizoen vijf, hoe die er uit ziet. Ik denk dat het de juiste balans van bewegende camera tegenover montages heeft. Het is niet over bewerkt zoals ik soms het idee heb met enkele afleveringen van mij. Ik vond het filmen in het theater ook erg leuk. Ik ben ook erg blij met de aflevering van deze week. Ik denk dat het de juiste balans van spanning en personage ontwikkeling heeft.

Over wat het me geleerd heeft: als regisseur denk ik dat ik altijd leer. Om precies te zijn in mijn formulering van wat ik wil van anderen en in het uitvogelen van de details van een scène. De filmmakers die ik het meest bewonder gebruiken specificiteit om de waarheid uit een scene te halen. Dus ik ben altijd op zoek naar een specifiek dramatische gebeurtenis, of een specifieke ommedraai, of een specifieke emotionele onthulling. Het is mijn baan om die te vertolken voor het publiek.

Vandaag is de meest recente aflevering van Pretty Little Liars, "Run, Ali, Run" te zien op Netflix. Het is tevens de laatste aflevering die Norman Buckley dit seizoen regisseert. Voor meer achtergronden over zijn werk kijk op zijn blog buckleybulletin.blogspot.com of volg hem op Twitter: @norbuck.