Poker Face geeft een leuke draai aan het klassieke moordmysterie. Charlie Cale's leven is niet ingewikkeld, maar wel eerlijk. Heel eerlijk zelfs, want Charlie (Natasha Lyonne, Orange Is the New Black) kan altijd zien wanneer iemand liegt. Wanneer een van haar beste vrienden wordt vermoord, gebruikt ze deze vaardigheid om erachter te komen wat er is gebeurd, met gevaar voor haar eigen leven.
Natasha Lyonne en Rian Johnson nemen ons mee in een achtbaanrit door het platteland van de Verenigde Staten
Charlie besluit daarom dat het het beste is om toch maar eventjes haar thuisstad te ontvluchten. De rest van de afleveringen beslaan Charlie’s tocht door de verschillende plattelanden van de Verenigde Staten, terwijl ze willekeurige baantjes doet en om elke hoek een nieuwe misdaad tegenkomt die moet worden opgelost. In die zin lijkt de serie veel op een klassiek moordmysterie. Met een zaak van de week, een dunnere rode draad door het seizoen en een leuke gimmick (Charlie's leugendetectievaardigheden), klinkt dit misschien als een doorsneeserie. Maar deze series is toch net anders.
Elke aflevering begint namelijk met het laten zien hoe de misdaad is gepleegd en vaak zelfs waarom de dader het heeft gedaan. De eerste vijftien minuten introduceren de setting, de spelers, de misdaad en vaak ook het motief. De volgende vijftien minuten laten dezelfde periode zien, maar nu vanuit Charlies perspectief. Waar was ze in de aanloop naar de misdaad? Tijdens de misdaad? De laatste vijftien tot twintig minuten van elke aflevering gaan dan niet zozeer over het oplossen – wij als kijkers weten al heel goed wie het gedaan heeft – maar eerder over het zien hoe Charlie het oplost. Hoe komt ze erachter? Welke aanwijzingen zijn er achtergelaten? Kunnen de betrokkenen Charlies leugendetectievaardigheden omzeilen? En zo ja, hoe?
In die zin verschilt de serie van de klassieke whodunnit, die spanning opbouwt door de kijker te laten raden wie de dader is. Hier wordt de spanning op een andere manier opgebouwd, maar op een intrigerende manier. De hoofdregisseur van de serie is Rian Johnson, die vooral bekend is van de Netflix-films Knives Out en Glass Onion, maar ook een paar goed-beoordeelde afleveringen van Breaking Bad heeft geregiseerd. Zijn invloed is ook in deze serie duidelijk zichtbaar. Van de prachtige kleurrijke shots tot de absurdistische sfeer in de hele serie. Geen van de plots of plotpunten is erg geloofwaardig, maar dat hoeft ook niet. Johnson en Lyonne nemen ons mee in een achtbaanrit door het platteland van de Verenigde Staten, ondersteund door een aantal bekende en minder bekende gastacteurs. Het lijkt alsof deze rol voor Lyonne is geschreven, want ze speelt Cale perfect.
Als je zin hebt om een aantal vreemde personages te ontmoeten, verbonden door het lot en moord, zou ik deze serie zeker aanbevelen
De enige kritiek die ik nu kan geven, is dat niet alle individuele verhalen even goed zijn. Niettemin was er geen enkele die ik echt niet leuk vond. Sommige kijkers raakten een beetje uitgekeken op het eerder genoemde vertelformat, maar ik niet, ik heb er juist van genoten. Een beetje verwachtingsmanagement zou daarbij kunnen helpen.
Dus als je zin hebt om een aantal vreemde personages te ontmoeten, verbonden door het lot en moord, zou ik deze serie zeker aanbevelen. De manier van vertellen maakte de serie erg interessant en ik kijk uit naar seizoen twee.
Over de auteur, Nienke de Boode
Ooit begon ze met het kijken van NCIS, CSI en Bones, daarna is de liefde voor het kijken van series uitgegroeid tot wat het is vandaag, met tientallen series die gevolgd moeten worden. Nu kan je Nienke altijd midden in de nacht wakker maken voor een goede crime serie, maar ze is ook zeker niet de beroerste om eens wat nieuws uit te proberen. Komedie en fantasy doen het ook altijd goed bij haar. Sinds oktober 2014 schrijft ze ook voor MijnSerie om haar liefde voor series en schrijven te combineren.