Parenthood - Seizoen 4

En dat is vier! Het vierde seizoen van Parenthood is het beste seizoen van de serie en dat zie je niet vaak, want het komt niet vaak voor dat een serie in latere seizoenen haar hoogtepunt bereikt. En dat is allemaal te danken aan een vreselijke ziekte. Dit seizoen staat bekend als het seizoen waar Christina (Monica Potter, Trust Me) te kampen krijgt met borstkanker. In vijftien afleveringen zien wij hoe de familie Braverman leert omgaan met de ziekte van Christina en hoe zij nog dichter naar elkaar toegroeien. Maar dit is het seizoen van Monica Potter, die de emotionele facetten en de impact van het hebben van zo een ziekte treffend uitbeeld.

Andere belangrijke verhaallijnen zijn de nieuwe gezinssituatie van Julia en Joel, Ambers relatie met oorlogsveteraan Ryan, Crosby en Jasmine die hun levens nu als echtgenoten voortzetten, Drews relatie met Amy en zijn vervolgopleiding, en Sarah krijgt er een nieuwe bewonderaar bij terwijl zij daarnaast ook nog is gaan samenwonen met Mark. Dit is een seizoen waar emoties de vrije loop krijgen en nergens is dat zo goed tot uiting gekomen als in dit seizoen. Net als het eerste seizoen is er een gering aantal afleveringen, waardoor er zo goed als geen opvulafleveringen zijn en het seizoen compact aanvoelt. Vooral in de verhaallijn van Kristina zie je duidelijk hoe er gewerkt wordt in aktes: de eerste akte is het verschrikkelijke nieuws, de tweede akte is het gevecht tegen de ziekte en de derde akte is het verliezen of overwinnen van de ziekte.

Het vierde seizoen staat voor mij vooral in het teken van het overwinnen van tegenslag. Geconfronteerd worden met moeilijke, en soms onoverkomelijke, omstandigheden en de kracht zien te vinden om daar weerstand aan te bieden. Wat mooi is aan de verhaallijn van Kristina is dat Jason Katims en zijn schrijvers ook tonen wat voor sociale impact een ziekte als kanker heeft. Hoe het nieuws naasten beïnvloed en hoe de omgeving reageert op iemand die zoiets verschrikkelijks overkomt. Voor mij persoonlijk is het een eerlijke vertelling van de strijd tegen kanker dat resoneert bij de kijker en daarom veel indruk achter laat. Maar ook Julia (Erika Christensen, Six Degrees) en Joels (Sam Jaeger, Eli Stone) strijd om Victor een gezonde thuisbasis te bieden is interessant.

De verhalen die verteld worden zijn boeiend waardoor je er als kijker bijblijft. Dat is mooi in een vierde seizoen, waar het ook geregeld voorkomt dat kijkers een serie door blijven kijken omdat zij nu eenmaal zo ver zijn en het eerlijk gezegd vaak al wat minder kan zijn. Zo ook de verhaallijn van Amber (Mae Whitman, The Perks of Being a Wallflower) en Ryan; de vertelling is echt niet buitengewoon, maar het zijn beide sympathieke personages en Ryans worstelingen met zijn oorlogservaringen komen authentiek over. Daardoor raak je als kijker snel betrokken bij een nieuw personage (het helpt natuurlijk ook dat Matt Lauria (Friday Night Lights) Ryan vertolkt) en wordt het vanzelf boeiend.

Het is ook mooi om te zien hoe Amber en Drew volwassen worden en te maken krijgen met significante gebeurtenissen in het leven van jongvolwassenen. Parenthood staat natuurlijk niet alleen in het teken van de ouders, maar ook van de kinderen die opgroeien, volwassen worden en zelf op hun eigen benen leren staan. Met, natuurlijk, de liefde en geborgenheid die de familie Braverman hen door de jaren heen heeft geboden. Dit vierde seizoen kenmerkt zicht door bevredigende verhalen die mooi worden vertelt en op een mooie wijze worden afgesloten. Op naar het vijfde seizoen, in de hoop dat Katims ditzelfde niveau weet vast te houden.