Wat je van series leren kunt?! After Life

Een serie met een boodschap kan ook best grappig zijn Er verschijnt een vrouw in beeld. Ze filmt zichzelf en ze heeft naast rood gestifte lippen een kleurige bandana om haar hoofd waardoor je als kijker weet dat ze kaal is. Door haar omgeving zie je dat ze deze video opneemt in een ziekenhuisbed. Ze kijkt in de camera en zegt: "Als je hier naar kijkt, ben ik er niet meer. Het is te gênant om dit persoonlijk tegen je te zeggen. Voor jou uiteraard, niet voor mij. Je kunt het niet hebben als ik je lief noem. Maar dat ben je wel. Echt waar je bent lief." Met deze woorden start After Life. De nieuwe 6-delige Netflix-serie van de Engelse acteur, komiek, schrijver en in dit geval ook regisseur Ricky Gervais.

Deze serie met columns heeft als titel: 'Wat je van series leren kunt?!' After Life vertelt het verhaal van Tony. Hij is de 'lieve man' wiens vrouw uiteindelijk blijkt te zijn overleden. Van een boze man met constante gedachten aan zelfmoord ontwikkelt hij zich in de zes afleveringen tot iemand waarvan je begrijpt dat zijn vrouw hem in die eerste zin als lief betitelde. Heel kort door de bocht zou je kunnen zeggen dat je van After Life leert wat rouw is en hoe door je met mensen om je heen te verbinden, het mogelijk is om weer een doel in je leven te vinden.

Iedereen die iemand mist of teleurstelling heeft ervaren in het leven én daarna weer verder moest, weet dat dit soort algemene adviezen niet werken. Dé oplossing bestaat niet, laat staan dat hij je in zes Netflix-afleveringen aan de hand wordt gedaan. Toch is After Life een serie die je als kijker iets wil leren. Het gesprek tussen Tony en zijn collega over het al dan niet bestaan van God, de gesprekken die Tony op de begraafplaats voert met de vrouw wier man naast zijn vrouw ligt begraven, maar ook die met zijn schoonmaakster die eigenlijk een sekswerker is én de verslaafde krantenverkoper die net als hij voor de plaatselijke krant werkt.

Het zijn in die dia- en monologen dat Gervais eigen overtuigingen een stem krijgen. Er zitten pareltjes bij. Soms in de woorden van Tony, maar meestal in de woorden van de mensen om hem heen. Het is alsof Gervais mij als kijker in het oor fluistert. Geen boodschap met een absolute moraal, zoals: 'Pleeg geen zelfmoord' of 'Vertrouw op God, dan komt het goed'. Wel een humanistisch boodschap: 'We hebben elkaar nodig, verbind je met anderen.' én 'Houd moed, het leven is mooi.'

After Life is daarmee wat mij betreft een voorbeeld dat een serie met een diepere boodschap en een moeilijk thema ook best grappig kan zijn.