Dit vraag ik me ontzettend vaak af wanneer ik naar de ongelofelijk geestige serie That 70's Show kijk. Want laten we eerlijk zijn; deze show zit weerzinwekkend fameus in elkaar. Het domme karakter van Jackie past als niemand beter bij het nog onwetendere karakter van Michael. De smoesjes die Michael blijft verzinnen om Jackie te doen geloven dat hij niet vreemdgaat, zijn zo kortzichtig en stom, maar Jackie gelooft ze toch en dat is wat hun relatie in stand houdt. Michael heeft me dan ook al wel kwaad gemaakt omdat de arme Jackie te naïef is, maar toch doet mijn lachgehalte het nog steeds beter.
Hoewel de relatie tussen deze twee aparte jongeren niet zo geweldig verloopt, loopt die van Eric en Donna op rolletjes. Niet altijd natuurlijk, Eric heeft nog veel te leren over vrouwen, net zoals Donna soms te zwart-wit is. Maar dit houdt de spanning hoog en laat de serie nog grappiger worden, als je het mij vraagt. Het leuke in deze relatie is dan ook dat sommige dingen herkenbaar zijn voor mij, als ik kijk naar mijn relatie. En dat is fantastisch, herkenbaarheid werkt altijd. Dat is een feit.
Laten we zeggen dat op vlak van liefde dan toch Kitty en Red Forman het beste voorbeeld zijn. Hun relatie is grenzeloos vermakelijk, soms een beetje bijzonder maar vooral buitengewoon prachtig. Hun verliefdheid is nooit weggezonken, hun ogen glinsteren nog steeds wanneer ze naar elkaar kijken. Kitty zorgt zo goed voor Red, ze ziet hem zo graag dat ze alles voor hem overheeft. En Red zal alles doen om Kitty te doen lachen, ook al klinkt deze behoorlijk scherp.
Over scherp gesproken, hierbij denk ik meteen aan Hyde. De stoere, ongevoelige, scherpe kerel van de groep. En hoewel hij ongevoelig overkomt in het begin, merken we meer en meer dat het rebelse gedrag van deze jongen voortkomt uit een gevoelige, traumatische jeugd en gezinssituatie. Als je het nog een gezinssituatie kunt noemen… Ik krijg altijd een geweldig goed gevoel van Hyde. Ik denk dat dit mede komt doordat hij rock ’n roll is en T-shirts van goede bands aandoet, maar hij doet me altijd gelukkig voelen, alsof hij een soort van mooie balans in de groep vormt. Hij is niet achterlijk, niet slim, niet voorbeeldig maar ook geen berucht persoon. Hij is gewoon Hyde. Hilarische Hyde.
En ten slotte heb je Fez in de vriendengroep. Lonely Fez. Dit is mijn lievelingspersonage. Van hem moet ik altijd luidop lachen, wat niet vaak gebeurt. Hij is een zeer prikkelbaar persoon, een persoon die snel geraakt is, snel op zijn tenen getrapt is. En dit maakt het soms een beetje sneu, maar meermaals verbluffend humoristisch. De manier waarop hij om aandacht vraagt, zorgt voor enorm ongemakkelijke stiltemomenten die Fez probeert te verbreken met één van zijn onnuttige uitspraken of onwetende blikken. Heerlijk.
Maar That 70's Show is beslist niet de enige serie die gebruik maakt van schitterende humor. Ik zou zo veel shows kunnen opnoemen die mij een voldaan, vrolijk gevoel hebben gegeven. En dat is waarom ik vind dat komedieseries het beste is wat er bestaat. Want wie wil zich na het kijken van een aflevering nu niet voldaan voelen?
