Wat je van series leren kunt?! Grace and Frankie

Over dat er geen standaard is voor liefde. Ik ga naar de kerk. Voor sommige mensen is dat iets onbegrijpelijks en een ver van hun bed show. Een vraag die ik daarover soms krijg is: 'Hoe streng zijn ze daar?' Dat vind ik over het algemeen een lastig te beantwoorden vraag omdat hij zo persoonlijk is. Wat voor jou misschien streng is, is dat voor mij niet. Ik ben opgegroeid binnen een Gereformeerde kerk. En hoewel ik daar afscheid heb genomen, heb ik dat nooit als streng of als een belemmering ervaren. Verre van dat. Het was een veilige plaats, waar ik veel lieve mensen heb leren kennen. Toch was er een ding waar ik minder goed mee overweg kon.

Toen ook al, maar nu met terugwerkende kracht helemaal, vond ik het onbegrijpelijk, maar mijn kerk had een ongezouten mening over seksualiteit en liefde. Bijvoorbeeld over mannen die zich aangetrokken voelden tot mannen en de vrouwelijke variant. De afgelopen weken heb ik mij weer rot lopen ergeren aan mensen die zich christelijk noemen en keihard inhakken op de liefde tussen twee mensen. Die dit afdoen als zonde. Terwijl de wetenschap al lang heeft bewezen dat homoseksualiteit een natuurlijke variatie is van de mens. Ik snap hier niets van.

Grace and Frankie is een Netflix-komedie over het leven van twee families die op een wel heel bijzondere manier met elkaar verbonden zijn. Beide vaders blijken al jaren behalve op het werk ook in bed partners te zijn. In het eerste seizoen komen ze hier eerlijk voor uit en besluiten de jaren die ze nog te leven hebben samen door te brengen. Wat zich daarna ontspint is een verhaal over dat liefde er is in alle soorten en maten en tussen allerlei mensen.

Mijn dochter kwam ooit thuis met de opmerking dat ze van haar vriendinnetje hield en met haar wilde trouwen. Ook mijn zoon was ervan overtuigd dat jongetjes veel leuker waren als meisjes en trok een vies gezicht bij het idee ooit een meisje te moeten zoenen (behalve zijn moeder uiteraard).

Er zijn gelukkig steeds meer series waarin duidelijk wordt dat er geen standaard is voor relaties en liefde. Dat de ene samenstelling niet beter is als de andere. Dat zoals ik het aan mijn kinderen uitleg jongetjes met jongetjes en meisjes met meisjes kunnen trouwen. Dat liefde, liefde is welke vorm of samenstelling deze ook kent. Wat mij betreft is dat een wijze les van Grace and Frankie.