Wel, dit gevoel heb ik ervaren bij de series Family Guy en South Park. En nee, ik bedoel dit niet op een slechte manier zoals bij de rugzak-anekdote. Ik bedoel het eerder in de zin van: ik heb iets gezegd waar niemand om lacht, maar het was wel de bedoeling dat iedereen zou lachen en na enkele seconden lacht wel iedereen omdat de situatie zo ongemakkelijk is geworden. Het is meer een positieve ongemakkelijkheid.
Want dat is wel wat ik ervaar bij deze series. Ongemakkelijkheid. Neem nu bijvoorbeeld de scène in Family Guy waar vader Peter zijn zoon Chris een kikker als troostcadeau voor liefdesverdriet wil geven. Net wanneer hij de kikker wil afgeven, beseft Peter dat het beestje al dood is. Om dit niet aan Chris te laten zien, gooit hij de kikker door het raam, maar het amfibie komt op de grond voor het raam terecht waardoor Peter de kikker met een kartonnetje tegen de muur schraapt tot aan het raam. Hierdoor valt het beestje telkens weer op de grond. Ik denk dat deze scène een volle anderhalve minuut duurt, wat heel lang is voor zo’n situatie in complete stilte. Geen muziek. Niks.
Ook de scène in South Park waar Eric Cartman van het dak wil springen met zelfgemaakte vleugels om te kunnen vliegen, loopt ongelukkig af. Hij springt, valt op de harde grond en raakt in een coma. Maar terwijl hij daar op de grond ligt, zie je al zijn vrienden die naar zijn act keken één voor één weggaan met net dezelfde uitdrukking op hun gezicht, ook in volledige stilte. Hilarisch. Maar ook vreselijk ongemakkelijk.
Dit gezegd hebbende, wil ik terug naar het incident met de rugzak verwijzen. Maken we allemaal niet eens iets mee dat zo ongelooflijk onaangenaam is maar achteraf o zo hartveroverend humoristisch en herkenbaar? Ik vind het een subliem gegeven dat komische series hierop in willen spelen, allemaal op hun eigen manier. Maar toch een dikke pluim voor Family Guy en South Park want zij zijn hier de meesters in.
