Uit het leven van een bingewatcher: I’m not crazy, my mother had me tested.

Autisme lijkt tegenwoordig steeds populairder in series. En niet alleen in series. De politie heeft tegenwoordig teams aangesteld waarin autisme juist een grote kwaliteit is. De medewerkers met een stoornis in het autistisch spectrum leveren een heel grote bijdrage aan politieonderzoeken door hun concentratievermogen en oog voor detail. Maar we bevinden ons hier op mijnserie.nl, dus terug naar de series.

In The Good Doctor zien we hoe de jonge chirurg Shaun Murphy worstelt met zijn nieuwe baan in een ziekenhuis in een grote stad. De focus ligt op zijn sterke en positieve kant: als geen ander kan hij complexe medische problematiek analyseren en oplossen. Maar uitleg geven aan de patiënten en collega’s daarentegen vormt voor hem een heel groot probleem.

Dan hebben we natuurlijk nog de onnavolgbaar grappige serie The Big Bang Theory. Hoewel Sheldon geen sarcasme herkent, hij sociaal gezien – en dan druk ik me nog voorzichtig uit – niet zo sterk is en een enorme hang heeft naar structuur, zegt hij zelf niets te mankeren: ‘my mother had me tested’. De makers van de serie beamen dat. Hoewel Sheldons gedrag veel overeenkomsten vertoont met het syndroom van Asperger, is door de schrijvers aangegeven dat Sheldon gewoon Sheldon is en dat bij het creëren van zijn karakter niet is gekeken naar Asperger.

In Criminal Minds wordt in een aflevering gevraagd aan Spencer Reed of hij Asperger heeft. Later worden daar zijdelings soms nog opmerkingen over gemaakt. En er zijn meer (mij soms nog onbekende) series waarin een grote of kleine rol is weggelegd voor autisme. Denk bijvoorbeeld aan Elementary, Boston Legal, Sherlock en The Bridge (2011).

Redelijk nieuw is de serie Atypical. Deze gaat over de achttienjarige Sam. Sam worstelt met zijn autisme, wat hem in de weg staat om zichzelf te ontwikkelen. Hij wil meer zelfstandigheid, hij wil een vriendin, hij wil eigenlijk heel veel, maar loopt telkens tegen zichzelf aan. De serie schiet van zeer komische momenten naar best dramatische momenten en ook is te zien hoe de mensen om hem heen proberen zo goed en kwaad als het gaat om te gaan met zijn autisme.

Ik vraag me weleens af hoe dit soort series worden ervaren door mensen die daadwerkelijk iemand met autisme in hun nabije omgeving hebben. Je kan er in zo’n serie lacherig over doen, je kan er de mooie dingen van benadrukken… maar het blijft natuurlijk ook gewoon buitengewoon moeilijk! De vraag is of zulke series recht doen aan het echte leven met autisme. En of ze een reëel beeld scheppen van de stoornis, zodat er misschien meer begrip voor komt in de maatschappij.